Το «γέλιο του Μάη» έσβησε Φλεβάρη μήνα. Όταν ακόμη, οι μέρες ήταν ζεστές  κι ο τελευταίος μήνας του χειμώνα μας καλόπιανε, μασκαρεμένος Άνοιξη.

Κι ύστερα πάγωσε σαν να θρηνεί κι αυτός που ο κυρ – Αντώνης έφυγε. Φιγούρα και φωνή ωραίων καιρών, ο Αντώνης Καλογιάννης, γλύκανε καρδιές, τραγούδησε αγώνες, έδωσε μελωδία στο νόημα της ζωής, για πενήντα ολόκληρα χρόνια.

Και τώρα έφυγε. Μα η προτροπή του που συνοδεύει την πραγματικότητα της ζωής, δοσμένη από την αγιασμένη φωνή του μένει αθάνατη παρακαταθήκη: «Άνοιξε το παράθυρο να μπει δροσιά να μπει του Μάη, εμείς γι' αλλού κινήσαμε γι' αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει».

Απλές κουβέντες, μεγάλες αλήθειες. Που δεν θα ακούγαμε ποτέ με το μαγικό ρυθμό που μαλάκωσε τις ψυχές τεσσάρων γενεών και τις ταξίδεψε, αν ο Μίκης δεν είχε ακούσει αυτήν την μαγική φωνή, τυχαία και δεν είχε κατέβει σε εκείνο το ανήλιαγο τσαγκάρικο στην Καισαριανή, δυο δρασκελιές από τον τόπο του μαρτυρίου των κομουνιστών αγωνιστών, για να δει ποιος είναι αυτός ο ταλαντούχος τσαγκάρης που το τραγούδι του σε κάποιο διάλειμμα της δουλειάς παρέσυρε τ' αυτιά σε ταξίδια που θα έλεγε κάποιος να είναι ατελείωτα.

Από εκείνη τη στιγμή το βήμα του Αντώνη Καλογιάννη άνοιξε… Φτέρωσε… Και τότε «γεννήθηκε» ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες ερμηνευτές. Αλάνθαστο το αυτί του Μίκη.

Ανακάλυψε τον τραγουδιστή του Αγώνα, του έρωτα, αλλά και του κοινωνικού σφυγμού. Τα τραγούδια του στάθηκαν ως και μηνύματα μητρικής λατρείας προς τα μωρά παιδιά τους.

Ο Αντώνης Καλογιάννης μιλούσε με τα τραγούδια του. Δεν ήταν ένα κομμάτι της show biz, δεν έδινε δεκάρα για αυτήν. Ο Μίκης του' δωσε την ευκαιρία κι εκείνος την άρπαξε κι έβγαλε μεγαλείο, μέσα από την απόλυτη, την ατόφια κι ανεπιτήδευτη σεμνότητα...

Και βρέθηκε να τραγουδά στους μεγαλύτερους συναυλιακούς χώρους της τότε Σοβιετικής Ένωσης, της Ευρώπης και της Αμερικής και να ερμηνεύει στίχους του Σικελιανού, του Ρίτσου και του Σεφέρη υπό την καθοδήγηση του Μίκη Θεοδωράκη.

Από την πρώτη στιγμή που επιβλήθηκε η Χούντα των συνταγματαρχών του 1967, ο Αντώνης Καλογιάννης, αγωνιστής από τη στόφα του, πάλεψε, με όλες του τις δυνάμεις και με όπλο τη φωνή του κατά της δικτατορίας.

Στα μέσα του 1967 κατάφερε να φύγει στο εξωτερικό με την Μαρία Φαραντούρη όπου και δημιούργησε λαϊκή ορχήστρα, με την οποία έδωσαν συναυλίες που είχαν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα, συμβάλλοντας έτσι στον αγώνα κατά της Χούντας.

Μετά την αποφυλάκιση του Μίκη Θεοδωράκη το 1970, έδωσαν μαζί περισσότερες από 500 συναυλίες σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, κάνοντας γνωστή την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε τότε στη χώρα μας.

Τη δεκαετία του 80, με τον δίσκο του «Τα σημερινά» (1981), ο Αντώνης Καλογιάννης έκανε στροφή από το κοινωνικοπολιτικό τραγούδι στο ερωτικό. Το κοινό αποδέχτηκε αυτή τη στροφή και σιγά σιγά ο ίδιος καθιερώθηκε ως ένας ερωτικός τραγουδιστής.

Οι μεγάλες επιτυχίες συνεχίστηκαν με τον δίσκο «Μικρά Ερωτικά» σε συνεργασία με τον Μάριο Τόκα, ενώ η καριέρα του εκτινάχθηκε με τον δίσκο «Και που λες Ευτυχία».

Το ομώνυμο μαζί με τα «Όμορφή μου Κατερίνα», «Σ' αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη» (μαζί με τη Μαρινέλλα), «Αχ Αννούλα του χιονιά» αποτελούν μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά ερωτικά τραγούδια που ερμήνευσε.

Η τελευταία νέα προσωπική του δισκογραφική δουλειά ήταν το 1997 με το «Ιστορίες Αγγέλων», ενώ αργότερα, το 2002, συμμετείχε στον live δίσκο «Για τον Γρηγόρη» που ήταν αφιερωμένος στον Γρηγόρη Μπιθικώτση.

Το 2005 κυκλοφόρησε μία πολυσυλλεκτική διπλή έκδοση με τις μεγάλες επιτυχίες του, αλλά και διασκευές αγαπημένων τραγουδιών του, ενώ το 2007 κυκλοφόρησε η κασετίνα «Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας - 40 χρόνια Αντώνης Καλογιάννης» με τα σπουδαιότερα τραγούδια του. Συνολικά, ο Αντώνης Καλογιάννης ηχογράφησε πάνω από 20 δίσκους.

Ο Αντώνης Καλογιάννης χτυπήθηκε σκληρά από τη μοίρα τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Στα προσωπικά προβλήματα υγείας ήρθε να προστεθεί κι ο θάνατος του γιου του σε ηλικία μόλις 46 ετών που ήταν κάτι σαν τη χαριστική βολή που τον βύθισε ανεπίστροφα σε μιαν αδιέξοδη θλίψη.

Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις μίλησε για όλα στην Έλενα Κατρίτση στην εκπομπή «Προσωπικά», σαν να ήθελε να ελαφρώσει, να λευτερωθεί να γνωριστεί με τις γενιές που λάτρεψαν τη φωνή του.

Είχε μιλήσει, τότε,  για την προσωπική του ζωή, πέρα από την καλλιτεχνική του πορεία. Μεταξύ άλλων, είχε αναφερθεί στην γυναίκα της ζωής του, την Ελένη, καθώς και στην ξαφνική απώλεια του γιου του και το πώς τον καθόρισε ο χαμός του.

Όσο για τους φόβους του, είχε πει ότι ο μεγαλύτερος είναι ο θάνατος, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Είμαι άνθρωπος. Δεν πιστεύω ότι μπορώ να συμμαχήσω μαζί του. Δε μπορώ να βρω αρμονική σχέση με το θάνατο. Με μισεί και τον μισώ. Γιατί θα μου στερήσει τον ήλιο, τη θάλασσα, τα βουνά, τις ωραίες γυναίκες να τις βλέπω, τους φίλους μου, το καφενείο, τον καβγά. Πώς να στο πω; Δεν τον πάω, δεν τον γουστάρω».

• Αντώνης Καλογιάννης: Πέθανε ο αγαπημένος τραγουδιστής
• Η «βίλα των οργίων» στη Γλυφάδα και το ροζ σκάνδαλο που «χρέωσαν» στη Λαμπέτη
• Βαμβακάρης: Ο μεγάλος Συριανός που κυνηγήθηκε εν ζωή και λατρεύτηκε μετά θάνατον

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ NEWS2U ΣΤΟ INSTAGRAM