Το θέατρο του παραλόγου για τους πανανθρωπιστές του πλανήτη είναι η λογική της θηριωδίας για τους Ισραηλινούς. Βαφτίζουμε τρομοκράτη τον Παλαιστίνιο πάμφτωχο βιοπαλαιστή, τρεντάρουμε με τα φίλια δολάρια τη λέξη-κλειδί Terrorist σε όλα τα ελεγχόμενα δίκτυα και αίφνης οι πράξεις ανεξαρτησίας και ελευθερίας των Παλαιστινίων μεταγλωττίζονται ως τρομοκρατικές εκδηλώσεις.
Η πολιτική ορθότητα μας επιβάλλει έναν κωδικό ονομασίας των πολιτών του Άστρου του Δαβίδ. Μην τους λες Εβραίους, είναι Ισραηλινοί, α, όχι Ισραηλινοί, εννοείς Ισραηλίτες, άλλο ο σιωνισμός, άλλο ο ιουδαϊσμός, μη δηλώνεις αντισημιτιστής, τι σου φταίει η ιστορία του λαού επειδή η κυβέρνηση είναι ιμπεριαλιστική και άλλα τέτοια διώχνουν την κουβέντα από την ουσία, που δεν είναι άλλη από την παράνομη και εκδικητική κατοχή της Λωρίδας της Γάζας!
Με πρόσχημα την Ιστορία ως επιστήμη –αλλά μόνο τη σύγχρονη–, το κράτος του Ισραήλ αισθάνεται εδαφικός πατριάρχης μιας αμφιλεγόμενης περιοχής. Ο Ηρόδοτος πρώτος όρισε το κομμάτι γης ως Παλαιστίνη, αλλά φαίνεται πως στην πορεία εκφυλίστηκε η ιδεολογία του γεωγράφου, μέχρι που οι μεγάλες δυνάμεις –βλέπε Μεγάλη Βρετανία, αποφασίζω για τα πάντα– «κάρφωσαν» στον λόφο Σιών την παντιέρα της εβραϊκής νεο-κοινότητας. Υπό την ανατριχιαστική σκιά του Άουσβιτς και των πογκρόμ, όντως το 1948 συστάθηκε το νέο κράτος στο Ιερό Έδαφος της Ιουδαίας και σχεδιάστηκε στη σημαία του λόφου του Σιών το αστέρι.
Ωσάν υπερασπιστές των εδαφών τους, οι Άραβες τριγύρω και ολούθε επαναστάτησαν, απεγκλωβισμένοι από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μεν, ανέτοιμοι να υποδεχτούν την κυψέλη των θρησκευτικών οχθρών τους δε
Τότε ήταν που ξεκίνησε η κονσερβοποίηση της παλαιστινιακής ταυτότητας, τότε άρχισαν να μπαίνουν τα θεμέλια για τον φράχτη του τρόμου, του μποϊκοτάζ και της ανέχειας, της Λωρίδας της Γάζας.
Η ευρωπαϊκή κοινότητα, αφού έθρεψε τον πόλεμο από το 1948 μέχρι το 1973, όταν τάχθηκαν και οι ΗΠΑ στο πλευρό των Ισραηλινών και πήραν τα ηνία της εχθροπρακτικής φιλοσοφίας στη Μέση Ανατολή, κοιτά πλέον αμέτοχη και ψυχρή. Για τον ΟΗΕ οι λαοί που είναι αχαρτογράφητοι και δίχως σφραγίδα καταστατικού είναι σαν να μην υπάρχουν. Κι έτσι, μια κοινότητα καταπιεσμένη επί δεκαετίες, συμβιβασμένη με τον ζυγό του Ισραήλ, τη φτώχεια, την καταπίεση, την ανελευθερία και –το χειρότερο όλων– το σβησμένο όραμα για ένα καλύτερο αύριο, αντί να τυγχάνει της παγκόσμιας προσοχής, χαρακτηρίζεται κοινότητα τρομοκρατών.
Η Γάζα, το μικρό ματωμένο τσιρότο του πλανήτη, μια πληγή που ανοίγει περισσότερο με τα χρόνια, είναι μια λωρίδα γης που δεν φέρει ιστορίες εθνοκάθαρσης ή γενοκτονίας, αλλά αποτελεί μία ακόμη ντροπιαστική για την ανθρωπότητα κατάσταση. Τα λόμπι είναι ισχυρά, οι κατατρεγμένοι ανίσχυροι, αλλά είναι πολλάκις αδιανόητο, ύποπτο και σκανδαλώδες να χαρακτηρίζονται οι Παλαιστίνιοι τρομοκράτες.
Αυτή τη φορά, ο χαρακτηρισμός στους άοπλους μαντιλοφόρους φορέθηκε επειδή η αστυνομία του Ισραήλ δεν επέτρεψε τη συγκέντρωση στην Παλιά Πόλη μετά τις απογευματινές προσευχές, επειδή εκατοντάδες ακροδεξιοί υποστηρικτές του Νετανιάχου παρέλασαν στα στενά της Ιερουσαλήμ ευχόμενοι θάνατο στους Άραβες και επειδή το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ «θυμήθηκε» ότι οι Ισραηλινοί πολίτες με σκονισμένα έγγραφα ιδιοκτησίας της συνοικίας Σεΐχ Τζαρά μπορούν να ζητήσουν έξωση από τους Παλαιστίνιους κατοίκους. Οι Παλαιστίνιοι αντέδρασαν, υπερασπιζόμενοι τη γη τους, και τους ξαναφορέθηκε η ταμπέλα του τρομοκράτη. Και όλα αυτά, λίγους μήνες μετά την ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ από τον Μπάιντεν, που δείχνει πολύ πιο συνεργατικός με την κυβέρνηση του Ισραήλ, σε αντίθεση με τον αντισυστημικό (ή νεοσυστημικό) και απρόβλεπτο παράγοντα Τραμπ.
Βομβαρδισμοί και πόλεμος, ένας πόλεμος με προδιαγεγραμμένο ηττημένο, τον λαό της Παλαιστίνης. Μια συνεχιζόμενη και ανεμπόδιστη εγκληματική πρακτική. Ο κατακτητής πατά τον αδύναμο στον λαιμό και ο πλανήτης τού ξεσκονίζει την μπότα. Παιδιά νεκρά με την πέτρα αντεπίθεσης στο χέρι, κόντρα στην εβραϊκή υπερπολεμική μηχανή. Το θέατρο του παραλόγου άνοιξε ξανά και περιμένει τους αιμοδιψείς.
