Κάποιος βίωσε τη δολοφονία του. Κι ύστερα την αφηγήθηκε λεπτό προς λεπτό. Πριν χαρακτηρίσουμε αυτή την αράδα ως προλογική από το «Ημερολόγιο ενός τρελού» του Νικολάι Γκόγκολ, θα ήταν καλό να δώσουμε λίγη προσοχή στην ιστορία – πέρα για πέρα αληθινή. Έτσι ίσως πειστούν και οι πιο δύσπιστοι ότι στους δύσκολους καιρούς που ζούμε έχουν αλλάξει όλα – ακόμη και οι σταθερές με βάση τις οποίες μάθαμε να αξιολογούμε ως ζωντανό και ακμαίο έναν συνάνθρωπό μας. Ας τον βλέπουμε δίπλα μας, δρώντα, υγιέστατο και επιδραστικό. Αν ο δαιδαλώδης λαβύρινθος του νέου κόσμου έχει αποφασίσει να του σβήσει το ψηφιακό του «ίχνος», τότε ο υγιής και ακμαίος φίλος μας, που τον βλέπουμε όρθιο και ολοζώντανο, μπορεί να μην είναι παρά μια αυταπάτη.
Το μήνυμα στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή μονοπωλούσε αμείλικτο το οπτικό πεδίο: «Ο λογαριασμός σας στο Facebook καταργήθηκε». Όσο κι αν έψαξε τα επόμενα λεπτά, δεν βρήκε τίποτα, ούτε χνάρι των όσων υπήρχαν μέχρι πριν από λίγες στιγμές και γιόμιζαν το προφίλ του. Ο φίλος του, που ήρθε ως νεότερος σε ηλικία και πιο μυημένος στην ψηφιακή πραγματικότητα για να «διαγνώσει» το πρόβλημα, ακούστηκε πιο κυνικός κι από ιατροδικαστής: «Πρόκειται για την ψηφιακή σου δολοφονία. Κάτι έγραψες με το οποίο δεν συμφωνεί η ομάδα του Facebook».
Μια κουβέντα που, όπως επισήμανε ένας φίλος, έχει ανοίξει εδώ και πάνω από πέντε χρόνια, αφορά αυτόν τον αόρατο, άρα και αήττητο εχθρό, κι αυτή την αναπόδραστη λογοκρισία. Αφορά, για να το πούμε καλύτερα, αυτόν τον ακατάλληλο για κανονικούς ανθρώπους «νέο κόσμο», τον γεμάτο… «ευκολίες», έλεγχο, αναίτιους περιορισμούς και συνεχώς ανατροφοδοτούμενους αόρατους εχθρούς.
Ναι... Ο Όργουελ ήξερε πολύ καλά τι έγραφε και τι έλεγε κάπου 75 χρόνια πριν, όταν μερικοί του είχαν κολλήσει την ταμπέλα του φαντασιόπληκτου. Εμείς είμαστε αυτοί που δεν ξέρουμε τι λέμε, εμείς, όσοι δηλαδή δεν έχουμε ακόμα καταλάβει ότι πλέον δεν είναι απλώς άβολο να κουβαλάμε τις αυταπάτες μας περί δημοκρατίας ή ελευθερίας του λόγου, αλλά σχεδόν απαγορεύεται από υπέρτερες δυνάμεις, απρόσωπες και καθόλου «εγκόσμιες», όπως η «ομάδα του Facebook». Αυτός είναι ο νέος κόσμος.
Μια φυλακή μυαλών, για σμάρια ξέμακρων και φοβισμένων ανθρώπων που ο αφανισμός του ψηφιακού τους ίχνους επικρέμαται σαν «Θεία Δίκη» αν τολμήσουν να παραβλέψουν τους κανόνες αυτού του νέου κόσμου. Σήμερα ο επαναστάτης δεν κραδαίνει μολότοφ, δεν ζώνεται όπλα... Απλώς αρθρώνει μια άποψη αντίθετη από αυτήν της «ομάδας του Facebook» – και αυτό ήταν. Βρίσκεται ένα βήμα πριν από τον ψηφιακό αφανισμό, και ξεμπερδέψαμε από δαύτον. Τα «καλά παιδιά» έχουν καπαρώσει μια θέση στην ψηφιακή αθανασία.
Τα «παλιόπαιδα τα ατίθασα», όμως, ρισκάρουν την... ψηφιακή τους ζωή κάθε στιγμή – που πρέπει να πειστούν ότι είναι το ίδιο σημαντική, αν όχι ταυτόσημη, με τη βιολογική ύπαρξη. Κακό του κεφαλιού τους αν δεν οδηγηθούν από μόνοι τους σε αυτό το σωτήριο... συμπέρασμα.
Κατά τ' άλλα, μίλα μου για δημοκρατία, ανθρώπινες λειτουργίες και... κανονικότητα.
