Ένας έμφυτα ευγενής άνθρωπος, υπερταλαντούχος ηθοποιός που τίμησε για πάνω από μισό αιώνα την ετυμολογία της λέξης, πολυπράγμον, λάτρης του ωραίου φύλλου, πιστός κι ακούραστος εργάτης της τέχνης, κοσμοπολίτης – πραγματικός κι όχι φτιαχτός από τη «μηχανή» της σοου μπιζ, για αυτό και η λάμψη του δεν νικήθηκε από την «Μηχανή του Χρόνου». Η ίδια η ιστορία της ζωής του αρκεί σαν αφήγηση για να αποκαλύψει έναν πολίτη του κόσμου. Ο γεννημένος στην Αλεξάνδρεια, Ντίνος, είχε πατήσει τα 50 όταν μεγαλουργούσε ως κινηματογραφικός «γιος» ή «γαμπρός» των περίπου συνομηλίκων του, Παντελή Ζερβού και Διονύση Παπαγιαννόπουλου.
Έχοντας στα πνευμόνια του μπόλικο από τον αέρα της πόλης του Καβάφη, ταξίδεψε μικρός στη Μασσαλία, νίκησε σαν μικρό παιδί μια δύσκολη κατάσταση της υγείας του και πριν λατρευτεί ως μοναδικός κωμικός άφησε ανεξίτηλο δραματικό αποτύπωμα, ως «Δράκος» του Κούνδουρου. Μου έλεγε κάποτε ο σκηνοθέτης Θοδωρής Κωνσταντόπουλος ότι σε βαθύ γήρας πια, αλλά όντας ακόμη ενεργός στο σανίδι, φρόντιζε μονάχος του με ζηλευτή τάξη το βεστιάριο του για ένα έργο στο οποίο συμμετείχε.
Παρά την ισχνή του σιλουέτα γοήτευσε χωρίς μεγάλη δυσκολία τις κατά μια εικοσαετία, νεότερες σταρ της εποχής του, τις καθοδήγησε στο πανί και το σανίδι κι αυτές τον λάτρεψαν. Η Αλίκη, η Τζένη, η Ζωίτσα, η Μάρθα πέρασαν όλες κινηματογραφικά και θεατρικά από το πλάι του. Αλλά κι η Λαμπέτη, πιο παλιά, στο «Παρθεναγωγείο, διαγωγή μηδέν» της δεκαετίας του 50.
Για να έρθει ο Κώστας Καρράς στα 1997 και να πει πως ο Ντινάκος στα 81 του πήγαινε πρώτος κι έφευγε τελευταίος από τα γυρίσματα της σειράς «Πάτερ ημών». Εκείνα τα δυο επεισόδια που υποδύθηκε τον πατέρα του Κώστα Καρρά ήταν το μεγαλόπρεπο τηλεοπτικό κύκνειο άσμα. Κι ήταν σεμνός και διαβασμένος σαν την πρώτη φορά.
Το ξεκίνημά του στο θεατρικό σανίδι έγινε το 1944 με το θίασο της "κυρίας Κατερίνας", στο έργο του Λέο Λεντς, «Κυρία, σας αγαπώ». Αργότερα έπαιξε στους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Μαίρης Αρώνη, του Δημήτρη Χορν κ.ά. αποκομίζοντας πάντα θετικά σχόλια για τις ερμηνείες του. Χαρακτηριστικά, ο σπουδαίος ηθοποιός της εποχής Βασίλης Λογοθετίδης είχε πει για τον νεαρό τότε Ηλιόπουλο: "Τι σπουδαίος! Τι φανταστικός κλόουν! Αυτό θα πει θέατρο!". Είχε το προσωνύμιο Έλληνας Φρεντ Αστέρ λόγω του ταλέντου του στο χορό …
Η πρώτη από τις πολλές κινηματογραφικές συμμετοχές του Ηλιόπουλου έγινε το 1948 με την ταινία «Εκατό χιλιάδες λίρες». Το κινηματογραφικό κοινό πολύ γρήγορα τον αγκάλιασε και η αναγνωρισιμότητά του του επέτρεψε να ηγηθεί από το 1953 θεατρικού θιάσου (με επιχειρηματία τον Χέλμη) στο Θέατρο Κοτοπούλη-Ρεξ, όπου παρουσίασε την κωμωδία: «Θανασάκης ο πολιτευόμενος», με συμπρωταγωνίστρια την Άννα Συνοδινού.
Οι περιοδείες του σε όλη την Ελλάδα και οι ταινίες του, που γυρίζονταν η μία μετά την άλλη, γνώρισαν τεράστια επιτυχία και έτσι το 1963 δημιούργησε τη δική του θεατρική στέγη στο Θέατρο Γκλόρια, ως επιχειρηματίας και θιασάρχης. Ανέβασε κωμωδίες Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, που έγιναν μεγάλες θεατρικές επιτυχίες και μεταφέρθηκαν και στον κινηματογράφο, όπως τα «Ξύπνα Βασίλη», «Θανασάκης ο πολιτευόμενος», «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», «Εξοχικόν κέντρον "Ο Έρως"», «Ζητείται ψεύτης», «Έκτο πάτωμα» κ.ά. Μέσα από τον θίασό του αναδείχθηκαν καινούριες πρωταγωνίστριες, που διέπρεψαν και καθιερώθηκαν στη συνείδηση του θεατρόφιλου κοινού σαν σπουδαίες ερμηνεύτριες, όπως η Άννα Φόνσου και η Μάρω Κοντού. Κάποιο διάστημα υπήρξε συνθιασάρχης με τον Μίμη Φωτόπουλο, σε ένα θεατρικό «πάντρεμα» δυο μεγάλων καλλιτεχνών, που ανεβάσαν, προς τέρψη του κοινού τους, έργα υψηλού επιπέδου.
Κατά τη Στρατιωτική δικτατορία συμμετείχε στους χουντικούς εορτασμούς της επετείου της 21ης Απριλίου στο Παναθηναϊκό Στάδιο ανάμεσα σε άλλους ηθοποιούς και τραγουδιστές.[2][3][4]
Παράλληλα με τις θιασαρχικές του δραστηριότητες ο Ντίνος Ηλιόπουλος έπαιξε με το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο, έργα του κλασσικού ρεπερτορίου. Επίσης συνεργάστηκε με τον Αλέξη Σολομό στο «Προσκήνιο». Το 1972 συμπρωταγωνίστησε με την Έλλη Λαμπέτη στο μιούζικαλ «Γλυκιά Ίρμα» (Είχε προ υπάρξει κι’ άλλη συνεργασία με το θίασο Λαμπέτη - Χόρν, με το έργο: «Ένα ζευγάρι παπούτσια»).
Το 1974 έκανε μια περιοδεία σε 60 πόλεις των ΗΠΑ και του Καναδά, με τα έργα: «Ζητείται ψεύτης», του Δημήτρη Ψαθά και τις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη. Η περιοδεία κράτησε ενάμιση χρόνο, πρωτοφανές διάστημα για ελληνικό θίασο.
Ανάμεσα στα πολλά του ταλέντα είχε και γόνιμη θεατρική φαντασία. Έγραψε το μουσικό έργο «Κοντσέρτο για τρομπόνι» (διασκευή από τους «Μέναιχμους» του Πλαύτου) και «Γιάννης Τζόνι και Ιβάν» (διασκευή από το έργο του Γκολντόνι «Υπηρέτης δύο αφεντάδων»), καθώς και τα σατυρικά δοκίμια: «Προσδεθείτε» και «Ο Ντίνος στη χώρα των θαυμάτων». Επίσης συνέταξε την αυτοβιογραφία του με τίτλο: «Ένας Ηλιόπουλος ονόματι Ντίνος».
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του θεάτρου και γενικότερα της Τέχνης. Υπήρξε ένας από τους ευγενέστερους ανθρώπους, που πέρασαν από τον καλλιτεχνικό χώρο. Έλαμπε και ξεχώριζε από τη φινέτσα και την αυθόρμητη απλότητα της ερμηνείας του. Συνεργάστηκε με όλους τους ηθοποιούς της ελληνικής σκηνής, μεγάλους και μικρούς, τους αγάπησε και τον αγάπησαν, τους σεβάστηκε και τον σεβάστηκαν, αλλά, ο φίλος της καρδιάς του (που "πιο αδελφός δεν γίνεται", όπως έλεγε ο ίδιος) ήταν ο Βαγγέλης Πλοιός.
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος παντρεύτηκε δύο φορές. Ο πρώτος του γάμος διήρκησε ελάχιστους μήνες, ενώ από τον δεύτερο, που τελέστηκε το 1963, με την Χίλντεγκαρντ Βίτσερ, αυστριακής καταγωγής, απέκτησαν δύο κόρες, την Εβίτα και τη Χίλντα και τρία εγγόνια, την Νικήτα της Εβίτας, την Έλλη και τον Ντίνο, της Χίλντας.
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος έφυγε από κοντά μας, στις 4 Ιουνίου 2001 στην Αθήνα, μετά από μακρά νοσηλεία σε διάφορα νοσοκομεία. Κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στις 6 Ιουνίου 2001 στο Α΄ Νεκροταφείο..
