Ένα δάκρυ, γιατί ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που περπάτησε ποτέ στη Γη δεν βρίσκεται πια ανάμεσα μας.

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Ακούς κάτι μαντάτα κάποιες φορές που δεν μπορείς, αρχικά, να τα αποδεχτείς και ύστερα δεν μπορείς να γράψεις γι’ αυτά. Όχι γιατί δεν έχεις τι να γράψεις, αλλά –τουναντίον– γιατί έχεις να γράψεις τόσο πολλά, που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις…

Και τώρα που ο dios tou fútbol έφυγε για πάνω, δεν μπορώ να ξεχωρίσω για ποιο πράγμα στενοχωρήθηκα περισσότερο. Ένα μόνον θα γράψω –για αρχή. Σφίχτηκε η ψυχή μου στο άκουσμα της είδησης και με το ζόρι κράτησα ένα δάκρυ.

Και είπα να ψάξω το ζήτημα βαθύτερα, γράφοντας σκόρπιες σκέψεις για τον μεγάλο Ντιέγκο –σκέψεις που είναι καλύτερο να μοιράζονται, γιατί έχω την εντύπωση ότι έτσι ελαφραίνουν…

Ένα δάκρυ, γιατί ο Ντιέγκο ήταν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που περπάτησε ποτέ στη Γη. Κι εμείς που λατρεύουμε την μπάλα σαν να επικοινωνούμε μεταξύ μας, θαρρείς, με ένα αόρατο νήμα, με έναν μαγικό, μυστικό κώδικα ξέρουμε καλά γιατί δεν τον έφτασε ποτέ ο Πελέ και γιατί δεν θα τον φτάσει, ίσως, ποτέ ούτε αυτός ο Μέσι. Άλλες εποχές, βλέπετε. Άλλο το ποδόσφαιρο.

Ένα δάκρυ, γιατί ο Ντιέγκο ήταν κομμάτι από τα νιάτα μας. Ένα 14χρονο αγόρι τον έβλεπε σε ένα συγγενικό σπίτι, στο Λονδίνο, τον Ντιεγκίτο να καταπίνει ολόκληρη την άμυνα της Εθνικής Αγγλίας, να γητεύει το χορτάρι του μεξικάνικου Αζτέκα, να γεννά εφιάλτες στον Σίλτον και να αφήνει άλαλους 115.000 θεατές μέσα στο επιβλητικό στάδιο και εκατομμύρια τηλεθεατές σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Και κατάλαβε γιατί μέτρησε το πρώτο γκολ της Αργεντινής που μπήκε καθαρά με το χέρι και που θα μετρούσε «μόνον αν το έβαζε ο Θεός». Αυτό είχε γίνει εκείνη την 22η μέρα του Ιουνίου του 1986 στο Μουντιάλ  του Μεξικού… Η μέρα που αγιοποιήθηκε ο Ντιέγκο, η μέρα που ξαναγεννήθηκε το ποδόσφαιρο…

Ένα δάκρυ, γιατί ο Ντιέγκο ήταν επαναστάτης και απόλυτα γήινος και ποτέ δεν υπέταξε τα θέλω του στο σταρ σίστεμ… Δεν θα ήταν ο ίδιος δίχως τα πάθη του, δεν θα λατρευόταν το ίδιο αν ήταν αποστειρωμένος.

«Από αυτά πήγε», θα μου πείτε. Ναι, αλλά είναι σαν να το διάλεξε, θα σας απαντήσω… Και αναχώρησε την ίδια μέρα που έφυγαν δύο άλλοι επαναστάτες – και φίλοι του.

Ο Τζορτζ Μπεστ, που έκανε τρελά πράγματα με το τόπι, ακόμα και πιωμένος, που πήγαινε στην προπόνηση αγκαλιά με δύο μοντέλα που ‘χε γνωρίσει σε μια ξέφρενη  προηγούμενη βραδιά. Κι ως γνήσιος Βορειο-ιρλανδός, πέταξε στα μούτρα του Μπάκιγχαμ τον τίτλο του σερ που του προσφέρθηκε απλόχερα.

Παιχταράς ατόφιος… Κι ο Φιντέλ… Η προσωπογραφία της επανάστασης, ο φίλος του που έστρωσε ροδοπέταλα να περπατήσει ο Ντιέγκο όταν πάτησε το πόδι του στην Αβάνα.

Ένα δάκρυ για τον συνειδητά αριστερό Ντιέγκο, που ήξερε ακριβώς τι ήταν, ποιο ήταν το μέγεθός του και δεν έδινε δεκάρα για όλα τα υπόλοιπα…

Ένα δάκρυ για τον Ντιέγκο, τον άνθρωπο που δεν κόντραρε μόνο τη δικτατορία του Βιντέλα στην Αργεντινή, αλλά, όπως είπε και ένας φίλος που εμπιστεύομαι, νίκησε ολοκληρωτικά τη δικτατορία των ατάλαντων.

Κι ένα δάκρυ ακόμη για τον Ντιέγκο, τον όμηρο των εξωγηπεδικών εθισμών: κοκαΐνη, αλκοόλ. Γυναίκες, προσοδοφόρα νταραβέρια με τη μαφία του ιταλικού Νότου και ασωτίες που δημιουργούσαν φακέλους με αρχές όπου γης, που δεν κληροδότησαν, βέβαια, έναν αξιομίμητο άνθρωπο, αλλά δεν τσαλάκωσαν τον ποδοσφαιρικό  Θεό…

Ίσως αυτό να ήθελε κι αυτός… «Ας μη με θαυμάζετε γι’ αυτά που έκανα έξω από το γήπεδο… Θα προσκυνάτε όμως αιώνια όσα σας έμαθα μέσα σε αυτό» είναι σαν να έλεγε σε όλη του τη ζωή.

• Πέθανε ο Μαραντόνα- Πέθανε το ποδόσφαιρο
• Μαραντόνα θα πει, μπάλα σε λάσπη και βροχή
• Ντιέγκο Μαραντόνα: Λαϊκό προσκύνημα για τον χαμό του «Θεού» του ποδοσφαίρου (vid-pics)

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ NEWS2U ΣΤΟ INSTAGRAM