Αφενός, το μαγαζί του, το Faust, αφετέρου θέατρο με την λατρεμένη (και δική μας και δική του - γνωρίζονται εκατομμύρια, τρόπος του λέγειν χρόνια και πολύ καλά - Καρυοφυλλιά Καραμπέτη) στο Lulu, πού καιρός.

Τελικά, τα κατάφερε και βγήκε στον Γρηγόρη Αρναούτογλου για να μιλήσει με παράπονο - εκ του αποτελέσματος κρίνοντας. Διαβάστε και θα καταλάβετε.

«Μετά από το “Είσαι το ταίρι μου” τέλος… Δεν έχει ξαναχτυπήσει το τηλέφωνο να μου πουν, «έλα να παίξεις σε μια ταινία»», τόνισε και συμπλήρωσε, μεταξύ των άλλων: «Καταλαβαίνω ότι είναι μια κάστα που δουλεύει με συγκεκριμένους ηθοποιούς και βλέπω ότι επαναλαμβάνουν τους ίδιους ηθοποιούς. Καλά κάνουν εάν αυτό γουστάρουν. Κανένα πρόβλημα».

Καλά, το «κανένα πρόβλημα» έχει μια δόση θυμού απ' την πλευρά του, ποιος, όμως τον αδικεί; Άλλωστε, πρόσθεσε: «Βεβαίως και με θύμωσε γιατί λατρεύω το σινεμά. Δεν κατάλαβα και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει ένας άνθρωπος, επειδή έχει κάνει μια μεγάλη επιτυχία, να χαρακτηρίζεται ως τηλεοπτικός ηθοποιός και άρα να μην έχει θέση στον κινηματογράφο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω».

«Κάποια στιγμή αποδέχθηκα και εγώ αυτό το άγνωστο. Αποδέχομαι τα ερωτηματικά. Δεν χρειάζεται να έχω απαντήσεις σε όλα τα θέματα. Για κάποιο λόγο το σινεμά με σνομπάρει. Εφόσον έτσι είναι, ας είναι. Στο θέατρο δεν συμβαίνει γιατί δουλεύω συνέχεια, πυρετωδώς».

Να σου πω εδώ ότι ο Αλέκος είναι εκπληκτικός για μένα -όπως και για πολλούς- ως κωμικός, κάτι δύσκολο. Αυτό το γοητευτικό του πρόσωπο αλλάζει όταν παίζει κωμωδία και δίνει ρεσιτάλ. Ιδίως αν έχει σενάριο που μετράει. Μην ανησυχείς dear, σε όλους συμβαίνουν ανάλογα. Κι αν σε σνομπάρουν οι κινηματογραφιστές παντός τύπου, κόβουμε το κεφάλι μας: δεν σε νοιάζει.