Από τον Αύγουστο του 2007 ο Γκόλφης βρισκόταν στο νεκροτομείο και κανείς δεν τον είχε αναζητήσει. Μόλις το μεσημέρι της 9ης Οκτωβρίου αποκαλύφθηκε ότι ο άτυχος ηθοποιός άφησε την τελευταία του πνοή στα μέσα Αυγούστου. Ζούσε, άστεγος και ρακοσυλλέκτης, στην πλατεία Κολιάτσου. Τα τελευταία δέκα χρόνια ζούσε σε ένα άθλιο σπίτι στα Πατήσια.
Όταν ο Βασίλης Γεωργιάδης πήρε την απόφαση να αναλάβει τη μεγάλη πρόκληση –μαζί και ρίσκο, αν κανείς αναλογιστεί τις συνθήκες της εποχής– να μεταφέρει στη μικρή οθόνη το αριστούργημα του Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», η κοινωνική πραγματικότητα στην Ελλάδα ήταν τέτοια που ακόμη και η επιλογή του ηθοποιού που θα ενσάρκωνε τον «Ιησού του μύθου» συνιστούσε τόλμημα, μια και θα έμπαινε σίγουρα «κάτω από τη λάμπα» της οξείας κοινωνικής κριτικής.
Και να που ο πρωτοποριακός σκηνοθέτης βρήκε έναν ιδανικό, αξιομνημόνευτο «Ιησού» για την εμβρυϊκής φάσης ελληνική τηλεόραση των πρώτων μεταπολιτευτικών μηνών.
Όχι φωτίζοντας έναν καταξιωμένο σταρ της εποχής ή έστω γνωστό ηθοποιό του πανιού και του σανιδιού, αλλά επιλέγοντας ένα φρέσκο, άγνωστο και εν πολλοίς άφθαρτο πρόσωπο. Ως την άνοιξη του 1975, ο Αλέξης Γκόλφης είχε μονάχα κάποια περάσματα σε ταινίες του Θανάση Βέγγου και του Νίκου Σταυρίδη.
Από την αφάνεια στον σπουδαιότερο ρόλο
Η φιγούρα του, ωστόσο, ήταν τόσο όμοια με τη βιβλική μορφή του Ιησού, που κέρδισε τον σκηνοθέτη, και ένας τηλεοπτικός θρίαμβος –από τους πρώτους στην ιστορία της τηλεόρασης στην Ελλάδα, στα ασπρόμαυρα χρόνια– θεμελιώθηκε πάνω στον Αλέξη Γκόλφη κι ας τον πλαισίωναν «ογκόλιθοι» της υποκριτικής τέχνης – ο Λυκούργος Καλλέργης, ο Γιώργος Φούντας, ο Νίκος Χατζίσκος, η Κάτια Δανδουλάκη, ο Γιάννης Αργύρης, η Γεωργία Βασιλειάδου κ.ά.
Το ερώτημα «Γιατί ο Αλέξης Γκόλφης μεγαλούργησε σε αυτόν τον ρόλο», ενώ ύστερα δεν ξαναδούλεψε, παρά 15 χρόνια μετά» τίθεται ως σήμερα και η απάντηση μόνο σε φιλοσοφικά μονοπάτια μπορεί να ανευρεθεί. Όπως ο Ρόμπερτ Πάουελ του Τζεφιρέλι, έτσι και ο Αλέξης Γκόλφης ενσάρκωσε τον Ιησού μέσα από μια εικόνα που είναι κυρίαρχη στον ορθόδοξο κόσμο.
Κι έπειτα χάθηκε, όπως, σαν από παιχνίδι της μοίρας, συνέβη με όλους τους ηθοποιούς που ενσάρκωσαν τον Ιησού στην παγκόσμια ιστορία του κινηματογράφου. Ο Αλέξης Γκόλφης, όσο κανείς δεν μάθαινε κάτι γι' αυτόν, δοκιμαζόταν βυθισμένος στην απόλυτη φτώχεια, όμηρος της μοναξιάς και των χωρίς όρια εξαρτήσεων.
Μια ζωή σαν μακρόσυρτη Εβδομάδα των Παθών, με απόληξη έναν γολγοθά που ανέβηκε τελείως μόνος
Την τελευταία δεκαετία της ζωής του, μάλιστα, ο Αλέξης Γκόλφης σχεδόν λιμοκτονούσε, κυριολεκτικά. Συγγενείς, φίλοι, περίγυρος δεν βρέθηκαν ποτέ. Η ΕΡΤ, τιμώντας την προσφορά του καλλιτέχνη και παλαιού συνεργάτη της, είχε αποφασίσει η κηδεία του να γίνει με δαπάνη της. Η ταφή έγινε στις 11 Οκτωβρίου 2007 από το Νεκροταφείο Ζωγράφου.
