Είναι εύκολη η απάντηση στο ερώτημα «Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε αυτό το όνομα;». Ο αγαπημένος πατέρας της Τζένης και της Αλίκης στο σινεμά… Ένας από τους μεγαλύτερους, γνήσιους κωμικούς ηθοποιούς που ανέδειξε ποτέ η Ελλάδα.
Αυτή είναι η βασική πτυχή της αλήθειας
Ολόκληρη η αλήθεια είναι ότι ο Παπαγιαννόπουλος είναι ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς που περπάτησαν το σανίδι στο Ελληνικό Θέατρο και σαγήνεψαν την κάμερα στο Ελληνικό σινεμά – με τον επιθετικό προσδιορισμό «κωμικός» ή «δραματικός» να μοιάζει περιττός σε αυτήν εδώ την περίπτωση.
Και εξηγούμαστε: Σε μια από τις μνημειώδεις τηλεοπτικές εκπομπές των χρόνων της ασπρόμαυρης αθωότητας, στο «Πρόσωπο της Πέμπτης» ο μεγάλος Φρέντυ Γερμανός ρώτησε τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο «Ποια είναι η αγαπημένη του ταινία, από όσες είχε κάνει».
Κι αυτός ο «τιτάνας» του θεάτρου, που είχε γυρίσει 135 κωμωδίες, οι περισσότερες των οποίων ήταν κωμωδίες ξεδιάλεξε «Το Κανόνι και τ’ αηδόνι» μια δραματική σπονδυλωτή ταινία του 1968, το σενάριο της οποίας είχε γράψει ο Ιάκωβος Καμπανέλης, ως την πιο ξεχωριστή του στιγμή.
Κι ήταν και μια άλλη, το «Ταξίδι στα Κύθηρα», εκεί που ορθώνοντας τον βαρύ του ίσκιο δίπλα στο Μάνο Κατράκη, χαιρέτησε τον κόσμο. Ήταν η τελευταία φορά. Ήταν ένα αριστουργηματικό δράμα του Θόδωρου Αγγελόπουλου που γυρίστηκε τη χρονιά του φευγιού του «Νιόνιου». Ήταν το 1984.
Τα τελευταία του χρόνια όλοι τον χαιρετούσαν στο δρόμο προσφωνώντας τον «Κυρ - Γιώργη»
Αυτός ήταν ο μνημειώδης ρόλος του στο «Λούνα Παρκ» του Δαλιανίδη. Κι όταν έφτανε στο διαμέρισμα του στο τέρμα Αλεξάνδρας, σκεφτόταν «Κάνω 50 χρόνια θέατρο, έπρεπε να βγω στο γυαλί για να με γνωρίζουν;». Πίκρα …Γυρνούσε κάποια χρόνια πίσω στο αθάνατο «Μεγάλο μας τσίρκο», όπου μεγαλούργησε μαζί με Καζάκο – Καρέζη – Ξυλούρη και σε χίλια άλλα.
Οι κάπου εκατό κωμωδίες που έκανε μεγαλώνουν ακόμη και σήμερα γενιές και σκορπούν το γέλιο. Αλλά υπάρχει κι η «Λόλα» που έπαιξε αξεπέραστα τον νταβατζή της Καρέζη και το «Έγκλημα στο Κολωνάκι» σε ρόλο βγαλμένο από την πένα του Γιάννη Μαρή.
Η αγάπη για τον τόπο του
Αυτός ο μεγάλος ηθοποιός που λάτρευε τον τόπο του, το Διακοφτό, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Παναθηναϊκό, ήταν ακαταπόνητος θιασώτης του ωραίου φίλου, αλλά όπως έλεγε «όταν γύριζε σπίτι του αγαπούσε τη μοναξιά του».
Βοηθούσε αθόρυβα και διαρκώς το χωριό του και τους συγχωριανούς του, ως την τελευταία του στιγμή. Υπηρέτησε την πατρίδα στο Αλβανικό μέτωπο κι έφυγε από το χωριό του λέγοντας ότι «πάει να γίνει δάσκαλος» γιατί η μάνα του δεν ήθελε «να γίνει θεατρίνος». Μια αποθεωτική επιστολή του Αιμίλιου Βεάκη έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.
Ο Παπαγιαννόπουλος στο σανίδι
Τα χρόνια που ακολούθησαν συνέπραξε με τους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη, των Αρώνη - Χορν, Χατζίσκου - Συνοδινού, του Μουσούρη και του Ντίνου Ηλιόπουλου. Ως τα μέσα της δεκαετίας του 1950 εμφανίστηκε σε ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου, ενώ αργότερα άρχισε να εμφανίζεται σε ελαφρές κωμωδίες.
Το 1961 συγκρότησε τον δικό του θίασο, δίνοντας αξέχαστες ερμηνείες, σε έργα όπως «Ζήτω η ζωή» του Γεράσιμου Σταύρου και «Δεσποινίς Διευθυντής» των Ασημάκη Γιαλαμά και Κώστα Πρετεντέρη. Στο τελευταίο ενσάρκωσε τον κ. Βασιλείου, έναν ρόλο που επανέλαβε το 1964 στη μεγάλη οθόνη, δίπλα στην Τζένη Καρέζη.
Πρώτη κινηματογραφική εμφάνισή του ήταν το 1947, στην ταινία «Παιδιά της Αθήνας» του Τάκη Μπακόπουλου
Ακολούθησαν άλλες 134 ταινίες, στις περισσότερες από τις οποίες κράτησε δευτερεύοντες ρόλους, «κλέβοντας», όμως, πάντα την παράσταση. Ξεχωρίζουν:
- «Το Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» (1959)
- «Χτυποκάρδια στο θρανίο» (1963)
- «Η βίλα των οργίων» (1964)
- «Μια τρελή, τρελή οικογένεια» (1965)
- «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965)
- \«Κάτι κουρασμένα παλικάρια» (1967)
- «Για ποιον χτυπά η κουδούνα» (1968)
- «Ένας ιππότης για τη Βασούλα» (1968)
- «Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά» (1970)
- «Ο Κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται» (1977).
Το ρόλο του Μπαρμπα-Γιώργη είχε ενσαρκώσει με μεγάλη επιτυχία και στην τηλεοπτική σειρά «Το Λούνα Παρκ» το 1974.
Το μοναχικό τέλος του ηθοποιού
Αυτός ο τεράστιος ηθοποιός και άνθρωπος που αγάπησαν όλοι όσοι τον συναναστράφηκαν πέθανε ολομόναχος, στο διαμέρισμά του στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, μια μέρα σαν σήμερα, στις 13 Απριλίου του 1984.
