Ο ταλαντούχος ηθοποιός Νίκος Καραγιώργης, τον οποίο απολαμβάνουμε στην επιτυχημένη σειρά της ΕΡΤ, «Τα καλύτερα μας χρόνια», μιλά στο News2U και απαντά σε ερωτήματα που αφορούν την σειρά, την σχέση με τον πατέρα του, επίσης ηθοποιό και γνωστό ζεν πρεμιέ του Ελληνικού σινεμά, τις καταγγελίες στον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά και το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού.
Πώς νιώθει που υποδύεται τον πατέρα του;
Όπως είναι γνωστό, είχατε την τύχη να συνεργαστεί με τον πατέρα σας, προτού «φύγει». Πώς ήταν η συνεργασία σας; Πώς ήταν εκείνος ως άνθρωπος;
Με τον Κώστα Καραγιώργη έχουμε συνεργαστεί στο θέατρο, στην τηλεόραση, αλλά και σε ταινίες. Υπήρξε για μένα πατέρας, φίλος, δάσκαλος. Οι συνεργασίες μαζί του ήταν για μένα «δώρο». Κρατάω στη μνήμη μου την περιοδεία που είχαμε πάει με το θίασο της Κατερίνας Γιουλάκη.
«Οι συνεργασίες μαζί του ήταν για μένα "δώρο"»
Πώς ήρθε η πρόταση για τη συμμετοχή σας στη σειρά «Τα καλύτερα μας χρόνια»; Ο σεναριογράφος Νίκος Απειρανθίτης σας προόριζε εξ’ αρχής για αυτόν τον ρόλο;
Η συμμετοχή μου στη σειρά «Τα καλύτερα μας χρόνια», στο ρόλο του πατέρα μου, ήταν μια ευφυής ιδέα του σεναριογράφου Νίκου Απειρανθίτη και έχω την εντύπωση πως πρέπει να μπούμε στο βιβλίο Γκίνες, μιας και πότε, από όσο γνωρίζω, δεν έχει ξανασυμβεί σε παγκόσμιο επίπεδο, να υποδυθεί σε ρόλο ο γιος ηθοποιός τον πατέρα του, επίσης ηθοποιό.
Πείτε μας λίγο πως συνδέεται η σειρά με τον «Άγνωστο Πόλεμο», όπου πρωταγωνιστούσε και ο πατέρας σας, Κώστας Καραγιώργης.
Υποδύομαι τον Κώστα Καραγεώργη την εποχή του «Άγνωστου Πολέμου», μιας και η σειρά βρίσκεται τώρα στα 1973 και ο ρόλος του «Έκτορα Ψάχου» ήταν θρυλικός και σημάδεψε την τηλεόραση της εποχής εκείνης. Τι πιο έξυπνο λοιπόν από το να παίξω εγώ το ρόλο του πατέρα μου μιας και είμαστε ίδιοι σε πρόσωπο, μαλλιά, φωνή και ξέρω καλύτερα από κάθε άλλον πως ήταν ο Κώστας;
Πιστεύετε πως ήταν καρμικό να ενσαρκώσετε αυτόν το ρόλο στη σειρά; Πώς νιώθετε για αυτό;
Αυτός ο ρόλος είναι σαν δώρο του πατέρα μου, σταλμένο από εκεί ψηλά που βρίσκεται και ελπίζω να τον έχω κάνει περήφανο. Η πλάκα είναι ότι παιδάκι εγώ του κράταγα τα λόγια να μαθαίνει το ρόλο του και τώρα μου τα κρατάει η κόρη μου η Στέλλα η ο γιος μου ο Κώστας. Η Στέλλα θέλει κι αυτή να γίνει ηθοποιός και ετοιμάζεται ήδη να δώσει σε σχολή. Ο Κώστας ψάχνεται προς ιατρική.
«Ελπίζω να τον έχω κάνει περήφανο»
Τι σας έχει μείνει από την εμπειρία σας στο καλλιτεχνικό χώρο μέχρι σήμερα; Ποιος ήταν ο αντίκτυπος του ονόματος του πατέρας σας στη δική σας πορεία;
Το όνομα του Κώστα βοήθησε στα πρώτα χρόνια, αλλά μόνο σε συνδυασμό με σκληρή δουλειά εκ μέρους μου. Το όνομα από μόνο του δεν φτάνει. Τώρα που λείπει κι από κοντά μας είναι και ευθύνη να το κουβαλάω ελπίζω καλά.
«Το όνομα από μόνο του δεν φτάνει»
Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στον χώρο του θεάματος, δεν θα μπορούσαμε να μην ρωτήσουμε πως βλέπετε εσείς την όλη κατάσταση. Μιλάμε πράγματι για εξαγνισμό του χώρου ή για κάτι παροδικό που απλά θα «θαφτεί»; Είχατε ακούσει ή δει κάτι όλα αυτά τα χρόνια;
Είναι σημαντικό ότι άνοιξαν στόματα και πρέπει να το δούμε σαν ευκαιρία για το θέατρο. Η βία, όποιας μορφής, δεν έχει θέση στην τέχνη. Είμαστε εδώ λοιπόν και μαζί με όσους και όσες «σπάνε» το φόβο.
«Η βία δεν έχει θέση στην τέχνη»
Η πανδημία πόσο έχει αλλάξει τη ζωή σας, τόσο σε επαγγελματικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο; Τι πιστεύετε ότι θα αλλάξει κατά την επιστροφή μας στην κανονικότητα;
Το θέατρο πρέπει να λειτουργήσει το συντομότερο δυνατόν. Η πανδημία και η καραντίνα δημιούργησε μεγάλη μοναξιά και μπόλικη κατάθλιψη. Το θέατρο, το σινεμά, ή η μουσική, μπορούν να λειτουργήσουν σαν το καλύτερο φάρμακο. Ανοικτοί χώροι πολιτισμού λοιπόν με όλα τα μέτρα προστασίας για εργαζόμενους και θεατές.
