Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος: 13 χρόνια στο «τιμόνι» της Εκκλησίας της Ελλάδος

Ήταν μια κρύα μέρα του Φεβρουαρίου του 2008 όταν η Εκκλησία της Ελλάδος εξέλεγε τον νέο προκαθήμενό της μετά την εκδημία του Αρχιεπισκόπου ΧριστόδουλουΤου Κώστα Παππά

Τα φαβορί γνωστά από την αρχή, ο μητροπολίτης Θηβών Ιερώνυμος και ο μητροπολίτης Σπάρτης Ευστάθιος. 

Η εκλογή 

Η εκλογή έγινε στη δεύτερη ψηφοφορία, ενώ στην πρώτη ο Ιερώνυμος είχε συγκεντρώσει 33 ψήφους έναντι 26 του μητροπολίτη Σπάρτης κ. Ευστάθιου. Ο μέχρι τότε μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας έλαβε στον β' γύρο 45 ψήφους, ο μητροπολίτης Σπάρτης Ευστάθιος 27 ψήφους, ενώ στην κάλπη βρέθηκαν και δύο λευκά.

Η απόλυτη πλειοψηφία που απαιτείται για να εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος από τον πρώτο ή δεύτερο γύρο είχε επιτευχθεί, και έτσι δεν χρειάστηκε τρίτος γύρος.

Τέσσερις μητροπολίτες διεκδίκησαν τον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Πρόκειται για τους μητροπολίτες Θηβών κ. Ιερώνυμο, Σπάρτης κ. Ευστάθιο, Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο και Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο.

Λίγο μετά τις 11.30 το πρωί έγινε γνωστό ότι η πρώτη ψηφοφορία απέβη άκαρπη, με τον μητροπολίτη Θηβών Ιερώνυμο να προηγείται με 33 ψήφους έναντι 26 του μητροπολίτη Σπάρτης. Ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος έλαβε επτά ψήφους, όπως επίσης και ο Δημητριάδος Ιγνάτιος, ενώ βρέθηκε μία λευκή ψήφος.

Από νωρίς το πρωί πλήθος πιστών είχε συγκεντρωθεί έξω από τη Μητρόπολη Αθηνών, όπου διεξήχθη η ψηφοφορία. Λίγο μετά τη 1.00 το μεσημέρι οι καμπάνες ήχησαν χαρμόσυνα. Η κεντρική πόρτα άνοιξε και οι πρώτοι κληρικοί βγήκαν έξω, φωνάζοντας το όνομα του νέου Αρχιεπισκόπου.

«Η διαδικασία ήταν άψογη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος σήμερα δίδαξε δημοκρατία. Εύχομαι κάθε επιτυχία στον άξιο νέο προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ελλάδος», δήλωσε ο τότε υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Ευριπίδης Στυλιανίδης, που παρέστη στη διαδικασία εκλογής.

Για τους καλά γνωρίζοντες τα εκκλησιαστικά πράγματα, η Σύνοδος αισθανόταν ότι με την απόφασή της αυτή έδωσε στον μητροπολίτη Θηβών Ιερώνυμο εκείνο που του είχε στερήσει 10 χρόνια πριν, όταν και πάλι, αν και ήταν το φαβορί για την εκλογή, έχασε τον αρχιεπισκοπικό θρόνο από τον Δημητριάδος Χριστόδουλο.

Οι δύσκολες συνθήκες 

Πράος και ήρεμος άνθρωπος ο Ιερώνυμος, από την αρχή έδειξε ότι δεν θα «πολιτευτεί» όπως ο  προκάτοχός του. Άλλωστε, και ο ίδιος γνώριζε ότι δεν είχε ποτέ το επικοινωνιακό ταλέντο του προκατόχου του και ίσως να μην ήταν ποτέ αυτό το ζητούμενο για τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο.

Η μεθοδικότητα, οι χαμηλοί τόνοι και η καλή γνώση των εκκλησιαστικών πραγμάτων ήταν πάντα το μεγάλο ατού του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα 13 χρόνια ο προκαθήμενος της ελλαδικής Εκκλησίας βρέθηκε αντιμέτωπος με πολλά προβλήματα.

Από την οικονομική και κοινωνική κρίση των μνημονίων μέχρι και την πρόσφατη πανδημία. Δεν τα λες και λίγα τα προβλήματα. Ο Ιερώνυμος βρέθηκε από νωρίς στα βαθιά και γνώριζε καλά ότι η εποχή των παχέων αγελάδων είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί για την ελληνική κοινωνία αλλά και για την Εκκλησία.  

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος

Όλα αυτά τα χρόνια βρέθηκε αντιμέτωπος με κρίσιμες καταστάσεις, όπως τα κοινωνικά ζητήματα που επέφερε η οικονομική κρίση. Προσπάθησε, και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε, να θέσει το πολυεπίπεδο κοινωνικό έργο της Εκκλησίας στην πρώτη γραμμή.

Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι αν το έργο αυτό των συσσιτίων δεν είχε την επιτυχία που εμφάνισε όλα αυτά τα χρόνια, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για την ελληνική κοινωνία. Όλο αυτό το έργο ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος το οργάνωσε και το συντόνισε χωρίς τυμπανοκρουσίες. 

Η δυσκολία της συμφωνίας με τον Τσίπρα

Τα τελευταία χρόνια τα μεγάλα ζητήματα της αξιοποίησης της εκκλησιαστικής περιουσίας και  της μισθοδοσίας του ιερού κλήρου ήρθαν στο φως ξαφνικά μέσα από την πρόταση της κυβέρνησης Τσίπρα για τη μισθοδοσία του κλήρου και την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος με «χειρουργικούς» και μυστικούς χειρισμούς επιχείρησε να επιλύσει ένα θέμα πολύπλοκο και, απ' ό,τι φαίνεται, δυσεπίλυτο.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος

Ο τρόπος όμως που έγιναν οι διαπραγματεύσεις, η έλλειψη σωστής επικοινωνιακής κατεύθυνσης από την πλευρά της Εκκλησίας και της πολιτείας και το γεγονός ότι η πρόταση της τότε κυβέρνησης άλλαζε το status quo της μισθοδοσίας του κλήρου δημιούργησαν έντονες αντιδράσεις στον κλήρο και την ιεραρχία, με αποτέλεσμα η «συμφωνία» αυτή να μην επικυρωθεί ποτέ από το ανώτατο διοικητικό όργανο της Εκκλησίας. 

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ως άριστος γνώστης των εκκλησιαστικών ισορροπιών, είδε τον τοίχο που όρθωνε η ιεραρχία και τελικά δεν προχώρησε στη συμφωνία αυτή. Μπορεί να τον συνοδεύει η φήμη του ανθρώπου που δεν κάνει εύκολα πίσω, όμως έχει την αρετή της διάκρισης και αποφεύγει αχρείαστες συγκρούσεις και εντάσεις, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η Εκκλησία διοικείται πάντοτε συνοδικά. 

Η μηδενική αντιπολίτευση

Ένα άλλο επίτευγμα -γιατί περί επιτεύγματος πρόκειται- είναι ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος καταφέρνει να συγκεράσει με τρόπο μαεστρικό αντίρροπες δυνάμεις μέσα στη Σύνοδο.  Μπορεί σποραδικά και πολύ σπάνια να ακούγονται παράπονα από κάποιους ιεράρχες, όμως ποτέ τα παράπονα αυτά δεν απέκτησαν τη μορφή μιας συντονισμένης αντιπολίτευσης στους κόλπους της Συνόδου.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ζυγίζει πάντοτε αυτές τις ισορροπίες μέσα και από την επικοινωνία που έχει δομήσει με παλαιότερους και νεότερους ιεράρχες. Και έτσι, μέχρι τώρα, κανείς δεν τόλμησε, ανοιχτά, να τον υπονομεύσει. Το γεγονός ότι η αρχιεπισκοπική του πορεία είναι σχεδόν ανέφελη δείχνει ότι το προσωνύμιο «Στρατηγός» που του αποδίδεται, συχνά πυκνά, δεν είναι κενό περιεχομένου. 

Οι δελφίνοι

θα αναρωτηθεί βέβαια οποιοσδήποτε: Μα δελφίνοι δεν υπάρχουν; Δεν υπάρχουν επίσκοποι που ορέγονται τον θρόνο; Η απάντηση είναι ότι βεβαίως και υπάρχουν. Πάντα υπάρχουν ιεράρχες που θεωρούν τους εαυτούς τους ικανούς για την επίζηλη θέση του Αρχιεπισκόπου, και αυτό είναι και φυσικό και φυσιολογικό, άλλωστε και η ηλικία του  προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος καθιστά αυτές τις σκέψεις ενεργές.

Ωστόσο, κανείς μέχρι τώρα δεν φαίνεται να έχει πάρει «κεφάλι» σε αυτή την άτυπη «κούρσα». Το γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος κρατάει ακόμα γερά το «τιμόνι» της Εκκλησίας είναι εμφανές και σε αυτή την περίπτωση η παραδοχή και μόνο του γεγονότος αυτού καθιστά αυτές τις σκέψεις άκαιρες... άχρι καιρού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ NEWS2U ΣΤΟ INSTAGRAM