Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής … υπερκατηγορίας προσέκρουσε σε δύο τοίχους. Αυτόν της κοινής λογικής –κι έναν άλλον, αυτόν της πάγκοινης αντίδρασης. Κι αυτό γιατί το ζήτημα δεν είναι μόνο ποδοσφαιρικό, είναι ευρύτερα κοινωνικό και μάλιστα αναπόδραστα παγκόσμιο.

Σαν άλλος «Τιτανικός» έπεσε σε παγόβουνο, υπό τις ίδιες συνθήκες με το πραγματικό , το μυθικό Εγγλέζικο υπερπολυτελές σκαρί. Ένα πανάκριβο δημιούργημα «βούλιαξε» στην παρθενική του παρουσία, ενώ οι αλαζόνες συνδημιουργοί ήταν παρασυρμένοι σε ένα προκλητικά ανέμελο χοροστάσι μέσα στο πέλαγος της παγκόσμιας φτώχειας.

Κι επειδή έχει απόλυτο δίκιο ο μεγάλος Γιάννης Διακογιάννης που έχει χαρακτηρίσει το ποδόσφαιρο ως το «όπιο των λαών» και ως το πιο πολύτιμο περιττό πράγμα στον κόσμο, το πιο δημοφιλές άθλημα στον πλανήτη είναι το πιο κατάλληλο περιβάλλον για να «ανθίσουν» ευρύτεροι συμβολισμοί που ξεφεύγουν από το καθαρά αθλητικό ή αγωνιστικό μέρος και ακουμπούν κοινωνίες.

«Οι ποδοσφαιρικές ομάδες είναι ο κόσμος τους» βροντοφώναξαν ποδοσφαιρόφιλοι, σε όλο τον κόσμο, όχι μόνον για να πετύχουν τη μη δημιουργία αυτού του –κυρίως οικονομικού– τερατογεννήματος. Αλλά για να επιβάλλουν, εκούσια ή ακούσια, το μέτρο στα πράγματα, μια έννοια που έχουν εδώ και χρόνια παραμερίσει οι αχόρταγοι μεγιστάνες.

Το μήνυμα –πρέπει να– είναι σαφές και ξεκάθαρο και να μην σηκώνει «παρερμηνείες»

Οι μεγαλοπαράγοντες των είκοσι ποδοσφαιρικών κολοσσών που δυνάμει θα συγκροτούσαν την Ευρωπαϊκή Super League, δεν έχουν ανάγκη για περισσότερα χρήματα, αλλά ούτε δικαίωμα σ’ αυτά. Το ίδιο και οι μεγάλες  τους βεντέτες.

Το ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο, διογκωμένο αντιστρόφως ανάλογα προς την παγκόσμια οικονομική ένδεια, βρίσκεται ήδη  στα όρια της φούσκας γιατί τα λεφτά που κυκλοφορούν, πάνω από ένα όριο κοντεύουν να καταστούν αναιτιολόγητα. 

Και χρειάζεται μέτρο και προσοχή γιατί, έτσι όπως το ποδόσφαιρο συνιστά ένα απόλυτα ζωντανό και επιδραστικό κύτταρο της κοινωνίας, παγκοσμίως, οι συνέπειες μπορεί να αποδειχθούν ανεξέλεγκτες...