Άουσβιτς: 75 χρόνια μετά την πιο φρικιαστική κουστωδία ενάντια στον άνθρωπο, νέα, συγκλονιστική μαρτυρία (pics)

Άουσβιτς . Στη λέξη και μόνο «παγώνεις». Επιχειρείς να μπεις στο μυαλό εκείνων που έγιναν θύματα της πιο φρικιαστικής κουστωδίας ενάντια στον ίδιο τον άνθρωπο. «Παγωμένοι», αποσβολωμένοι, να περιμένουν τον θάνατο. Να ακούνε τον παραμικρό ήχο και να τρέμουν στη σκέψη πως ήρθε η ώρα τους. Η ώρα για να φύγουν, ως πειραματόζωα, απ' τον «Άγγελο του Θανάτου». Απ' τον δήμιό τους.   

75 χρόνια μετά, ο χρόνος δεν μπορεί να είναι πανδαμάτωρ. Δεν γίνεται να λειτουργήσει λυτρωτικά, όπως σε άλλες περιπτώσεις. Δεν ξεχνιέται το Άουσβιτς. Δεκάδες ντοκιμαντέρ, ταινίες, δοκίμια, βιβλία, διδακτορικές διατριβές, μαρτυρίες, ρεπορτάζ και το ρεζουμέ ένα μόνο: Μια ενορχηστρωμένη κουστωδία, ταυτόσημη με τις λέξεις κτηνωδία και φρίκη, με επικεφαλής τον Γιόζεφ Μένγκελε. Έναν παρανοϊκό που είχε στόχο παιδιά, δίδυμα και μικρόσωμους.

Η απελευθέρωση του Άουσβιτς από τον Κόκκινο Στρατό ήταν λύτρωση. Οι επιζώντες, σοκαρισμένοι και τώρα κι ένας εξ αυτών η κυρία Λίντια, μεταφέρει τη δική της, σοκαριστική εμπειρία:  «Το πρόσωπό του δεν το θυμάμαι πια, μόνο τις αστραφτερές του μπότες. «Όταν άκουγα τον χτύπο, σερνόμουν στο ξυλοκρέβατο, ζάρωνα σε μια γωνιά και έκλεινα τα μάτια. Σκεφτόμουν ότι θα χανόμουν».

Μια ζωή στο Άουσβιτς 

Η Λίντια Μαξίμοβιτς υπήρξε ένα από τα θύματα του Γιόζεφ Μένγκελε. Τυχερή στην ατυχία της, επιβίωσε απ' τον εφιάλτη. Στο Άουσβιτς βρέθηκε το 1943, τότε 3 μόλις ετών. Στην πιο τρυφερή ηλικία, που οι εμπειρίες μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στο μνημονικό. Οι Γερμανοί εκτόπισαν την οικογένειά της από τα περίχωρα του Μίνσκ στη Λευκορωσία στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τις σκηνές στη αποβάθρα άφιξης δεν πρόκειται να τις ξεχάσει ποτέ. Τα SS ούρλιαζαν, τα σκυλιά γαύγιζαν. Η οικογένειά της διασκορπίστηκε. Την απομάκρυναν από τη μητέρα της και την έβαλαν στη παράγκα όπου ήταν τα παιδιά. Μέσα στο παράπηγμα βρίσκονταν σειρές από ξυλοκρέβατα. Παντού ζωύφια. Οι κουβέρτες, ρυπαρές. Τα παιδιά υπέφεραν από πείνα και κρύο.

 Μένγκελε, ο τρελός επιστήμονας-«Άγγελος του θανάτου»  

Περισσότερο όμως από όλα φοβόντουσαν τον «ντόκτορ» Μένγκελε, τον «Άγγελο του Θανάτου». Ο Μένγκελε σπούδασε ιατρική και ανθρωπολογία. Μετά από δύο διδακτορικά έκανε έρευνες στο Ινστιτούτο Κληρονομικότητας και Φυλετικής Υγιεινής στη Φραγκφούρτη. Το καλοκαίρι του 1940 παρουσιάζεται εθελοντικά στα SS και 3 μήνες αργότερα μετατίθεται στο Άουσβιτς ως γιατρός. Εκεί τον ενδιαφέρουν πειράματα με παιδιά, κυρίως δίδυμα και μικρόσωμους. Συχνά κάνει ενέσεις χρώματος για να δει εάν θα κατορθώσει αλλάξει το χρώμα των ματιών για να δημιουργήσει την «Αρία» φυλή. Σαν μανιακός, εγχειρίζει παιδιά χωρίς νάρκωση, μολύνει δίδυμα με βάκιλο του Κοχ για φυματίωση και βακτηρίδια τύφου. Η μικρή Λίντια δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Ο Μέγκελε δοκιμάζει πάνω της ουσίες εμβολίων. Μετά από άπειρες ενέσεις είναι μια ζωντανή-νεκρή.  

Κι όταν η μητέρα της μπαίνει κρυφά στη παράγκα της για να τη φέρει φαγητό, τη βρίσκει αναίσθητη, με υψηλό πυρετό πάνω στο ξυλοκρέβατο. Τον Ιανουάριο του 1945, λίγο πριν μπει ο Κόκκινος Στρατός στο στρατόπεδο εξόντωσης, ο Μένγκελε κατορθώνει να δραπετεύσει στη Δύση. Με ψεύτικο όνομα κρύβεται κοντά στην πόλη που γεννήθηκε, το Γκίνζμπουργκ, και το 1949 διαφεύγει στη Λατινική Αμερική.

Η οικογένειά του στηρίζει με χρήματα τον διεθνώς καταζητούμενο για να λογοδοτήσει για τα εγκλήματά του.  Το 1979 πεθαίνει σε ατύχημα την ώρα που κολυμπούσε στη Βραζιλία. Η οικογένειά του κράτησε για χρόνια μυστικό τον θάνατό του. Το 1985 όμως η αλήθεια ήρθε στην επιφάνεια.

TIP

Μόνο στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου πέθαναν 200.000 παιδιά. Η Λίντια έζησε την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στις 27 Ιανουαρίου του 1945, πριν από 75 χρόνια.  «Μετά την απελευθέρωση στα παραπήγματα βρίσκονταν 160 παιδιά ηλικίας από 2 έως 16 χρονών», θυμάται και συγκλονίζει, με την καθηλωτική της ιστορία.

Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, κάθε γλαφυρή αναπαράσταση σαν μια ταινία -τρόμου- που ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου. Το τέλος, όμως, happy. Happy end γιατί εκείνη ήταν τυχερή. Στην ατυχία της. Οι κραυγές όμως των 200.000 παιδιών που χάθηκαν έτσι, άδικα, τόσο στυγνά, είναι λες και ακούγονται ως τώρα. Από ένα κενό στο σύμπαν. Από ένα κενό, με ήχο όμως τόσο βροντερά, που «χτυπάει» κάθε χορδή του κορμιού και της ψυχής μας. Το τέλος, βουβό, παγωμένο. Εκκωφαντικό και τόσο αθόρυβο. Οι εικόνες μοιάζουν να στροβιλίζονται στο μυαλό. Είναι «σοκ», όπως λέει και η συνάδελφος Μάνια Καπαράκου. «Μία μόνο φωτογραφία έβγαλα όταν επισκέφτηκα το Άουσβιτς. Το θέωρησα ιεροσυλία, να τραβήξω, έστω, ένα κλικ παραπάνω».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Sebastião Salgado: Ο Βραζιλιάνος που άνοιξε τα μάτια του κόσμου – δες 30+1 μαγικά του κλικ

 

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ NEWS2U ΣΤΟ INSTAGRAM