Ένα κομμάτι ουρανός κι ένα κομμάτι θάλασσα ανήκει και πάλι δικαιωματικά στο αχαλίνωτο βλέμμα μας που χει ξεσυνηθίσει να κοιτάζει αφυλάκιστο, μετά από τόσον καιρό εγκλεισμού.

Και τώρα τι θα την κάνουμε τόση ελευθερία που ίσως να έχουμε ξεχάσει πως πρέπει να τη διαχειριστούμε; Ας τη χαρούμε – με προσοχή, χωρίς να παραμυθιαζόμαστε ότι ο ιός νικήθηκε. Γιατί ο ιός είναι εδώ –με προσοχή κι εμβόλιο, όμως, δεν έχουμε λόγο να τον φοβόμαστε. 

Άλλα είναι εκείνα που… μας «βάζουν ψύλλους στ΄ αυτιά». Μην τυχόν ας πούμε μας έβγαλαν από το «κελί» για να πληρώσουμε όσα μένουν σε εκκρεμότητα από τον καιρό του εγκλεισμού μας που είναι δύσκολο να ξεχαστεί. Ας μην μας βάλουν οι ταγοί σε διαδικασίες, «σαν να μην έχει γίνει τίποτα». Και, κυρίως ας μην ξαναβάλουν σε μπελά τη δημόσια υγεία με λάθη, αβλεψίες κι αποκοτιές –όπως έχουν κάνει ξανά.

«Φτου ξελευτερία» για όλους μας

Να ξεχυθούμε στα χωριά μας, να δούμε ξανά τόπους κι ανθρώπους αγαπημένους, να ξαναπάρουμε ζωή και να την ξαναδώσουμε σε γραμμές που μέχρι χθες έμεναν, απολύτως ευθείες… Εδώ δεν ισχύει αυτό που περιγράφει ο Διονύσης Σαββόπουλος στη «Δημοσθένους Λέξη». 

Σαν βγούμε από αυτήν τη φυλακή θα μας περιμένουν πολλοί και πολλά. Μα πρώτα από όλα η ζωή μας, να την πιάσουμε ξανά από το χέρι και να της δείξουμε πόσο την αγαπάμε – τώρα που καταλάβαμε ότι, εν τέλει, ακόμη και τα πιο αυτονόητα πράγματα χρειάζεται να δοθεί μάχη για να κρατηθούν ακέραια στη θέση τους.

«Φτου ξελευτερία», για όλους, όχι όπως την ξέραμε από τότε που παίζαμε, το «κρυφτό», αλλά υπό όρους…

Προσοχή, μάσκες, αποστάσεις κι όλα όσα γνωρίσαμε βίαια είναι ακόμη εδώ . Μόνο που τώρα συνοδεύονται από την προστατευτική «σύσταση» αντί της επιβολής που ίσχυε μέχρι χθες.

Και χρειάζεται προσοχή για έναν ακόμη λόγο: Η μετακύληση ευθυνών, σε ενδεχόμενο «στραβής»  από αρμόδιους και υπεύθυνους στους πολίτες… παραμονεύει…  Και δεν λείπουν οι πρόθυμοι να την επιστρατεύσουν…

Οπότε… καλοί πολίτες, αλλά με τα μάτια… ανοιχτά !