Στα Βίλια του 1926, υπήρχε φτώχεια μα κι ανθρωπιά που περίσσευε, Κι εκεί κάρπισε μια ζωή που από την αρχή της, είχε το χαμόγελο σαν «όπλο», να βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα στην κακή μοίρα που από νωρίς χτυπούσε, συχνά – πυκνά την πόρτα του φτωχικού αλλά φιλόξενου σπιτιού του Κώστα Λούκου και της Αναστασίας Σταμάτη.
Πολυμελής οικογένεια με εφτά παιδιά που άρχισε από νωρίς να περνά σκληρές στιγμές. Η Έλλη έχασε ένα δίδυμο αδελφό, που πέθανε από φυματίωση, λίγο πριν κλείσει τα 15 του, το 1941.
Το όνομα Λαμπέτη ήταν δανεισμένο από τους ήρωες του Αστραπόγιαννου στο ομώνυμο ποίημα του Βαλαωρίτη
Και με αυτό το όνομα που ο χρόνος κι η ιστορία, το σανίδι και το πανί, οι θύμισες αλλά στο τέλος, ο κόσμος, έραναν με «χρυσές στάλες», η Έλλη μεγαλούργησε ακόμη και κόντρα στην αρρώστια που ταλάνισε όλη της τη ζωή – αλλά ακόμη και μέχρι εκείνον τον Σεπτέμβρη του 1983 που ξεκουράστηκε σε εκείνο το άχαρο κρεβάτι του Mount Sinai Hospital, στη Νέα Υόρκη, την αντιμετώπισε όρθια, γενναία και συχνά χαμογελαστή, με όπλο ένα ευλογημένο ταλέντο.
Ως και την τελευταία παράσταση στην οποία πρωταγωνίστησε, χτυπημένη από τον Καρκίνο, στην Αθήνα που ήταν το «Σάρα - Τα Παιδιά ενός κατώτερου Θεού» και όπου αποθεώθηκε στον ρόλο της κωφής Σάρα.
Ας μιλήσουμε όμως για ζωή, αυτήν που αποθέωσε η Λαμπέτη με θεατρικό μεγαλείο, έμπνευση, αλλά κι έρωτα που η ίδια δεν άφηνε χαραμάδες, αλλά χάραζε διάπλατα αχορτάριαστα μονοπάτια για να μπει στη ζωή της και να πρωταγωνιστήσει.
«Ρούφηξε» τη ζωή ως το μεδούλι, η Έλλη Λαμπέτη, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος ατέλειωτο.
Ο γάμος της με τον Μάριο Πλωρίτη (ο οποίος παρέμεινε φίλος της και στάθηκε δίπλα της μέχρι το τέλος της ζωής της) το 1950 υπήρξε ατυχής. Χώρισαν το 1953, όταν γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Χορν και μαζί «έγραψαν» μία από τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και υπήρξαν αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στη σκηνή. Τότε ήταν που έγινε μούσα του Μιχάλη Κακογιάννη.
Από τον Δ. Χορν χώρισε το 1959, όταν γνώρισε τον Αμερικανό συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν, τον οποίο παντρεύτηκε, αλλά χώρισε το 1976 μετά από πολλά προβλήματα και όντας χρόνια σε διάσταση.
Πρώτη της θεατρική εμφάνιση το 1942 στο έργο «Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο» του Γκέρχαρτ Χάουπτμαν
Η συνεργασία της με το Θέατρο Τέχνης το διάστημα '46-'48, είναι αυτή που την καθιερώνει ως εξαίρετη ηθοποιό. Ξεχώρισαν οι ερμηνείες της στον «Γυάλινο κόσμο», στην «Αντιγόνη» και στο πρώτο ανέβασμα του «Ματωμένου Γάμου» στην Ελλάδα, παράσταση για την οποία έγραψε τη γνωστή πλέον μουσική ο Μάνος Χατζιδάκις.
Ακολούθησαν οι συνεργασίες της με τον θίασο της Κατερίνας (1948) και το Εθνικό Θέατρο (1948). Από το 1949 ανήκει στο θίασο του Κ. Μουσούρη, όπου οι μεγαλύτερες επιτυχίες της ήταν το «Πεγκ καρδούλα μου» και η «Κληρονόμος», έργα που ξανά ανέβασε αρχές '60. Το 1952 συγκροτεί με τον Δημήτρη Χορν και τον Γιώργο Παππά τον θίασο Λαμπέτη - Παππά - Χορν και από το 1956 τον θίασο Λαμπέτη-Χορν. Ανέβασαν με μεγάλη επιτυχία κλασικά έργα, όπως το «Νυφικό κρεβάτι», «Αριστοκρατικός δρόμος», «Το παιχνίδι της μοναξιάς» και περιόδευσαν σε Αίγυπτο, Κωνσταντινούπολη και Κύπρο.
Μετά τον χωρισμό της με τον Χορν το 1959, συνεχίζει τη θεατρική της πορεία τη δεκαετία του '60 με δικό της θίασο, με μεγαλύτερή της επιτυχία, καλλιτεχνικά το «Λεωφορείον ο πόθος» (της είχε στείλει και συγχαρητήρια επιστολή ο Γιώργος Σεφέρης) και εμπορικά το «Πέπσι»(έκανε 400 παραστάσεις, αριθμό ρεκόρ για την εποχή).
Όμως, η πιο ώριμη επαγγελματική δεκαετία της ήταν του '70, παρ' όλα τα προσωπικά της προβλήματα. Ανέβασε με εξ ίσου μεγάλη επιτυχία από μιούζικαλ («Η γλυκιά Ιρμα», 1972) μέχρι Τσέχωφ («Βυσσινόκηπος», 1974 με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ). Το 1977 συνεργάστηκε στη «Φθινοπωρινή ιστορία» με τον Μάνο Κατράκη, που επιπλέον τους συνέδεε βαθιά φιλία.
Ανεπανάληπτες οι ερμηνείες της στο «Δεσποινίς Μαργαρίτα», στη «Φιλουμένα Μαρτουράνο» και στα «Μονόπρακτα». Τελευταία της παρουσία στο θέατρο ήταν το 1981 στο έργο «Σάρα - Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού», υποδυόμενη με επιτυχία την κωφάλαλη Σάρα. Και στον ελληνικό κινηματογράφο οι επιτυχίες της δεν ήταν λίγες, ιδιαίτερα σε ταινίες όπως «Το Κορίτσι με τα μαύρα», «Κυριακάτικο ξύπνημα» και «Η Κάλπικη λίρα».
Για την ερμηνεία της στο «Τελευταίο ψέμα», ήταν υποψήφια για βραβείο BAFTA (British Academy of Film and Television Arts) A' γυναικείου ρόλου.
Η Λαμπέτη κυνηγήθηκε από τη Χούντα κατασυκοφαντημένη.
Η Λαμπέτη και η «προσωρινή» της κόρη
Με αφοπλιστική ειλικρίνεια είχε παραδεχτεί στη βιογράφο της ότι έκανε εκτρώσεις, χωρίς ποτέ να συμβουλεύεται τον πάτερα της. Παρά τη συνειδητή επιλογή της να μη γίνει μητέρα, η ζωή της επιφύλαξε ένα εντελώς διαφορετικό σενάριο. Στις αρχές του 1970 ένας αγαπητός συνεργάτης της διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση. Η σύντροφός του έμεινε έγκυος και γέννησε ένα κοριτσάκι. Το «παράνομο» ζευγάρι δεν μπορούσε να μεγαλώσει το παιδί και έτσι, την ανατροφή του ανέλαβε, προσωρινά, η ηθοποιός.
Μέσα σε λίγες μέρες, η Λαμπέτη δέθηκε με τη μικρή, ενώ λίγο αργότερα άκουσε από τα χείλη της τη λέξη που τη συγκίνησε και ξύπνησε το μητρικό της ένστικτο. Την πιο γλυκιά λέξη: «Μητέρα». Η πρωταγωνίστρια που δεν ήθελε οικογένεια, μεταμορφώθηκε σε μία τρυφερή μαμά. Η Λαμπέτη αφοσιώθηκε στη φροντίδα του παιδιού και έβαλε σε δεύτερη μοίρα ακόμη και το θέατρο. Με τον αμερικανό σύζυγό της αγάπησαν τόσο πολύ τη μικρή, ώστε είχαν ξεχάσει πως δεν ήταν δικό τους παιδί και κάποια στιγμή θα μπορούσε να γυρίσει στη φυσική του οικογένεια...
Το κοριτσάκι έμεινε μαζί τους περίπου 5 χρόνια. Η ζωή της οικογένειας της ηθοποιού ήταν σαν παραμύθι και κανείς δεν περίμενε ότι θα έχει άσχημο τέλος. Το 1974 οι φυσικοί γονείς της μικρής, αφού παντρεύτηκαν, άρχισαν να διεκδικούν το παιδί τους.
Η υπόθεση έφθασε στα δικαστήρια
Η Λαμπέτη άρχισε να καταρρέει ψυχολογικά και σωματικά. Έμπλεξε σε έναν δικαστικό αγώνα που δεν έφερε κανένα θετικό αποτέλεσμα, εκτός από την προσωπική της φθορά. Αποκορύφωμα της τραγωδίας ήταν η «απαγωγή» του παιδιού από τους φυσικούς του γονείς, που ήθελαν να το αναθρέψουν και να ζήσουν μαζί του. Το ζευγάρι πήρε τη μικρή για μια βόλτα, όπως προέβλεπε ο νόμος, αλλά δεν την επέστρεψε ποτέ. Η Λαμπέτη έγινε ράκος, αλλά δε σταμάτησε να αναζητά το παιδί, που της είχε αλλάξει τη ζωή.
