Ένα βράδυ που αράζω στο κρεβάτι μου και σκρολάρω στο Facebook πέφτω πάνω σε μια σελίδα που με αναγκάζει να δω την πραγματικότητα μου κατάματα. Γελάω, κάνω like και τη στέλνω αμέσως στις κολλητές μου. Η σελίδα ονομάζεται 30 χρονώ, ανύπαντρες. Ειλικρινά, δεν νιώθω καμία βαθύτερη εσωτερική ανάγκη να ενωθώ με κάποιον με τα ιερά δεσμά του γάμου, αλλά γιατί ταυτόχρονα νιώθω fomo αν δε προχωρήσω σε αυτό το βήμα;

*fomo - fear of missing out: αυτός που φοβάται ότι κάτι χάνει

Ομολογώ ότι υπάρχουν φορές που νιώθω αποτυχημένη όταν σκρολάρω στο Instagram και αντικρίζω παλιές μου συμμαθήτριες με τον σύζυγο και τα παιδάκια τους, παρόλο που αναγνωρίζω ότι δεν είναι προτεραιότητα μου ο γάμος και η τεκνοποίηση. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη. Γιατί νιώθω έτσι;

Οι αιχμηρές αναρτήσεις

Την απάντηση τις περισσότερες φορές τη λαμβάνω μέσα από τα καυστικά και άκρως στοχευμένα ποστ της σελίδας ’’30 χρονώ ανύπαντρες’’. Από απομακρυσμένες φίλες και αδερφές μου που πιστεύω ότι πολλά βράδια βασανίζονται με τα ίδια ερωτήματα που τρίτοι τους έχουν ενσωματώσει στο κεφάλι και δυσκολεύονται να τα ξεριζώσουν.

Τα ποστ της σελίδας περιέχουν λίγο από όλα. Χιούμορ, ειρωνεία, σοβαρότητα, ειλικρίνεια, σεβασμό προς τη γυναίκα, σαρκασμό. Με αυτά τα ’’όπλα’’ σχολιάζουν την επικαιρότητα ή καλούν σε συλλογικές δράσεις που αφορούν κυρίως τη γυναίκα. Επίσης, οι αναρτήσεις περιέχουν και ό,τι ενοχλεί έναν macho άνδρα: γυναίκες-κάφρους που ναι, μπορούν να κάνουν και σεξουαλικά αστεία, λίγη περιήγηση στη σελίδα και θα καταλάβετε.

Ανύπαντρες catladies

Σε ένα κόσμο που ακόμα οι άντρες αντιμετωπίζονται ως cool εργένηδες που γλίτωσαν τον γάμο (το ρήμα εν προκειμένω παίζει πολύ σημαντικό ρόλο) και οι γυναίκες είναι οι κακομοίρες γεροντοκόρες, ή να το πω κομψά catladies, έστω και αν αυτές οι προτάσεις τριγυρίζουν απλώς ως σκέψεις στο μυαλό κάποιων και δεν ξεστομίζονται, πάσχουμε ακόμα από έλλειψη ενότητας και ευαισθητοποίησης, σε βασικά θέματα που δεν έπρεπε να υφίστανται το 2020.

Το χειρότερο όλων βέβαια δεν είναι μόνο ότι το άλλο φύλλο και άτομα μεγαλύτερα ηλικιακά θα μας κρίνουν, θα μας κοιτάξουν περίεργα, θα μας κουνήσουν το δάχτυλο, αλλά την προδοσία εγώ προσωπικά τη νιώθω από το δικό μου φύλλο. Οι παντρεμένες - μαμάδες στα 30 έχουν στάτους, οι ανύπαντρες από την άλλη πλευρά, έχουν… γάτες.

Γυναίκες κοιτούν άλλες γυναίκες με λύπη ή με μια σιγουριά πως οι ανύπαντρες έχουν κάποιο κουσούρι και γι’ αυτό είναι ακόμα στο... ράφι. Τα 30, θεωρούν, λανθασμένα, ότι είναι ένα όριο, ότι τώρα ο χρόνος μετρά αντίστροφα, ότι πρέπει να βιαστούν. Πόση καταπίεση να αντέξει πια το γυναικείο φύλλο; Η αποτρίχωση είναι αρκετή.

Αλληλοϋποστήριξη. Υπάρχει και αυτή η λέξη, ας μη διαλύουμε ιδανικά λόγω των κόμπλεξ μας. Σίγουρα πρόκειται για μια δύσκολη διαδικασία αλλά η προσπάθεια θα μας ανταμείψει στο τέλος.

Maybe it’s not only a man’s world

Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται στερεοτυπικά, μα συγχωρήστε με, έτσι έχω μάθει να ζω μέχρι σήμερα, όταν όμως το συνειδητοποιώ, πρόκειται για το καλύτερο σημείο, γιατί μόνο τότε μπορώ να αλλάξω.

Η ευρηματική σελίδα ’’30 χρονώ, ανύπαντρες’’, με 10.400 likes έως σήμερα, ευτυχώς αποτελεί ένα μικρό βήμα προς την αλλαγή νοοτροπίας και σκουριασμένων αντιλήψεων που έχουν εδραιωθεί εδώ και χρόνια στη κοινωνία.