Η συνάντηση του Βλαντιμίρ Πούτιν με τον Αλεξάντερ Λουκασένκο στο Σότσι συνιστά ένα ακόμη μήνυμα του Ρώσου Προέδρου προς τη Δύση ότι δεν είναι διατεθειμένος να εκχωρήσει τη γεωπολιτική ηγεμονία στην πάλαι ποτέ σοβιετική επικράτεια. Η υπόθεση Προτάσεβιτς αποτελεί για τον Πρόεδρο Πούτιν μια… χρυσή ευκαιρία να επαναφέρει τη συζήτηση της ενωσιακής κρατικής οντότητας με τη Λευκορωσία. Το λεγόμενο «Ενωσιακό Κράτος» είναι μια υπερκρατική μορφή ενοποίησης της Ρωσίας και της Λευκορωσίας, η οποία έχει συμφωνηθεί από το 1998 και προωθείται με αργούς ρυθμούς τμηματικής δημιουργίας ενιαίων πολιτικών, οικονομικών, αμυντικών, τελωνειακών, συναλλαγματικών, νομικών, ανθρωπιστικών και πολιτιστικών δομών. Αυτό το μήνυμα δεν είναι το πρώτο που στέλνει ο Β. Πούτιν στη διεθνή κοινότητα με αυτό το περιεχόμενο.
Στις 2 Απριλίου του 2008, όταν οι Αμερικανοί προσπάθησαν μέσα στο «Παλάτι του Λαού», στο Βουκουρέστι, να «πασάρουν» στον Κώστα Καραμανλή μια «fast track» συμφωνία με την τότε ΠΓΔΜ, έτσι ώστε να βάλουν στο ΝΑΤΟ τη γειτονική χώρα, που ταλανιζόταν υπό την ηγεσία του εθνικιστή Γκρουέφσκι, ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός την απέρριψε χωρίς πολλές κουβέντες, έχοντας στο πλευρό του δυο πανίσχυρους υποστηρικτές: Τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Γάλλο, τότε ένοικο του Μεγάρου των Ηλυσίων, Νικολά Σαρκοζί. Κι αν η παραδοσιακή ελληνογαλλική φιλία προδιέθετε για τη γαλλική στήριξη, οι «πλάτες» της Μόσχας αποτέλεσαν, μεταξύ άλλων, και μια επίδειξη ισχύος προς τους ΝΑΤΟϊκούς ταγούς.
Ο Ρώσος ηγέτης δεν συζητούσε καν το ενδεχόμενο ένταξης στη συμμαχία της Γεωργίας και της Ουκρανίας, που είχε μπει εκείνη την εποχή στην ατζέντα της Συνόδου Κορυφής του Βουκουρεστίου, θέμα για το οποίο πίεζε φορτικά ο αμερικανικός παράγοντας, ούτε την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσόβου, θέμα για το οποίο προσέτρεξε στη στήριξη του Κώστα Καραμανλή, με αντάλλαγμα τη ρωσική στήριξη στο ελληνικό βέτο στο ζήτημα της τότε ΠΓΔΜ.
Την ίδια χρονιά, λίγους μήνες αργότερα, τον Αύγουστο του 2008, υπήρξε σφοδρή ένοπλη σύγκρουση μεταξύ της Γεωργίας, από τη μία πλευρά, και της Ν. Οσετίας και Αμπχαζίας, περιοχές που έχουν ανακηρύξει ντε φάκτο την ανεξαρτησία τους από τη Γεωργία, και της Ρωσίας, που βοήθησε δυναμικά τις δύο αποσχισθείσες περιοχές εναντίον της Γεωργίας, στρατιωτικά και διπλωματικά.
Η σύγκρουση τερματίστηκε με την αποχώρηση των γεωργιανών και ρωσικών δυνάμεων από την περιοχή και την αναγνώριση από τη Ρωσία της ανεξαρτησίας των δύο περιοχών. Με αυτή την εξέλιξη η Ρωσία πήρε τον απόλυτο έλεγχο μιας περιοχής που είχε πάντα στρατηγική σημασία για τη Μόσχα, για ποικίλους ιστορικούς, θρησκευτικούς αλλά και γεωστρατηγικούς λόγους. Ο δυτικόφιλος Μιχαήλ Σαακασβίλι εκπαραθυρώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, εν μία νυκτί, με «σκελετούς» στην ντουλάπα του και τώρα υπάρχει μια ευαίσθητη μεν, αισθητή δε ρωσόστροφη ισορροπία.
Αλλά και στην ουκρανική κρίση, που χρονίζει ατέρμονα, ο Πρόεδρος Πούτιν έχει επιτύχει κάποια από τα ζητούμενα, καθώς η Ρωσία έχει τον έλεγχο της πολύ σημαντικής Κριμαίας.
Επτά ολόκληρα χρόνια διαρκεί η αντιπαράθεση Ουκρανίας και Ρωσίας για την Ανατολική Ουκρανία και πολλοί φοβούνται νέα κλιμάκωση. Σύμφωνα με πληροφορίες δυτικών υπηρεσιών, η Μόσχα έχει συγκεντρώσει 40.000 άνδρες στην Κριμαία αλλά και κατά μήκος των συνόρων με την Ουκρανία. Οι ίδιοι οι Ουκρανοί κάνουν λόγο για 90.000 Ρώσους στρατιώτες που βρίσκονται στα σύνορά τους με το όπλο παρά πόδα και εκτιμούν ότι τις επόμενες ημέρες ο αριθμός τους μπορεί να φτάσει τους 110.000, κάτι που ισοδυναμεί με το ήμισυ των στρατιωτικών δυνάμεων ολόκληρης της Ουκρανίας. Το Κίεβο αναζητεί διπλωματική αλλά και στρατιωτική στήριξη στην Ε.Ε., ενώ επιδιώκει την άμεση ένταξη στο ΝΑΤΟ. Μέχρι τώρα πάντως δεν φαίνεται να… τρίζει η σιδηρά κυριαρχία της Μόσχας στην περιοχή.
Σε γενικές γραμμές, ο Βλαντιμίρ Πούτιν καλλιεργεί έντονα κατά καιρούς την επάνοδο της σοβιετικής εποχής – περισσότερο με πρωτοβουλίες παρά με μια συγκεκριμένη ρητορική. Και η νέα περιπέτεια της Λευκορωσίας συνιστά μάλλον πολύ… γόνιμο έδαφος για μια τέτοια… σπορά. Και τούτο γιατί η δυτική «μπότα» στην Ουκρανία, η πλήρης «δυτικοποίηση» των Βαλτικών Δημοκρατιών και η αλματώδης αναβάθμιση του Αζερμπαϊτζάν στη διεθνή σκακιέρα έχουν θέσει υπό αμφισβήτηση το κουμάντο της Ρωσίας στον πάλαι ποτέ ζωτικό της χώρο.
