Όταν ρώτησε ο Τερτσέτης, τον Νικηταρά «γιατί έμεινε φτωχός και δεν πήρε ποτέ του λάφυρα από τις μάχες», εκείνος απάντησε: «Πραματευτής δεν ήμουνα. Η μοίρα μου το θέλησε να γίνω καπετάνιος. Μα δε θα ήτανε σωστό να κάμω πραμάτεια το καπετανιλίκι μου για να καζαντίσω!».

«Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της» κι αυτό φαίνεται, παλιό όσο και η ένδοξη ιστορική διαδρομή των Ελλήνων, είχε πάντοτε υπογραφή του επίσημου Ελληνικού κράτους.

Ήταν κάποιες στιγμές που πράγματα για τα οποία έπρεπε να ντρεπόμαστε όλοι, είχαν κρατικό περίβλημα και «λέκιαζαν» τα βήματα της δόξας. Και από το χρονικό και ιστορικό πλαίσιο της επανάστασης του 1821 –και μετά από την ηρωική παλιγγενεσία– δεν έλειπαν ντροπιαστικές επιλογές του επίσημου Ελληνικού κράτους που εξέθεσαν τις πολλές χιλιάδες των αγωνιστών –πολλές φορές δε τους υποτίμησαν και τους ταπείνωσαν...

Ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ένας από τους πιο φωτεινούς σηματωρούς της ελευθερίας του γένους, ένας ακαταπόνητος ήρωας, ένας ακατάβλητος αγωνιστής ήταν ένα τρανό παράδειγμα πραγματικού ήρωα, ποτισμένου με τα ανάματα της ελευθερίας που περιθωριοποιήθηκε από το πρώτο Ελληνικό κράτος και πέθανε πάμφτωχος, ασκώντας, επισήμως –με «κρατική άδεια»– την επαιτεία ως τα βαθιά γεράματα στους προχειροφτιαγμένους δρόμους της Αθήνας.

Το Ελληνικό κράτος δεν έμαθε και επανέλαβε το ίδιο λάθος με άλλες μορφές και σε ανθρώπους τους οποίους θα έπρεπε να έχει τιμήσει έμπρακτα εν ζωή –γιατί τους χρωστά την υπόσταση τους. Όλοι τους χρωστάμε.

Μιλάμε για τον Νικηταρά, τον επονομαζόμενο «Τουρκοφάγο», που έδωσε μάχες και «κατάπιε» χιλιάδες εχθρούς βάζοντας τη δική του υπογραφή, φαρδιά – πλατιά στο «ομόλογο για την Ελευθερία της Ελλάδος», όπως έλεγε κι ο Κολοκοτρώνης.

Από την αρχή ενστερνίσθηκε το στρατηγικό σχέδιο του Κολοκοτρώνη για την κατάληψη της Τριπολιτσάς και πήρε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις για την κατάληψη του διοικητικού κέντρο των Οθωμανών στην Πελοπόννησο.

Διακρίθηκε στη Μάχη του Βαλτετσίου (12 Μαΐου 1821), ενώ αποφασιστική ήταν η συμβολή του στη Μάχη των Δολιανών (18 Μαΐου 1821), όπου ανέδειξε στο έπακρο τις στρατιωτικές του ικανότητες. Επικεφαλής μόλις 600 ανδρών κατανίκησε τον στρατό του Κεχαγιάμπεη που ανήρχετο σε 6.000 άνδρες και σχεδόν τον αποδεκάτισε.

Μέχρι το τέλος του Αγώνα ο Νικηταράς ήταν στην πρώτη γραμμή, πολεμώντας είτε στην Πελοπόννησο είτε στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα, όπου συνεργάστηκε με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Γεώργιο Καραΐσκάκη. Πήρε μέρος στην Άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821) και ήταν από τους λίγους αρχηγούς που αρνήθηκε να συμμετάσχει στη διανομή των λαφύρων.

Πήρε μέρος στην Δ' Εθνοσυνέλευση του Άργους (1829), ως πληρεξούσιος του Λεονταρίου. Επί Όθωνος περιέπεσε σε δυσμένεια, επειδή υποστήριζε το αντιπολιτευόμενο Ρωσικό Κόμμα. Προφυλακίστηκε το 1839 ως αρχηγός συνωμοτικής ομάδας, αλλά στη δίκη του (11 Σεπτεμβρίου 1840), αθωώθηκε ελλείψει στοιχείων.

Εντούτοις, η κράτησή του παρατάθηκε με αποτέλεσμα να υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη η υγεία του και σχεδόν να τυφλωθεί. Αποφυλακίστηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1841 και αποτραβήχτηκε με την οικογένειά του στον Πειραιά. Τα βασανιστήρια που πέρασε στη φυλακή ήταν φρικτά.

Όταν πια αποφυλακίστηκε η υγεία του είχε κλονιστεί σοβαρά με αποτέλεσμα να πεθάνει λίγο αργότερα στις 25 Σεπτεμβρίου 1849, πάμφτωχος, τυφλός και λησμονημένος. Στον Πειραιά ζητιάνευε στα σκαλιά της Εκκλησίας έχοντας πάρει ειδική άδεια για αυτό.

• Το έπος της Ελληνικής Επανάστασης: Μύθοι και αλήθειες – Ο θρίαμβος του Ανδρούτσου στη Γραβιά κι ο μηχανορράφος Κωλέτης
• Το έπος της Ελληνικής Επανάστασης: Αλήθειες και μύθοι – Το μυστήριο γύρω από τον Γ. Καραϊσκάκη
• Το έπος της Ελληνικής Επανάστασης: Αλήθειες και μύθοι – Τι έγινε στις 25 Μαρτίου του 1821;
• Το έπος της Ελληνικής Επανάστασης: Αλήθειες και μύθοι – Ο έρωτας του Φωτήλα με την Αισέ

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ NEWS2U ΣΤΟ INSTAGRAM