Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που συνδέεται άρρηκτα με τον φόβο. Όχι απαραίτητα με τον τρόμο, ωστόσο συμβάλλει στο να σαμποτάρουμε από μόνοι μας την αγάπη, ίσως προτού μας το επιβάλλουν οι ίδιες οι συνθήκες. Γιατί όμως; Ποιοι είναι οι φόβοι που μας κάνουν να λέμε «όχι» στην αγάπη;

«Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις»: Μια τόσο απλή φράση από τον Λέο Μπουσκάλια, που μερικοί χρειαζόμαστε μια ολόκληρη ζωή για να την κατανοήσουμε και να την υιοθετήσουμε στη ζωή μας. Γιατί δυσκολευόμαστε; Γιατί πάντα υπάρχει ο φόβος. Ο φόβος εκείνος που μας κρατά πίσω, μέσα στο ασφαλές «καβούκι» μας, σαμποτάροντας το υπέρτατο, ίσως, συναίσθημα για έναν άνθρωπο.

Γιατί η αγάπη είναι ένα αυθεντικό, πηγαίο συναίσθημα που μας κάνει καλό. Αλλά από φόβο το απορρίπτουμε… Μαθαίνουμε να ζούμε χωρίς αυτό. Γιατί; Από φόβο μην πληγωθούμε, μην πληγώσουμε, μη «δεθούμε», μη νιώσουμε ευάλωτοι και γυμνοί μπροστά σε κάποιον άλλον άνθρωπο. Οι λόγοι πάντοτε ποικίλλουν και προσαρμόζονται στο άτομο και την εκάστοτε σχέση και κατάσταση.

Ο φόβος, καλώς ή κακώς, είναι μια ανθρώπινη αδυναμία και ζει μέσα σε όλους μας ‒ σε άλλους λίγο, σε άλλους περισσότερο. Αλλά υπάρχει, και δυστυχώς ‒όπως είπαμε‒ πολλές φορές ορίζει πολλές καταστάσεις στη ζωή ενός ατόμου.

Αυτή η πεποίθηση της ψυχικής μας αδυναμίας πολλές φορές μάς οδηγεί σε συναισθηματική ευαλωτότητα, σε κρίσεις ενοχής, οργής και επιθετικότητας, που, κατά περίπτωση, στρέφονται εναντίον των ατόμων με τα οποία σχετιζόμαστε ή εναντίον αυτού που συνηθίζουμε να τον/την αποκαλούμε «εαυτό» μας.

Γιατί όμως φαινόμαστε αδύναμοι και πέφτουμε στο σφάλμα να κρυβόμαστε πίσω από τον φόβο μας όταν πρόκειται για την αγάπη; Γιατί σαμποτάρουμε ενδόμυχα την αγάπη; Έχουν πράγματι τόση εξουσία πάνω μας οι φόβοι μας; Και ποιοι φόβοι τελικά υπερτερούν της αγάπης;

Για κάποιον περίεργο λόγο μάς έχει περάσει η αντίληψη πως ο έρωτας μας αλλάζει. Και ναι, πολλές φορές ισχύει, αλλά συνήθως απλά μας βγάζει μια άλλη πτυχή του εαυτού μας. Κάτι, δηλαδή, που προϋπάρχει, αλλά έρχεται στην επιφάνεια εξαιτίας διαφορετικών «χειρουργικών» χειρισμών. Επομένως, πρόκειται για έναν ουτοπικό φόβο. Η αγάπη δεν μας αλλάζει, μας κάνει να βρίσκουμε έναν άλλον εαυτό. Το ιδανικό βέβαια είναι να μας μετατρέπει στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας και όχι σε μια υποδεέστερη. Όπως και να έχει, είναι αναγκαίο να ξεπεράσεις αυτόν τον φόβο και να καταλάβεις πως το να είσαι ερωτευμένος δεν σε κάνει να χάνεις τον εαυτό σου, αλλά σε βοηθά να πράττεις με βάση το συναίσθημα. Γιατί αν πραγματικά αγαπάς κάποιον, θες τα πάντα από εκείνον. Και κάνεις τα πάντα για να τα έχεις.

Ίσως μιλάμε για τον φόβο της εποχής που ζούμε. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε γιατί υπάρχει ο κίνδυνος της απόρριψης. Επομένως, προκειμένου να μη βιώσουμε την απόρριψη, απέχουμε από το συναίσθημα, απέχουμε από την αγάπη. Μα είναι λογικό; Όχι. Ξέρω πως το βιώνεις, όλοι λίγο-πολύ το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας αυτό. Οι περισσότεροι σκέφτονται ότι είναι καλύτερο να απορρίψουν εκείνοι μια κατάσταση ή ένα πρόσωπο, προτού απορριφθούν από τον άλλον. Στη ζωή όμως δεν είναι όλα μετρημένα κουκιά και στην αγάπη δεν γίνεται να λειτουργεί το ρητό «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», ειδικά εκ των προτέρων. Μάθαμε να ζούμε σε έναν «ασφαλή» νοητό κόσμο, σε μια φανταστική «φούσκα», απλώς και μόνο γιατί φοβόμαστε μη μας απορρίψουν. Μέγα σφάλμα, γιατί χάνουμε σημαντικές στιγμές και δεν πρέπει. Δεν μας αξίζει κάτι τέτοιο απλώς και μόνο με την υπόνοια μιας πιθανής απόρριψης.

Αχ, αχ, αχ! Βάσανα, ξέρω. Εδώ φτάνουμε στο «ζουμί». Ίσως εδώ βρίσκεται ο πιο πραγματικός φόβος από όλους. Η τριβή, η αλληλεπίδραση, οι ανθρώπινες σχέσεις, εν γένει, ενέχουν το κομμάτι αυτό. Και ναι, είναι εύκολο να πληγωθεί κανείς. Η αγάπη «παίζει» με τα συναισθήματά μας και αυτά έχουν πάνω μια ταινία που γράφει «fragile», αλλά αυτή μπορεί να μη νοιάζεται. Ωστόσο, δεν είναι δική της δουλειά. Και ναι, μπορεί να έχεις πληγωθεί επανειλημμένα, να έχεις πληγώσει και πληγωθεί από αυτό, και πιθανότατα θα ξανασυμβεί. Γιατί είναι μέσα στη ζωή και αυτό, θέλοντας και μη! Όσο κι αν φοβάσαι μην πληγωθείς, όσα κι αν έχεις περάσει, πρέπει να «σφίξεις τα δόντια», να βάλεις τα δυνατά σου και να τολμήσεις ξανά… να νιώσεις! Είναι τόσο μοναδικό συναίσθημα και δεν αξίζει να αποκοπείς από αυτό εξαιτίας του φόβου.

Σχεδόν σε κανέναν δεν αρέσουν οι εντάσεις, οι διαπληκτισμοί, οι διαφωνίες. Πράγμα λογικό, θα μου πεις. Ωστόσο, υπάρχουν και εκείνοι που αποφεύγουν τον έρωτα υπό τη σκιά αυτού του συγκεκριμένου φόβου. Δεν φοβόμαστε μόνο τις πιθανές διαφωνίες μέσα σε μια σχέση, αλλά και τις διαφωνίες και τις δυσαρμονίες, ίσως, του χαρακτήρα μας σε σχέση με τον άλλον. Φοβόμαστε να βγούμε εμείς οι φταίχτες, ότι δηλαδή ο/η σύντροφός μας διαφωνεί με κάτι που είπαμε ή κάναμε ή ακόμη και είμαστε. Και αυτό γιατί βαθιά μέσα μας είμαστε εγωιστές. Δεν θέλουμε να μας κρίνουν, ούτε από αγάπη. Στο μυαλό μας είμαστε οι ιδανικοί, οι αλάνθαστοι και δεν θέλουμε υποδείξεις, αλλά ούτε κάποιον που να διαφωνεί με όσα λέμε ή κάνουμε. Έτσι, επιλέγουμε –και είναι πράγματι επιλογή– να αποφεύγουμε ανθρώπους ή καταστάσεις γιατί δεν θέλουμε να μπούμε στη διαδικασία να διαφωνήσουμε, είτε για μια χ κατάσταση είτε για την ασυμφωνία των χαρακτήρων μας. Απορρίπτουμε τον άλλον γιατί δεν δεχόμαστε την κριτική. Δεν είναι λιγάκι παιδιάστικο αυτό;

Does it ring a bell? Σου θυμίζει κάτι μήπως; Ο φόβος της οικειότητας είναι ένας φόβος που εντοπίζεται στους περισσότερους από εμάς. Είναι ο φόβος που σχετίζεται με την έκθεση προς το άλλο άτομο, την ψυχική απογύμνωση, την τρωτότητα. Γιατί δεν μας αρέσει να νιώθουμε ευάλωτοι απέναντι σε κανέναν, πόσο μάλλον στο έτερον ήμισυ. Γιατί στο μυαλό μας πρέπει να μας θαυμάζουν για τη γενναιότητα και το κουράγιο μας, γιατί, λανθασμένα, πιστεύουμε πως αν δουν ποιοι πραγματικά είμαστε, θα επέλθει η αποκαθήλωση και η απομυθοποίηση. Γιατί θέλουμε ο άλλος να βλέπει την εικόνα που εμείς πλάθουμε για τον εαυτό μας και όχι την πραγματικότητα. Και μάλιστα, τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι απαιτούμε την αυθεντικότητα, χωρίς εκπτώσεις και συγκαλύψεις. Αν το σκεφτείς, θα καταλάβεις πόσο παράλογο είναι αυτό. Σε μια σχέση η οικειότητα είναι must και δεν πρέπει να εκλείπει. Στην πραγματικότητα, θες κάποιον που να σε αγαπήσει για το «είναι» σου και όχι για το «φαίνεσθαι», σωστά; Τότε γιατί κάνεις τα πάντα για να κρύβεις την οικειότητα κάτω από το χαλάκι;

Μα γιατί τόση ηττοπάθεια πια; Γιατί απορρίπτεις τον εαυτό σου τόσο αβίαστα; Εμείς οι ίδιοι υποβάλλουμε τον εαυτό μας σε αυτή τη διαδικασία και δεν αφηνόμαστε, γιατί αν ο άλλος δει ποιοι είμαστε, πιστεύουμε ότι θα δει πως δεν είμαστε αρκετοί για την αγάπη του. Έτσι, έχοντας αυτό στο μυαλό μας, τρώμε τη μία κατραπακιά μετά την άλλη. Αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε πως το φταίξιμο δεν είναι του άλλου, αλλά δικό μας. Ο άλλος άνθρωπος αποζητά αυτό που αποζητάμε, ό,τι κι αν είναι αυτό, αλλά μπορεί να μην ταιριάζει πάντοτε με τα δικά μας «θέλω» και επειδή «it didn’t work out once or twice», αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε «τι κάνουμε εμείς λάθος», «γιατί δεν βγήκε το κάτι παραπάνω», «μήπως δεν αξίζουμε» και άλλα συναφή. Αρχίζουμε να μειώνουμε τον εαυτό μας επειδή κάποιος δεν μας… επέλεξε. Χάνουμε όμως το νόημα. Στην αγάπη δεν επιλέγει ο ένας τον άλλον, έρχεται τόσο αβίαστα. Στην τελική, θες κάποιον για τον οποίο είσαι επιλογή ή προτεραιότητα;

Ξέρεις πολύ καλά πώς να χρησιμοποιείς τις δικαιολογίες, δυστυχώς! Και τις χρησιμοποιείς ανά πάσα ώρα και στιγμή για να αποφύγεις καταστάσεις. Έμαθες να ζεις με φράσεις-άλλοθι, όπως «βαριέμαι εύκολα» ή «προτιμώ τα μη διαθέσιμα άτομα», και όλα αυτά στον βωμό της ανασφάλειάς σου. Γιατί όμως; Γιατί επιλέγεις να εξολοθρεύσεις τους φόβους μέσα από δικαιολογίες; Γιατί επιλέγεις να ζεις με ένα επιπρόσθετο βάρος; Γιατί επιλέγεις να λες ψέματα στον ίδιο σου τον εαυτό; Δεν γίνεται να ζεις έτσι, το ξέρεις, σωστά; Θες χρόνο για να επουλώσεις προηγούμενες πληγές, το αντιλαμβάνομαι, αλλά με τις δικαιολογίες χάνεις πολύτιμο χρόνο. Πάρ’ το απόφαση, βάλε τα πράγματα σε μια σειρά, ανάλαβε δράση και πάτα το «restart button». Ήρθε η ώρα να ζήσεις όσα από φόβο στερήθηκες!

• Οι κορυφαίες ιδέες για virtual dates
• Η απιστία στα χρόνια των millennials (pics)
• Αυτά είναι τα «red flags» που πρέπει να προσέξεις πριν το πρώτο ραντεβού

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ NEWS2U ΣΤΟ INSTAGRAM