Ακούμε απαθείς να επικυρώνεται από τα πιο επίσημα χείλη, το εξ’ αρχής σχεδόν αυτονόητα αναμενόμενο: «Το lockdown παρατείνεται για μια εβδομάδα σε σχέση με τον αρχικό προγραμματισμό». Κι αμέσως μια έγκυρη διαρροή, δουλεμένη έτσι ώστε γρήγορα να γίνει βεβαιότητα – σαν να είναι ήδη επίσημη ντιρεκτίβα: «Οι αριθμοί δεν έχουν βελτιωθεί καθόλου και το lockdown μάλλον θα παραταθεί ως τις 15 Δεκεμβρίου».
Του Γιάννη Βασιλακόπουλου
Η αρρώστια δεν έχει νικηθεί και θα νικηθεί μόνον όταν ολοκληρωθεί ο εμβολιασμός του πληθυσμού – όταν εγκριθεί το εμβόλιο, το οποίο πάντως κάποιοι έχουν φροντίσει να … ραντίσουν με σταγόνες αμφισβήτησης, αρκετές για να κάνουν τις κοινωνίες, να φοβούνται το εμβόλιο, σχεδόν όσο και την αρρώστια!
Αποσυρόμαστε μηχανικά εκεί που υπαγορεύει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Και προσπαθούμε, μέσα από έναν υπολογιστή, μια τηλεόραση, ή ένα κινητό τηλέφωνο να μείνουμε σε επαφή με τον έξω κόσμο. Έναν κόσμο τόσο επικίνδυνο πια να τον αγγίξεις ή να τον δεις κατά πρόσωπο γιατί τρέμεις ακόμη και τις ανάσες του. Να το φιρμάνι αυτού του νέου επικίνδυνου ιού. «Αν θες να ζήσεις, θα πρέπει να είσαι μόνος, γιατί αλλιώς μπαίνεις σε μπελάδες». Και το κουσούρι που αφήνει αυτή η αρρώστια ακόμη κι όταν νικηθεί, είναι εν τέλει, η μοναξιά κι ο φόβος που από εδώ και πέρα πρέπει να περνά από γενιά σε γενιά.
Με τηλεδιάσκεψη λοιπόν τα πάντα, η δουλειά, η γιορτή, οι ανθρώπινες σχέσεις, ο έρωτας … Κι εσύ να νιώθεις τη διαρκή ανασφάλεια μήπως πια καταστείς περιττός για τη δουλειά σου, να γελάς ειρωνικά μπρος στα φτιαχτά φώτα της γιορτής, να μην δίνεται το δικαίωμα στο φίλο σου να δει το δάκρυ ή το γέλιο σου, να ακούσει τη χροιά της φωνή σου για να καταλάβει αν είσαι καλά ή όχι, χαρούμενος ή στενοχωρημένος. Ούτε έχεις το δικαίωμα να νιώσεις το υγρό, ζεστό και πρόθυμο να παραδοθεί στην ανόρια ηδονή, κορμί του/της συντρόφου σου και χάνεις ότι ήξερες μέχρι χθες ως βαλβίδα της ζωής. Αυτό είναι έκπτωση της ανθρώπινης υπόστασης.
Ας μην κρατήσει για πολύ αυτό το «Κάνε έρωτα, πόλεμο, δουλειά, πολιτισμό σε τηλεδιάσκεψη»
Ναι, ο ιός υπάρχει είναι αναμφισβήτητος και θανατηφόρος και θα νικηθεί – αλλά φευ κάποιοι ίσως φροντίσουν να βρουν κάτι άλλο που θα μας κρατά μόνους και φοβισμένους. Μακάρι να μην ξέρω τι λέω σε αυτές τις γραμμές. Αλλά αυτό που μας ζητά αυτός ο «νέος κόσμος» δε μ αρέσει καθόλου . Τώρα που πλησιάζουν Χριστούγεννα, η πιο όμορφη κι ανθρώπινη γιορτή του χρόνου, μονάχα μιαν ευχή θέλω να κάνω: Ας μην κρατήσει για πολύ αυτό το «Κάνε έρωτα, πόλεμο, δουλειά, πολιτισμό σε τηλεδιάσκεψη», όποιους κι αν βολεύει. Κι ας ακούμε καλύτερα την οργισμένη φύση μέσα από την εκκωφαντική της σιωπή, πριν αλληλοκαταργηθούμε.
Όπως όμως ο έρωτας ξεπηδά μέσα από στάχτες, στον «Έρωτα στα χρόνια της χολέρας» του Μάρκες, μισόν αιώνα μετά το πρώτο του χνάρι μπορεί και να αντέχουν και στην πραγματική ζωή, όσα κρατούν όρθιο τον άνθρωπο και ζωντανή τη φύση…
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ NEWS2U ΣΤΟ INSTAGRAM
