Η μία και μοναδική Μελίνα Μερκούρη, η γυναίκα-σύμβολο ενός ολόκληρου έθνους «έφυγε» σαν σήμερα, πριν από 27 ολόκληρα χρόνια... Αλλά θα την θυμόμαστε για πάντα... Γιατί ήταν, είναι και θα είναι η «Μελίνα μας»...
Εικόνα πρώτη: Η χρονομηχανή μας ταξιδεύει εικοσιεφτά χρόνια πριν, έκτη μέρα του Μάρτη, του 1994.
Ο πιτσιρικάς ήταν στο γήπεδο του Πανιωνίου εκείνο το ηλιόλουστο Κυριακάτικο μεσημέρι. Ήταν ακόμα εποχές που ένα ματς Πανιωνίου – Ολυμπιακού, περιγραφόταν ως σημαντικό παιχνίδι, το γήπεδο της Νέας Σμύρνης τιγκάριζε και κυρίως, φίλαθλοι του Ολυμπιακού και του Πανιώνιου συνυπήρχαν δίπλα – δίπλα χωρίς φόβους και απαγορεύσεις, στα φιλόξενα τσιμέντα.
Εκείνη τη στιγμή το σκορ του ματς ήταν 1-1, ο πιτσιρικάς το θυμάται καλά… Και ξάφνου πάγωσαν όλα…
«Η Μελίνα Μερκούρη, έχασε τη μάχη για τη ζωή»Η φωνή του εκφωνητή του γηπέδου βγήκε με έναν Λυγμό από τα μεγάφωνα. Κι όλα σταμάτησαν. Οι φωνές των φιλάθλων, το παιχνίδι ολόκληρο. Ασυνεννόητα όλοι σε έναν κοινό φόρο τιμής σε μια πολύτιμη Ελληνίδα…
Κι έτσι καθώς στρίβεις το δροσερό πρωινό, στη γαλήνια οδό Λυσίου, το μάτι πέφτει στο καφέ Μελίνα, ένα στέκι λιτό μα μαγικό στα σπλάχνα του.
Κι όπως μπαίνεις να ξαποστάσεις παρέα με έναν μαστόρικο καφέ στη χόβολη χάνεσαι στο ταξίδι στο παρελθόν εκεί που σε οδηγούν τα βήματα στους τοίχους του καφέ.
Δεκάδες φωτογραφίες στιγμές όλες μιας ζωής που ρουφήχτηκε από τη Μελίνα σαν γλυκό κρασί, στην προσφορά στην Ελλάδα, στο θέατρο, στον έρωτα...
Και σαν πικρό απόπιωμα, τα χρόνια της εξορίας. Πάνω στο τραπέζι ένα πακέτο από τα αγαπημένα Καρέλια της Μελίνας. Και καθώς τα δαχτυλίδια του καπνού ανεβαίνουν στον αέρα είναι σαν να μιλάω με το Χορν, το Χατζηδάκη, τον Ανδρέα, τον Ντασέν στους τοίχους του καφενείου της αγαπημένης Πλάκας.
«Είναι ένας χώρος τιμής στην αγαπημένη μου Μελίνα», μου λέει ο ιδιοκτήτης, άλλος Ανδρέας αυτός, φυσιογνωμία καθαρή αντρίκια, βλέμμα έξυπνο... «Έχω πάρει άδειες επί αδειών να το φτιάξω με όλο αυτό το υλικό δωσμένο από την οικογένεια της».
«Η ίδια το ήθελε έτσι. Και μου το είπε σε ένα ταξίδι που πηγαίναμε μαζί στην Αμερική. Βλέπεις ζούσα από κοντά λόγω δουλειάς, τον Ανδρέα,τη Μελίνα, μαγικούς ανθρώπους σε μια σαγηνευτική εποχή».
Η Μελίνα ήταν μια γυναίκα – σύμβολο, ήταν μια σύγχρονη Ελληνίδα - Θεά, μια καλή αγωνίστρια... Ήταν όμως και η Μελίνα όλων μας, η φίλη, ο απλός άνθρωπος, που έβγαζε τα παπούτσια της στο γραφείο της στο υπουργείο, αυτή που σε έναν περίπατο στην Πλάκα είδε μια νοικοκυρά, αρχές του 80 και της είπε: «Κερνάς καφέ;». Κι ύστερα κάθε μέρα έπινε καφέ στο σπίτι της...
Δεν τη ένοιαξε ποτέ, το τι ψήφιζε. Ήταν μια καινούρια φίλη που αγκάλιασε ατόφια και γέμισε με τη συντροφιά της.
Και καθώς περιδιάβαινα με τα μάτια τους τοίχους του καφέ «Μελίνα» σκεφτόμουν πως αν όλο αυτό ήταν ταινία θα ήθελα την «αγάπη που έγινες δίκοπο μαχαίρι» του Μάνου Χατζηδάκη, από τη «Στέλλα με τα κίτρινα γάντια» του Καμπανέλλη που κανε μαγική κινηματογραφική «Στέλλα» ο Κακογιάννης...
Τι λέτε ρε παιδιά;Είναι δυνατόν να πέθανε η «Στέλλα», η «Φαίδρα», η «Ελίζαμπεθ Λιπ» του «Τοπ Καπί», η «Μήδεια»... Η Μελίνα μας; Εικοσιεφτά χρόνια απουσίας... Κι όμως ακόμη εδώ... Γιατί είναι πολύτιμη...
- Σαν σήμερα φεύγει από τη ζωή η Μελίνα Μερκούρη (pics)
- Μελίνα Μερκούρη: Η Ελληνίδα «Σύμβολο» (pics)
- Μελίνα Μερκούρη: Μία υπουργός Πολιτισμού αποδεκτή από όλο τον κόσμο
