Ως party girl, αυτόν τον χειμώνα θα προτιμήσεις non stop χορό και θα φορέσεις καπέλα. Είναι το πιο hot αξεσουάρ. Και το πιο chic. Προσοχή, όμως, μην απομακρυνθείς απ’ την κονσόλα. Ωφελεί σοβαρά την υγεία.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΙΖΑ ΣΟΛΙΤΟΥ*

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα κορίτσι που ζούσε στο Ψυχικό. Ναι, κλασικό πλουσιοκόριτσο, Αρσακειάδα. Τα καράβια όμως της εταιρείας του μπαμπά της έπεσαν έξω ενώ σπούδαζε Ψυχολογία στη Μάλτα - πήγαινε συχνά τα καλοκαίρια για διακοπές με τους γονείς της, καθώς εκεί είχαν σόι και φίλους. Έτσι, αναγκάστηκε να πιάσει δουλειά . Οι σπουδές πήγαν λίγο πίσω, αλλά τουλάχιστον εξασκούσε αυτό που σπούδαζε: Ψυχολογία.

Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα για την (πάλαι ποτέ) πριγκιποπούλα που άκουγε Bob Marley και είχε μότο το «A la la la long»… Σιγά-σιγά έστρωσαν. Ευτυχώς. Πήρε το πτυχίο της, είχε τη σχέση της, αλλά, πολλά χρόνια μετά, η δουλειά της έγινε η… μόνιμη σχέση της και «χάλασε» το γλυκό στις κανονικές. Αποφάσισε λοιπόν να διαγράψει τους δεσμούς (όχι κι όλους) με τη Μάλτα, να πάρει τη Louis Vuitton βαλίτσα της, να βάλει το εκτυφλωτικό κόκκινο YSL κραγιόν της, και, μετά από πολλά χρόνια, να επιστρέψει στην Αθήνα.

Ενδιάμεσα βέβαια ερχόταν στην Ελλάδα. Έκανε παρέα με σχεδιαστές, τους συμπαθούσε γιατί ήταν αλέγκροι, αλλά η ζωή της ήταν η μουσική. Ποτέ βέβαια δεν νοιάστηκε να μάθει ποιος έπαιζε πού, τι και γιατί. Απλώς άκουγε. Και είχε κάθε λόγο να εμπιστεύεται τους DJs. Μπορεί ο Θεός να μην είναι DJ – αν και, πάλι, δεν το ορκίζομαι – αλλά εκείνοι της έφτιαχναν τη μέρα ή, για ν’ ακριβολογώ, τη νύχτα με τα sets τους. Από την άλλη, της «γρονθοκοπούσαν» τον εγκέφαλο οι πελάτες (μέσω Skype, e-mail κλπ). Έβγαζε λεφτά, δεν είχε παράπονο (αλίμονο κιόλας, στην Ελλάδα του σήμερα να είχα και παράπονο).

Όπως και να ‘χει η μικρή Ελίζα (c’ est moi προφανώς), μεγάλωσε, ωρίμασε (λένε), αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να δεχτεί ως πελάτες τους ανθρώπους που δεν παραδέχονται –ειδικά αν κάνουν συνεδρίες επί μακρόν– τα προβλήματά τους. Τους βοηθάς, τους βοηθάς, προσπαθείς απεγνωσμένα να τους φέρεις στο σημείο να ξεκολλήσουν απ’ τα θέματά τους επιχειρώντας να τους κάνεις να κοιτάξουν κατάματα τον εαυτό τους κι εκείνοι, εκεί: δεν τα παραδέχονται γαμώτο!

Απελπισία μ’ έχει πιάσει, ειδικά μ’ έναν 55άρη, όταν ξεκίνησε η θεραπεία του που, ενώ έχει λήξει ο γάμος του – η γυναίκα του τον έχει παρατήσει καιρό τώρα – εκείνος περιμένει πως θα ξαναγυρίσει. Δεν μπορεί να δεχθεί πως τα ψυχολογικά του (ψυχολογικά που προέρχονται και απ’ τη νόσο του - και είναι αυτή η τεράστια, η τρομερή: της τσιγκουνιάς) είναι αθεράπευτα. Και είναι αθεράπευτα γιατί απλώς εκείνος δεν παραδέχεται το – μοιραίο, για την εξελικτική πορεία της ζωής του – ελάττωμά του. Οι φίλοι του «καρμίρη» τον ανεβάζουν, «καρμίρη» τον κατεβάζουν (και μπροστά του), αλλά αυτός το παίζει… αλλού και τους βγάζει όλους «σαχλούς, που σπαταλούν τα λεφτά τους σε χαζομάρες. Γι’ αυτό ξεμένουν». Έτσι πιστεύει. Ειλικρινά, παιδεύομαι τόσον καιρό και δεν μπορώ να βγάλω άκρη: τζάμπα δηλαδή τα λεφτά που μου έχει δώσει για ψυχοθεραπεία. Να είσαι υποκριτής, για να πετύχεις τον σκοπό σου, π.χ. να κάνεις δημόσιες σχέσεις για να διατηρήσεις τη δουλειά σου, το καταλαβαίνω. Μέχρι ένα σημείο, έτσι; Υπάρχει και η υπέρτατη λέξη αξιοπρέπεια-μη σαλτάρουμε.

«Να λες όμως ψέματα στον εαυτό σου και να πληρώνεις ψυχολόγο, περιμένοντας να σου επαναλάβει κι εκείνος τα ίδια ψέματα για να συνεχίσεις να ζεις στην (ελεεινή) πλάνη σου, είναι παρανοϊκό. Σας κούρασα κι ανέφερα μόνο μια απ’ τις πολλές περιπτώσεις που μου τυχαίνουν. Ο τύπος είναι Σκωτσέζος, αγύριστο κεφάλι και, χθες, αργά το βράδυ τον… τελείωσα. Του είπα έτσι απλά: «Δεν έχετε τίποτα. Η γυναίκα σας είναι απλώς ηλίθια που σας άφησε. Είχατε δίκιο. Είστε πολύ γοητευτικός, κοιτάξτε να ξαναφτιάξετε τη ζωή σας». Αγάπη μου, δεν έπαιρνε θεραπεία η περίπτωσή του. Όχι «του γιατρού», που λέμε! Η επιστήμη σήκωσε τα χέρια ψηλά. Καβάλα τη μάσκα σου και προχώρα καμαρωτός. Εγώ δεν γουστάρω. Θα συνεχίσω –κι ας είναι Απόκριες– να φοράω το καπελάκι μου. Θα το πάρω, θα φύγω και και θα εξακολουθώ να ξέρω τι μου γίνεται…down to Earth. Μακριά απ’ τις μάσκες και κοντά στις κονσόλες. Adios και καλό μου ταξίδι.

*Η Ελίζα, ή, αλλιώς, «Eliza Soulmate» (όπως την αποκαλούν οι πελάτες της) δεν γουστάρει με τίποτα περιπέτειες με «τελειωμένους» εγκεφαλικά (πώς θα μπορούσε άλλωστε;). Και της τυχαίνουν συνεχώς. Αναπόφευκτα: Ως ψυχολόγος εδώ και 15 χρόνια και πλέον (σπούδασε στη Μάλτα όπου και πηγαινοέρχεται- στο “νησί των ιπποτών” άλλωστε zει), έχει δει τα πάντα. Είναι εξαρτημένη απ’ τη δουλειά της-«μόνο DJ θα μπορούσα να γίνω αν ήταν να επιλέξω κάτι άλλο», μου λέει χαριτολογώντας- ωστόσο την έχει εξαντλήσει.

Η μόδα είναι ένας απ’ τους μεγάλους έρωτές της– ναι, μας έχει τιμήσει με την παρουσία της στο 360 New Concept Bazaar. Tη χαλαρώνει και τη διασκεδάζει, ενώ η μουσική την παθιάζει. Την κάνει ν’ ακτινοβολεί. Τώρα,κάνει την ανατροπή και βγάζει τ’ απωθημένα της. Άλλωστε, και οι ψυχολόγοι/ψυχίατροι κάποια στιγμή πρέπει να βγάζουν προς τα έξω τα δικά τους. Ν’ απελευθερώνονται. Και η Ταυρίνα μας την πήρε την μεγάλη απόφαση (εντάξει, απελευθερώνεται και ταξιδεύοντας. Άλλο όμως να δημοσιοποιείς το «προϊόν» της απελευθέρωσής σου-non?). Απολαύστε την!