Ξημέρωσε η σημερινή 47^η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου κι αυτό το ιδιαίτερο πολιτικό χάραμα μας βρίσκει θεατές μιας περιττής πολιτικής όξυνσης, που χτίζεται περίτεχνα εδώ και μέρες με προφανείς πρωταγωνιστές αλλά και ακατανίκητους μάστορες του παρασκηνίου.

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Η μέγιστη τιμή που ανήκει και αξίζει στους μάρτυρες εκείνου του μερόνυχτου – για να είμαστε, ιστορικά, ορθότεροι εκείνων των αρκετών ιστορικών μερόνυχτων που τράνταξαν συθέμελα  τη χούντα - έχει αίφνης μπει σε ένα ζύγι μεταξύ λανθασμένων χειρισμών από τη μια πλευρά και λανθασμένων επιλογών από την άλλη.

Είναι μια ιδιαίτερη συγκυρία η τωρινή με την πανδημία να έχει αλλάξει τα πάντα κι όλους εμάς να παλεύουμε, είτε «σώμα με σώμα», είτε με κλεφτοπόλεμο κόντρα σε έναν άγνωστο, δυσκολοκατάβλητο και θανατερό εχθρό.

Είναι ακόμη μια στιγμή ευθύνης  για όλους μας, από αυτές που πυκνά ξημερώνουν τελευταία. Η οποία δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ούτε από όρντινα απαγόρευσης, χωρίς προηγούμενη συνεννόηση όλων των πολιτικών δυνάμεων, ούτε όμως με πεισματάρικες, όσο και πομπώδεις επιλογές  συναθροίσεων που τώρα μπορούν μόνο να θεριέψουν τον άυλο εχθρό.

Για να τιμηθεί φέτος η τιτάνια εξέγερση του Πολυτεχνείου, χρειαζόταν μια εξέγερση της λογικής. Γιατί δεν τιμώνται οι νεκροί του Πολυτεχνείου με τη δυνητική προσθήκη κάποιων ακόμη νεκρών από την εξ’ αιτίας της πανδημίας.

Προσοχή, όμως. Ούτε μπορεί η πανδημία να αποτελέσει για οποιονδήποτε βολικό πρόσχημα για έναν πάγιο περιορισμό των ατομικών ελευθεριών.

Ημέρα ιστορική η σημερινή, ημέρα μνήμης, που θα έπρεπε να είναι σηματωρός για όλες τις γενιές που ακολούθησαν, αλλά κι επέτειος που έχει κακοπάθει στο πέρασμα του χρόνου.

Γιατί μερικοί από εκείνη τη γενιά, από «δέντρα που δε βολεύονται σε τόσο λίγο ουρανό» όπως λένε οι στίχοι του Ρίτσου, έγιναν στατικά σκιάχτρα της δημόσιας ζωής που εν τέλει βολεύτηκαν με έναν διορισμό ή ένα δημόσιο αξίωμα, αλλοιώνοντας οι ίδιοι το μήνυμα και το νόημα του αγώνα.

Η «γενιά του Πολυτεχνείου» άλλα ήθελε να πει. Αυτήν τη φωνή που δεν την πνίγει το αίμα των τιμημένων νεκρών, την ακούμε να έρχεται σαν αντίλαλος από τα βάθη του χρόνου για να μας θυμίζει πως «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα, κακιά σκουριά δεν πιάνει».

Δεν την ακούμε όμως και δεν την τιμούμε όλοι όπως πρέπει. Γιατί οι νεκροί δεν έχουν φωνή για να βγάλουν την οργή τους για την αλλοίωση του μηνύματος  και οι σεμνοί ζωντανοί αγωνιστές παραμέρισαν για να καταλάβουν το χώρο οι «κάτοχοι βιογραφικών» οι οποίοι δεν φοβούνται πια το «τέρας» . Ίσως γιατί αρχίζουν να του μοιάζουν…

• Πολυτεχνείο: Δρακόντεια μέτρα ασφαλείας ‒ 5.000 αστυνομικοί επί ποδός
• Μποτιλιάρισμα στην Κηφισίας και πορεία του ΚΚΕ στην Αμερικανική πρεσβεία
• Μητσοτάκης: «Δεν μπορεί η ιστορική επέτειος να γίνεται αιτία διχασμού» (vid)

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ NEWS2U ΣΤΟ INSTAGRAM