Και ναι, για να προχωρήσω στο θέμα, έχω δει (πιστεύω, στ’ αλήθεια) το Άγιο Πνεύμα. Δεν ήταν ψευδαίσθηση ή όραμα. Το είδα σαν λευκό περιστέρι, στο μοναστήρι του Αγίου Σάββα, στη Σαχάρα, ανάμεσα στους δύο στραβούς πυργίσκους που έχτισε ο Ιουστινιανός. Το πτηνό στεκόταν κοντά μου. Πολύ. Μια ανάσα μακριά. Ήσυχο. Εν ειρήνη. Παρατηρούσε. Επιχείρησα να το απαθανατίσω. Άδικος κόπος. Μια, δυο, τρεις φορές… Όλα τ’ άλλα τα είχε «πιάσει» η κάμερα. Το περιστέρι, όχι.

Συγκινήθηκα, έκλαψα. Δεν με λες και τόσο πιστή, εξάλλου, πού και πού παραπονιέμαι, γκρινιάζω στoν Άγιο Σπυρίδωνα, δε βγάζεις άκρη με τα χούγια, ούτε με τα δικά μου, ούτε με κανενός - να ένας ακόμα λόγος που στην αρχή ήμουν δύσπιστη απέναντι σε ό,τι έβλεπα και δεν κατέγραφα (εξηγώ ακολούθως). Μια άλλη, πολύ μεγαλύτερη γυναίκα, κοκέτα, με μια απ' τις πιο ευγενικές φυσιογνωμίες που είχα δει ως τότε στη ζωή μου, το εντόπισε επίσης. Έκανε την ίδια κίνηση: Προσπάθησε να το καταγράψει στο φακό. Αποτέλεσμα: ταμάμ. Όλα τ’ άλλα, ναι, έβγαιναν. Το περιστέρι, όχι. Βρισκόμασταν στην μέση -κυριολεκτικά- της ερήμου. Το μοναστήρι, «χωμένο» στη Σαχάρα, στο άνυδρο τοπίο της. Το απόλυτα αφυδατωμένο. Όμως, τόσο επιβλητικό. Στο 100στό χιλιόμετρο ανάμεσα σε 200 χιλιόμετρα ερήμου. Μόνον ερήμου. Ανάμεσα, έτσι απλά, στο τίποτα. Στα σύνορα Ισραήλ-Παλαιστίνης. Πέρασαν ήδη εννιά χρόνια και το νιώθω τόσο έντονα στο πετσί μου, ακόμα και τώρα.

Μοναδική εμπειρία, απ’ αυτές που βιώνεις μόνο μια φορά στην κοινή, θνητή ζωή σου. Ακόμα και αν ελάχιστοι σε πιστεύουν. Στην πραγματικότητα, ελάχιστα έως καθόλου δεν μ' ενδιαφέρει ποιοι με πιστεύουν. Τότε, το μοιράστηκα με ελάχιστους, με τους πλέον οικείους μου. Οι μισοί με πίστεψαν. Δεν με νοιάζει γιατί ξέρω πως εκείνη τη χρονική στιγμή ήμουν η εκλεκτή. Ίσως και η πιο αθώα. Με αγνή, παιδική ψυχή. Γι’ αυτό αισθάνομαι ευλογημένη. Και, ανεξάρτητα απ’ τις κακουχίες της ζωής, γελάω.

Δεν χρειάζεται να είσαι πιστός –εννοώ να πιστεύεις σε κάποια θρησκεία– για να δεις το φως, στην προκειμένη το Άγιο πνεύμα. Απλώς, να είσαι ευγενής. Δοτικός. Πραγματικά καλός. Ν’ αγαπάς. Αυτό είναι όλο. Αυτό είναι το νόημα, εξάλλου. Κάθε θρησκείας. Δώσε ακόμα μία ευκαιρία στον εαυτό σου να το δείχνει σε όλους κάθε μέρα. Τότε θα είσαι εν ειρήνη και με τους εσωτερικούς σου «δαίμονες» και θα βλέπεις το σύμπαν  όπως το περιστέρι της ιστορίας μας. Και: ποιος ξέρει; Θαύματα συμβαίνουν κάθε μέρα. Δεν είναι ανάγκη να μιλάμε για τη θέαση του Αγίου Πνεύματος. Απλώς, πίστεψε πως τα θαύματα συμβαίνουν. Και τότε θα συμβούν.

Πρόκειται για μια καταπληκτική περίοδο για να επισκεφτείς τους Αγίους Τόπους. Η θερμοκρασία έχει πέσει, η ζέστη δεν είναι αποπνικτική, τα πάντα όλα είναι ανοικτά και δεν έχεις να αντιμετωπίσεις κιόλας το αλλαλάζον πλήθος στον πανάγιο Τάφο. Αν πάλι το δρομολογήσεις για Χριστούγεννα, την ταλαιπωρία δεν τη γλιτώνεις.