Είναι μόλις 21 ετών, αλλά εξαιρετικά σκληραγωγημένος. Ακολουθεί τις προπονήσεις με σπαρτιάτικη πειθαρχία. Από μικρός στα δύσκολα. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Ασπρόπυργο, έτρεχε δίπλα σε νταλίκες, «έφαγε» το καυσαέριο με το κουτάλι. Το σώμα του θυμίζει Κούρο. Δεν είναι τυχαίο που άντεξε τόσους τραυματισμούς. Άνθρωπος «περίπτωση», καθώς κατέχει οκτώ μετάλλια σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Παίδων, αριθμό ρεκόρ στην ιστορία της ελεύθερης Πάλης. Στοχεύει το χρυσό το καλοκαίρι στους Ολυμπιακούς στο Τόκιο. Είναι ποντιακής καταγωγής από το Καζακστάν και περήφανος για την καταγωγή του. Πρόκειται για τον Γιώργο Πιλίδη, ο οποίος μιλάει στο news2u.gr για την οικογένειά του και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν ερχόμενοι στην Ελλάδα καθώς και για το τι θα έπρεπε να αλλάξει στη χώρα μας ώστε να αναδειχτούν περισσότεροι αθλητές.

Πόσες ώρες αφιερώνεις στην προπόνησή σου; Πόσα γεύματα κάνεις για να διατηρηθείς;

Σε περίοδο προετοιμασίας προπονούμαι 5-6 ώρες την ημέρα, ενώ όταν βρίσκομαι σε μη αγωνιστική περίοδο 3-4 ώρες.

Περίγραψέ μας μια καθημερινή ημέρα στην προπόνησή σου

 Η ημέρα μου ξεκινάει νωρίς το πρωί, στις 6.30, με τρέξιμο στο γήπεδο ή στο βουνό (ανάλογα σε ποιο κομμάτι της προετοιμασίας βρίσκομαι). Γυρνάω σπίτι, τρώω το πρωινό μου, ξεκουράζομαι δύο ώρες και φεύγω για τη δεύτερη προπόνηση, που είναι η φυσική κατάσταση (βάρη) ή προπόνηση στην παλαίστρα. Ύστερα γυρνάω πάλι σπίτι, τρώω το μεσημεριανό μου και πάλι ξεκούραση. Στις 5.00 μ.μ. κάνω την τελευταία προπόνηση, κατά τη διάρκεια της οποίας δουλεύω την τεχνική μου.

Με ποιον τρόπο χαλαρώνεις;

 Χαλαρώνω με το περπάτημα ή πολλές φορές πετάω με παραπέντε αλεξίπτωτο πλαγιάς.

Βρίσκεις χρόνο για προσωπική ζωή; Υπάρχει κάποιος έρωτας στη ζωή σου;

 Υπάρχει χρόνος για την προσωπική μου ζωή, αλλά είναι πολύ λίγος και όχι σε περίοδο προετοιμασίας. Ναι, έχω κοπέλα...

Έχεις βιώσει πολλούς τραυματισμούς, όπως έχεις αναφέρει και σε πολλά δημοσιεύματα. Τι είναι αυτό όμως που σε παρακινεί να συνεχίσεις; Τι είναι αυτό που λες στον εαυτό σου και σε κάνει να μην το βάζεις κάτω;
 

 Αν και είμαι σχετικά μικρός, είχα πολλούς τραυματισμούς. Πολλές φορές έχει περάσει από το μυαλό μου να τα παρατήσω όλα, αλλά μετά σκεφτόμουν τον λόγο που τα ξεκίνησα και έτσι συνεχίζω την πορεία μου.

Από όλες τις πολεμικές τέχνες, γιατί πάλη και όχι μποξ ή τζούντο, για παράδειγμα;

Δεν ήρθα στην πάλη από προσωπική επιλογή. Ήταν κάπως σαν παράδοση σε αυτό το άθλημα: Πάλευε ο παππούς μου, ύστερα οι θείοι μου και στη συνέχεια εγώ.

Η 19η Μαΐου τιμάται ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Μίλησέ μας για την ιστορία της οικογένειάς σου. Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισαν οι παππούδες, οι γονείς σου; Πώς ήταν η επιστροφή στην Ελλάδα;

 Έχω πει πολλές φορές ότι είμαι πολύ περήφανος για την καταγωγή μου και ότι σε κάθε μεγάλη μου διάκριση θα σηκώνω την ποντιακή σημαία ψηλά. Οι προπαππούδες μου έχουν καταγωγή από την Τραπεζούντα του Πόντου. Ύστερα, με την εξορία αναγκάστηκαν να φύγουν από εκεί, να τα αφήσουν όλα πίσω και να πάνε στο Καζακστάν της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και να τα αρχίσουν όλα από το μηδέν.

Το όνειρό τους, βέβαια, ήταν να γυρίσουν πίσω στην Ελλάδα, και έτσι και έκαναν. Οπότε αναγκάστηκαν πάλι να τα αφήσουν όλα εκεί (στο Καζακστάν) και να γυρίσουν πάλι πίσω στη χώρα τους. Στην Ελλάδα ξεκίνησαν από το μηδέν. Αντιμετώπισαν και προβλήματα ρατσισμού. Μας αποκαλούσαν «Ρώσους πρόσφυγες», επειδή οι γονείς μας γεννήθηκαν στη Σοβιετική Ένωση και επειδή δεν γνώριζαν την ελληνική γλώσσα. Μιλούσαν μόνο ρωσικά και ποντιακά. Παρ' όλα αυτά, ποτέ δεν το έβαλαν κάτω.

Έχει η Ελλάδα τις υποδομές για να στηρίξει και να αναδείξει νέους πρωταθλητές; Τι θα ήθελες να αλλάξει στον αθλητικό χώρο;

 Δυστυχώς, ο αθλητισμός στην Ελλάδα έχει αρκετά χαμηλό επίπεδο. Θα μιλήσω για το δικό μου άθλημα, που το έχω ζήσει. Έχουν χαθεί πάρα πολλά ταλέντα. Συναθλητές μου που ξεκινήσαμε μαζί, και προπονούνταν πολύ σκληρά, ήταν χρόνια πρωταθλητές, αλλά δεν είχαν την παραμικρή οικονομική βοήθεια από πουθενά. Έτσι, μόλις έφταναν 18-20 χρόνων, αναγκάζονταν να τα παρατήσουν και να ξεκινήσουν να δουλεύουν για να φέρουν χρήματα στο σπίτι τους.

Θα ήθελα πολλά να αλλάξουν, αλλά θα πω τα βασικά: Να έχουμε τουλάχιστον τα απαραίτητα, όπως ένα σύγχρονο γυμναστήριο, και την κατάλληλη οικονομική βοήθεια, ανάλογα με το επίπεδο που βρίσκεται ο κάθε αθλητής, για να μην αναγκάζεται να φεύγει από το άθλημα για να πάει να δουλέψει.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια;

Τον εαυτό μου τον φαντάζομαι σίγουρα με ένα ολυμπιακό μετάλλιο και πατέρα δύο ή και περισσότερων παιδιών.

Καλή επιτυχία στους Ολυμπιακούς. Ευχαριστούμε που μας κάνεις περήφανους.