Αν η Ίμπιζα -το “αντίπαλο δέος” της Μυκόνου- ταυτίζεται στη συνείδηση πολλών (εκτός Ελλάδας) με τον κορυφαίο προορισμό, κυρίως καλοκαιρινό για ν' ακριβολογούμε, για διασκέδαση, απ’ το Βερολίνο ξεπηδάνε οι νέες τάσεις που περιλαμβάνουν και… όργια μετά μουσικής.

Ας πούμε λοιπόν ότι έχεις ένα πενθήμερο στη διάθεσή σου για να γευτείς την γερμανική πρωτεύουσα, επί της ουσίας το Βερολίνο είναι, όχι η Βόννη και να μάθεις τα μυστικά της. Δεν θ’ αναλωθείς ψάχνοντας. Χαμένος κόπος.

Δύο: Τα κλαμπ είναι άπειρα και σου βρήκα τα καλύτερα. Όχι του ίδιου στυλ όμως, γιατί οι φυλές των κλάμπερ ποικίλλουν. Τρία: Θα μετακινηθείς με μετρό, σε πάει παντού! Τέσσερα: Να είσαι προετοιμασμένος για sex, drugs (πολλά) και rock (το ‘n roll, προαιρετικό) και μπροστά στα μάτια σου και 4 free, αλλά και για όργια – σε προειδοποίησα εξ αρχής.

Αν στην προκειμένη δείξεις ότι εκπλήσσεσαι, θα ξενερώσεις τα πλήθη και δεν το θες. Απ’ την άλλη, να περιμένεις παντού ωκεανούς μπίρας – και όχι μόνο· τα μεθυσμένα Γερμανόπουλα είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση.

Πέντε: Να έχεις στον νου σου πως οι Γερμανοί και οι τουρίστες που κλαμπάρουν κυκλοφορούν με σφραγίδες ανά χείρας ή στα πόδια, που ισχύουν για ένα 24ωρο – εκεί το clubbing είναι all day και all night long. Πρόκειται για "τζίφρες" που πιστοποιούν τα νυχτοπερπατήματα ή τις “καλημέρες”, το πού πήγες εν πάση περιπτώσει· σκέψου το αυτό.

Έξι και πάμε στα νυχτοπερπατήματα: Το Νο 1, στον αριθμό 12 της Doorhaalstrasse είναι το Panorama. Μ’ έναν Γερμαναρά εντελώς φοβιστικό στην είσοδο, αμέτρητα τατουάζ και με βλέμμα που σου κόβει την ανάσα. Όμως, σου προσφέρει τρία “πακέτα” διασκέδασης.

Στον καθένα απ’ τους τρεις ορόφους του Panorama παίζουν διάφορα πάρτι με τους πιο γνωστούς DJS του κόσμου – από David Guetta μέχρι τον αγαπημένο Γερμανομαλτέζο της house Dr. Dru (κατά κόσμον, Martino Doncello), που έχει εμφανιστεί και στην Ελλάδα, το καλοκαίρι που έκλεισε τις πύλες του το Mamaca’s.

Εδώ, “παίζουν” και mda και πολλά ακόμα, αλλά το fun –θα το κάψεις– είναι δεδομένο. Ο ήχος, δε, συγκλονιστικός. Στον 2ο όροφο, πάλι, ένα τεράστιο κρεβάτι δεσπόζει, ενώ ολόγυμνοι χορευτές και χορεύτριες επιδίδονται σε χορό και ίσως σε σεξ (τυχαίνει, trust me). Η μουσική, επίσης dance. Όλο το μαγαζί, στο είπα, dancefloor. Στον τρίτο, η μουσική είναι πιο cool, πιο chill out, πάλι όμως, εντελώς χαλαρωτική δεν τη λες.

Επόμενη στάση, στο λατρεμένο Katerholzig. Ένας τεράστιος χώρος στο Νο 22 της Michaelkirchstrasse: “κράτος εν κράτει” δίπλα στο ποτάμι, με πολλά κλαμπ – από reggae μέχρι house και πιο swing ή burlesque. Οι φίλοι της μουσικής κάθε είδους κλείνουν εκεί ραντεβού. Προσωπικά, είναι τ’ αγαπημένο μου.

Όλοι οι ευρωπαϊκοί -και όχι μόνο- λαοί συναντιούνται σε αυτό το ασύλληπτο μουσικό/κοινωνιολογικό “μωσαϊκό”. Το Katerholzig θα το λατρέψεις και γιατί το βασικό, το γκράντε του κτίριο θυμίζει πύργο. Είναι παραμυθούπολη, με πρωταγωνιστές (και) Ιταλούς, που σκαρφαλώνουν στα δέντρα, σαν άλλες τσίτες, γδύνονται, τραγουδάνε, ανάβουν φωτιές το κατακαλόκαιρο και ρίχνουν βουτιές στο ποτάμι.

Ευτυχώς, υπάρχει καλή φύλαξη κι έτσι αποφεύγονται τα… μοιραία. Εδώ, ως ακόμα πιο free style spot, η κάνναβη “παίζει” στις περισσότερες γωνιές, κι εγώ, ως συνήθως έρχομαι αντιμέτωπη με τον “πυρετό του δεντρολίβανου” -αυτό μού θυμίζει το άρωμά της-, τον σαρωτικό, που δεν μ’ εμπνέει καθόλου.

Όμως, στο Katerholzig λατρεύω να κάθομαι στα σκαλιά οκλαδόν, να πίνω ποτό ή τον καφέ μου δύο η ώρα το βράδυ. (ΜΟΝΟ στην Ελλάδα "κλείνουν τις κουζίνες" νωρίς, έλα τώρα, βαριέμαι κιόλας, δηλαδή όλοι αν θέλουν να μείνουν σ’ ένα κλαμπ ως το πρωί πρέπει να γίνουν τύφλα απ’ το αλκοόλ γιατί προφανώς δεν θα μπορούν να πίνουν συνέχεια νερό κι αναψυκτικά και να τo χρυσοπληρώνουν; Τέλος πάντων.)

Το Katerholzig αποτελεί ένα μικροσκόπιο της Γης μπροστά στα μάτια μου, που το απολαμβάνω μ’ εφηβική λαχτάρα ξανά και ξανά και μάλλον είναι ο καλύτερος λόγος που πάω και ξαναπάω Βερολίνο!

Άλλη στάση στο Golden Gate: Το πιο υπόγειο απ’ όλα. Το πιο underground. Ακριβώς κάτω απ’ τη γέφυρα Γιανόβιτς, στη Schicklerstrasse 4, σε προσκαλεί γι’ ατελείωτο socializing. Όταν οι πόρτες κλείνουν, είσαι εσύ, οι Γερμανοί, οι afro-Γάλλοι που το προτιμούν, οι ντισκομπάλες, τα φώτα neon και τα φωτο-ρυθμικά, ανάλογα με το concept της κάθε βραδιάς.

Εδώ θα δεις και πιτσιρικάδες που ζητάνε απεγνωσμένα md – όχι, τα drugs δίπλα σου δεν τα γλιτώνεις πουθενά. Η είσοδος, πάλι, στο κλαμπ είναι άνετη – το face control νορμάλ σε αντίθεση με τον αυστηρό μεν, αγαπημένο (καθότι παλιός γνώριμος πια) φον του Panorama.

Οκτώ και κλείνω με το, "πονηρής" allure, KitKat: Το είχα πρωτακούσει το 2010 απ’ τον δημιουργό της φίρμας που λατρεύει η Madonna, τον Ilan Fernandez της De Puta Madre 69, απ’ την Κολομβία και την Ιταλία, με Ελληνίδα γιαγιά παρακαλώ (κάποτε χρηματοδότησε κιόλας ταινία με τον φίλο του Γεράσιμο Σκιαδαρέση, ενώ ήθελε ν’ αγοράσει κι ελληνικό νησί και να μεταφέρει την έδρα του εδώ, φευ όμως…).

Είπα λοιπόν να πάω να δω το "πικάντικο", έτσι είναι, του στόρι του: Το Kit Kat, που λέτε, άνοιξε τον Μάρτιο του ’94 απ’ τον Αυστριακό σκηνοθέτη πορνό Simon Thaur και τη σύντροφό του Kirsten Kruger. Eπιβάλλεται να το επισκεφτείς, είναι πια cult.

Το φαιδρό της υπόθεσής μου, πως εκεί με ξενάγησε πρώην βουλευτής της Μέρκελ παρακαλώ και νυν πάστορας, ο οποίος πραγματοποιεί κάθε τρεις και λίγο αποστολές σε Παλαιστίνη, Ισραήλ και Γκάνα. Πάντως, το Kit Kat, πέραν της μουσικής του, που θα σ’ αρέσει, δεν υπάρχει περίπτωση να μην τη διασκεδάσεις, είναι και prestigious καμπαρέ. Σε πολλούς θυμίζει παλιά, αυθεντικά βερολινέζικα. Μη χάσεις την ευκαιρία να δεις τα "ελέη" του στο ταξίδι σου σε αυτήν την πολύ όμορφη, τελικά, πόλη.

-Οι τιμές των ποτών στο Βερολίνο είναι γύρω στα 10 ευρώ. Όπως και στην Ελλάδα δηλαδή. Και κάτι ακόμα: Ο απλός κόσμος κυκλοφορεί με ποδήλατα και τα παρκάρει σε κτίρια του 18ου-19ου αιώνα ανεβοκατεβαίνοντας με τα πόδια. Τα ασανσέρ απουσιάζουν, ενώ τα χρώματα το καλοκαίρι οργιάζουν.

-Στο δικό μου Βερολίνο, οι Γερμανοί θαυμάζουν τους Έλληνες – τους παλιούς γιατί έμαθαν τα πάντα στον πλανήτη και τους νεότερους για τα guts και την υπομονή τους με την ευτραφή επικεφαλής τους (πάλι τη φράου Μέρκελ εννοώ). Τα παιδιά παίζουν στο νερό και τα σκυλιά μοστράρουν στα πιο chic (and cheap πολλάκις) bar-restaurants!

-Oι βερολινέζικοι ουρανοξύστες δεν είναι απρόσωπα κτίρια, αλλά φιλοξενούν ωραίους ανθρώπους. Καθόλου σνομπ, που δεν πάσχουν από το σύνδρομο του ξερόλα, ενώ τα συντριβάνια, όπου ξανά οι καλλιτέχνες παίζουν μπάλα – και το απολαμβάνεις όταν τους βλέπεις εν δράσει – παίρνουν άλλο χρώμα, γίνονται pop. Όπως κατάλαβες, το δικό μου Βερολίνο δεν έχει καμία σχέση με το Berlin by TV (etc, etc, etc).

Τα πάρκα, επίσης, σε προσκαλούν να τα γευτείς, να κάνεις τζόκινγκ και να πιάσεις κουβέντα με τους πλανώδιους που θα σου πουν ότι σ’ έχουν ξαναδεί για να πουλήσουν την πραμάτειά τους και πως είσαι “η ωραιότερη γυναίκα του κόσμου”. Αλλά, ξέρεις εκ των προτέρων, πως έτσι κινούνται για να πουλήσουν. Αγοράζεις ή δεν αγοράζεις και παράλληλα η φωτογραφική μηχανή παίρνει φωτιά: Κάνεις κλικ σε υπέροχους ναούς.

-Ένα πενθήμερο, αν έχεις guts και όρεξη για χορό, το αξίζει και θα σου έρθει και πιο φτηνά -πολύ κιόλας- απ’ ό,τι π.χ. ένα πενθήμερο στην… Μύκονο (στην οποία βέβαια θα πας και για εκατομμύρια άλλους λόγους). Τα πακέτα απ' τα ταξιδιωτικά πρακτορεία, αυτήν την περίοδο, εφόσον δεν θες να πας σόλο, για ένα πενθήμερο ξεκινούν από 500-600 ευρώ και είναι πληρωμένα ξενοδοχεία και ημιδιατροφή. Τι άλλο θες;