Η χθεσινή συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στο περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ, με τις δηλώσεις εκατέρωθεν για εξομάλυνση των εντάσεων και των προκλήσεων, άφησε πολλές υποσχέσεις πως το φετινό καλοκαίρι θα είναι διαφορετικό σε σχέση με εκείνο του 2020.
Ωστόσο, η ίδια η ζωή έχει αποδείξει πως ο Τούρκος Πρόεδρος γνωρίζει πάρα πολύ καλά το παιχνίδι της διπλωματίας και ξέρει να ελίσσεται ανάμεσα στους σκοπέλους των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Πόσο μάλλον όταν το πλαίσιο είναι το ΝΑΤΟ και κατ' επέκταση η Αμερική.
Τα δεδομένα της χθεσινής σκακιέρας ήταν τα εξής: Η Αμερική, εμφανώς ενοχλημένη από τα τουρκικά αλισβερίσια με τους Ρώσους, είχε «στον πάγο» για καιρό τη συνάντηση Μπάιντεν - Ερντογάν, στέλνοντάς του έτσι ξεκάθαρο μήνυμα πως η εκλογή του νέου Προέδρου των ΗΠΑ αλλάζει όσα ήξερε μέχρι σήμερα ο «σουλτάνος».
Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως επί ημερών Μπάιντεν αναγνωρίστηκε η γενοκτονία των Αρμενίων από τις ΗΠΑ, γεγονός που ταρακούνησε έντονα την Άγκυρα, χωρίς ωστόσο χθες ο Ερντογάν να το αναγάγει σε μείζον για την Τουρκία ζήτημα, κίνηση που ξέρει καλά ο ίδιος πως θα ήταν λανθασμένη τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Η Τουρκία, από την άλλη μεριά, έχοντας την απόλυτη οικονομική ανάγκη στήριξης της Αμερικής, έδειξε χθες ένα άλλο πρόσωπο. Θυμηθήκαμε τον Ερντογάν του 2004, της συναίνεσης και του διαλόγου. Και ίσως να πιστέψαμε τις δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου μπροστά στις κάμερες για νηνεμία στα νερά του Αιγαίου από εδώ και στο εξής.
Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα;
Η επιβαρυμένη τουρκική οικονομία, η απουσία συμμάχων στην Ανατολική Μεσόγειο καθώς και η πανδημία άλλαξαν τα δεδομένα του διπλωματικού παιχνιδιού και μεγάλωσαν τις ανάγκες.
Σίγουρα και η ίδια η Τουρκία έχει ανάγκη να γεμίσει τις παραθαλάσσιες περιοχές της με τουρίστες, ωστόσο μην ξεχνάμε πως ό,τι κάνει το κάνει μακριά από αυτές και κοντά στις δικές μας παραθαλάσσιες περιοχές.
Το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, η λεγόμενη για την Τουρκία «γαλάζια πατρίδα», είναι μείζονος σημασίας για τη γείτονα. Αρκεί να βρει το μεγάλο κοίτασμα που αναζητά διακαώς.
Και μέχρι να το βρει, δεν πρόκειται να σταματήσει. Όταν μάλιστα το βρει, τότε θα δούμε και τους δικούς μας συμμάχους να «γλυκαίνουν» απέναντι στην Τουρκία.
Μην ξεχνάμε πως όλα είναι συμφέροντα και χρήμα. Πάνω από πατρίδες, ιδέες, κεκτημένα.
Γελιέται όποιος πιστεύει πως ο Ερντογάν θα κρατήσει στον ντόκο το «Γιαβούζ» και το «Όρουκ Ρέις» και πως φέτος το καλοκαίρι ο στόλος μας θα συντηρείται στου Παλάσκα.
Ας είμαστε καλοπροαίρετοι μεν, υποψιασμένοι δε!
