Θέλω να γράψω για τον Κώστα Βουτσά, όχι από υποχρέωση σε μια τυπική επέτειο, αλλά, θαρρώ, από χρέος δικό μου και της γενιάς μου, και δύο γενεών πριν από τη δική μας, στον ίδιο τον Βουτσά
Του χρωστάμε για τις παρακαταθήκες και τις διδαχές που μας άφησε. Δεν είναι μονάχα το γέλιο… δεν είναι μονάχα η τέχνη. Είναι η στάση ζωής του, αληθινό δίδαγμα. Ο Κώστας έζησε από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή του.
Γράφει ο Γιάννης ΒασιλακόπουλοςΚαι μας δίδαξε πως παντού και πάντα υπάρχει ζωή, και είναι η θέληση αυτή που κάνει τον σφυγμό να ακούγεται δυνατά. Και πριν από έναν χρόνο σαν σήμερα μας αποχαιρέτισε κι εμείς στεκόμασταν για κάμποση ώρα δύσπιστοι μπροστά σε αυτό το φευγιό.
Ο Κώστας Βουτσάς μένει εδώ, καταγεγραμμένος ως ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς που έθρεψε ποτέ αυτή η χώρα.
Υπηρέτησε, στην κυριολεξία, την τέχνη, γιατί την αγάπησε ατόφια, πιστά, ολοκληρωτικά, με ρυθμούς εκπληκτικούς, σχεδόν υπεράνθρωπους… Καθετί ήταν πολύτιμα διδακτικό από τον Κώστα Βουτσά…
«Γιάννη, εγώ είμαι ακόμα στο θέατρο γιατί εδώ ανασαίνω», μου είχε πει στο καμαρίνι του Θεάτρου Ήβη την άνοιξη του 2013.Πρωταγωνιστούσε τότε στην κωμωδία της Δήμητρας Παπαδοπούλου «Ο παππούς έχει πίεση». Αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Παρασκήνιο», τότε, εγώ και η συνάδελφος Φωτεινή Παπαδάκη ήρθε και μου είπε: «Έκλεισα συνέντευξη με τον Βουτσά. Πάμε μαζί;».
Όταν φτάσαμε στο θέατρο και ζητήσαμε «τον κύριο Βουτσά», η κοπέλα στο κυλικείο με κοίταξε χαριτωμένα… «Το μωρό θέλετε; Ναι, σας περιμένει!». Κι αφού η Φωτεινή έκανε τη συνέντευξη, ο Κώστας Βουτσάς με κάλεσε να κάτσω λίγο, μιας και το τρίτο κουδούνι θα χτυπούσε σε καμιά ώρα.
Είχαμε πρωτοσυναντηθεί όταν 22 χρόνια πριν αυτός ανέβαζε τον «Ράφτη κυριών» του Φεϊντό κι εγώ έκανα πολιτιστικό ρεπορτάζ στον «Κυριακάτικο Ελεύθερο».
Έκατσα στην καρέκλα δίπλα του. Κι άρχισαν να πηγάζουν γάργαρα λόγια, απόσταγμα λάμψης, εμπειρίας και μιας ζωής σαν παραμύθι.
«Δουλεύω πολύ γιατί αγαπάω αυτό που κάνω. Πάντα έτσι ήμουν. Στην αρχή τα λεφτά ήταν μηδαμινά. Με τον Φίνο όμως, που ήταν ο πατέρας του ελληνικού κινηματογράφου, βγάλαμε λεφτά. Κάναμε και ποιοτικές δουλειές. Ο Φίνος μάς άνοιξε δρόμους»…
Μου μίλησε για τις συνθήκες της δουλειάς, για συναδέλφους, έχοντας έναν καλό λόγο για όλους.«Διαχρονικά, όποιος δουλεύει σκληρά σε αυτή τη δουλειά κάνει προκοπή. Και σήμερα γίνονται πολλές καλές δουλειές. Δεν πρέπει να ακυρώνουμε πράγματα».
Από την κουβέντα μας δεν έλειψαν η μπάλα και η πολιτική. Κι ας κράτησε μόλις 15-20 λεπτά…
Με αυτό το χαμόγελο που θαρρείς πως έβγαινε από της ψυχής τα κατάβαθα… Τον χαιρέτισα με σεβασμό και πήρα τη θέση μου για να τον δω για πολλοστή φορά στο σανίδι. Ο ρόλος του τον ήθελε καθισμένο σε αναπηρικό καροτσάκι.
Έδινε ρεσιτάλ, ήταν συγκλονιστικός…Ένας ευλογημένος άνθρωπος που έζησε όπως ακριβώς ήθελε, ποιώντας ήθος και διαχέοντας ταλέντο, ζωτικότητα, γέλιο αλλά και περίσκεψη και συγκίνηση – θυμηθείτε τον «Έρωτα του Οδυσσέα».
Τούτο το κείμενο δεν δημοσιεύεται ως μνημόσυνο, αλλά ως ταξίδι του μυαλού και της ψυχής σε έναν άνθρωπο αγαπημένο, χαριτωμένο και υπερταλαντούχο – ένα κύτταρο του πολιτισμού που πρόσφερε σε όλους μας, πολύ κι αληθινά, από το δικό του μετερίζι.
Έναν χρόνο μετά τον θυμόμαστε όλοι ακόμα με νοσταλγία, γιατί ο Κώστας και η δική του γενιά ηθοποιών ήταν για μας συστατικό μιας εποχής που όσοι την έζησαν τη νοσταλγούν και όσοι δεν την έζησαν την αγάπησαν από τις διηγήσεις – μιας πιο καθάριας κι ανθρώπινης εποχής…
Και με ένα χαμόγελο που του ανήκει, γιατί το χάριζε απλόχερα…
- Πάθη μεγάλων ηθοποιών που δεν «πλήγωσαν» την υστεροφημία τους
- Η «βίλα των οργίων» στη Γλυφάδα και το ροζ σκάνδαλο που «χρέωσαν» στη Λαμπέτη
- Όταν ο Φιλοποίμην Φίνος «γέννησε» τον Ελληνικό Κινηματογράφο με ένα… κατσαβίδι
- Η «ενδοεργασιακή βία» στον παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο και οι πρωταγωνιστές που δεν «τσαλακώθηκαν»
