Στον… προθάλαμο της Συνόδου κορυφής τα … σήματα καπνού που λαμβάνουμε από πολλές κατευθύνσεις μας καλούν να … «κρατάμε μικρό καλάθι» σε σχέση με το ενδεχόμενο επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία.
Του Γιάννη Βασιλακόπουλου
Το γιατί συμβαίνει αυτό – και μάλιστα κατ’ επανάληψιν – έχει απαντηθεί και η εξήγηση του επανέρχεται κάθε φορά που πρέπει να … «χρυσωθεί το χάπι». Και «πονάει» πάντα το ίδιο… Αλλά παραμένει αναλλοίωτη παρά τις όποιες πινελιές των κατά περίσταση συνθηκών. Είναι θλιβερή αλλά ταυτόχρονα κυνικά ρεαλιστική η διαπίστωση ότι το διεθνές δίκαιο μπαίνει στην «παλάντζα» των συγκυριακών ή πιο μόνιμων «εμπορικών σχέσεων». Και εν τω μεταξύ η Τουρκία κλιμακώνει τις προκλήσεις κι σπεύδει να δημιουργήσει τετελεσμένα εκμεταλλευόμενη όχι μόνο την αβελτηρία, την αναποφασιστικότητα και τη φοβικότητα των Ευρωπαίων αλλά και την απόσταση που έχουν από τα προβλήματα που δημιουργεί διαρκώς η Τουρκία στην ευρύτερη περιοχή. Μόνο τα λόγια και οι προειδοποιήσεις
Εδώ και καιρό περιφέρεται για παράδειγμα η απροθυμία της Γερμανίας για επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία … Γιατί; Μα διότι η Γερμανία έχει δεσμευτικές και πολυέξοδες εμπορικές σχέσεις με την Άγκυρα, η αποδόμηση των οποίων θα φέρει μεγάλη ζημιά στον οικονομικό «αφρό» του Βερολίνου. Κι όταν η ρεαλιστικά πιο ισχυρή χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει δείγματα δισταγμού στο πεδίο της υπεράσπισης του Διεθνούς Δικαίου την μιμούνται οι χώρες – δορυφόροι και ως απότοκο έρχεται η συρρίκνωση του κύρους της Ένωσης, συνολικά…
Η Γαλλία, στον αντίποδα, εκπροσωπεί την τάση αυτών των χωρών που κατά βάση θέλουν να ξεφορτωθούν τον Ερντογάν γιατί ο πολυκαιρισμός του στην εξουσία βάζει σε μεγάλους μπελάδες τα δικά τους τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή. Κι η Ελλάδα στοιχίζεται σ αυτές, δικαίως αλλά κι εξ’ ανάγκης, με διαφορετικά όμως ζητούμενα. Η πικρή αλήθεια είναι πως υπάρχει ο φόβος ότι ακόμα κι αν φτάσουμε, σε αυτήν την φάση, στην επιβολή κυρώσεων αυτές θα αφορούν τον στόχο να ξεφορτωθούν τον Ερντογάν κι όχι να συνετίσουν την Τουρκία.
Θα χρειαστεί μαραθώνιος προσπαθειών για να πειστεί η Άγκυρα να εγκαταλείψει τις συνήθειες του «κακού γείτονα» ανεξάρτητα από το ποιος είναι στο τιμόνι.
Πριν από αυτό όμως πρέπει να πεισθούν όλοι οι Ευρωπαίοι να υπερασπιστούν με την ίδια ένταση το διεθνές δίκαιο. Και φαίνεται πως υπάρχει ακόμη δρόμος για να φτάσουμε σε αυτόν τον στόχο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
