Ο Νίκος Δένδιας έκανε το δέον γενέσθαι στην Άγκυρα, σημειώνοντας μια προφανή διπλωματική επιτυχία – γιατί τα δυο απολύτως αναγκαία συστατικά της διπλωματίας είναι η ουσία και οι εντυπώσεις και αυτές τις τελευταίες, τις «κέρδισε» σαρωτικά ο πολυμήχανος Κερκυραίος.

Η σαρωτική επιτυχία του Δένδια

Και δεν είναι η πρώτη φορά που αυτός ο συντοπίτης του Ιωάννη Καποδίστρια και «κοντοχωριανός» του Ιθακήσιου Βασιλιά Οδυσσέα (τελικά μπορεί τίποτα να μην είναι τυχαίο), χειροκροτήθηκε από όλες τις πλευρές  του εγχώριου πολιτικού χάρτη, ανεξάρτητα από τις αποχρώσες διαφωνίες.  Αυτό συνέβη κι όταν, συμπυκνώνοντας, στη  δική του φωνή, όλες τις ανάσες του Δημοκρατικού τόξου και «έστειλε» στο καναβάτσο την εγκληματική οργάνωση με τον κοινοβουλευτικό μανδύα.

Χθες –κι ενώ ο Νίκος Δένδιας έδρεπε δικαίως τις δάφνες μιας ορθής εθνικής στάσης στην Άγκυρα–, εντός των τειχών το Μέγαρο Μαξίμου έσπευδε να υπονοήσει πως όλα ήταν περίπου συνεννοημένα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Όπως και τότε, στην κοινοβουλευτική σύγκρουση με τη Χρυσή Αυγή, οι  κύκλοι, περί την ηγεσία της ΝΔ  έλεγαν με τον πιο βαρύγδουπο τρόπο ότι «ο Νίκος Δένδιας απήχησε τη φωνή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι  διαρροές και το παρασκήνιο περί άλλων τύρβαζαν και τότε και τώρα. Δεν είναι καινοφανές ότι ένας πολιτικός- και μάλιστα εκ της θέσεως του, ισχυρός υπουργός -  που προσθέτει πόντους στο ηγετικό του προφίλ, με πράξεις κι όχι με αέρα κοπανιστό δεν είναι πάντα ευχάριστη συνθήκη για έναν πρωθυπουργό που, επί του παρόντος το μόνο που κάνει είναι να σωρεύει ευθύνες για μια πολύ κακή εικόνα στο εσωτερικό της χώρας.

Η εκδοχή που βρίσκεται πιο κοντά στον πολιτικό ρεαλισμό είναι ότι ο … ήχος των χειροκροτημάτων προς τον υπουργό εξωτερικών, μάλλον τρομάζει τον κ. Μητσοτάκη, δεδομένου ότι αυτά που έρχονται δεν θα είναι ένας «περίπατος στο  πάρκο», ούτε για τον δυνητικά απερχόμενο, ούτε για τον δυνητικά επερχόμενο.

Η διαφορά είναι πως, συνήθως, ο επερχόμενος σε μια κομματική ηγεσία, ενδεχομένως χωρίς κυβερνητικές ευθύνες, απολαμβάνει κάποιας πίστωσης χρόνου, η διαχείριση της οποίας κρίνει –συνήθως– και την διάρκεια της. Την ίδια ώρα, ο δυνητικά απερχόμενος αναμετράται με τα φαντάσματα των ευθυνών του αυτών που τον μετέτρεψαν από «λαοπρόβλητο» σε απερχόμενο –δυνητικά πάντα.

Το πρόχειρο επιχείρημα που ακούστηκε την επομένη του διπλωματικού «γκολ» του Νίκου Δένδια στην Άγκυρα , ότι «μόλις προκλήθηκε ο Ν. Δένδιας από τον Τσαβούσογλου ανέσυρε ένα χαρτί με βάση το οποίο άρχισε να απαντά, άρα είχε πάρει γραμμή από το Μαξίμου» είναι επαρκές για να κλείσει όπως – όπως τη συζήτηση αλλά όχι και για να ανατρέψει την εικόνα.

Και τούτο γιατί αν ο επικεφαλής της Ελληνικής διπλωματίας είχε προετοιμαστεί για το σενάριο, που εν τέλει αντιμετώπισε με επιτυχία, και έθεσε υπόψη του πρωθυπουργού τον τρόπο αντίδρασης, δύσκολα θα μπορούσε να αρθρωθεί πρωθυπουργική παραίνεση για διαφοροποίηση της στάσης.

Αυτό που «χρεώνεται» στον Κυριάκο Μητσοτάκη άλλωστε είναι ότι με καμία από τις, ως τώρα,  δημόσιες τοποθετήσεις του στα Ελληνοτουρκικά δεν κατάφερε να εμπνεύσει τόσο μαζικά στην Ελληνική κοινωνία, όσα σε μια μόνο στιγμή κατάφερε ο Νίκος Δένδιας...