Δυο τρόπαια, τέσσερις χαμένοι τελικοί και η μεγαλύτερη έκπληξη της διοργάνωσης. μέχρι το θαύμα του 2004, χωρούν σε αυτόν τον όμιλο. Το μονίμως πλούσιο σε ταλέντο Βέλγιο με τις μονίμως υψηλές προσδοκίες, που μονίμως διαψεύδει, είναι το ακλόνικο φαβορί για την πρώτη θέση. Για τη δεύτερη θέση αναμένεται μάχη ανάμεσα στη φιλόδοξη Δανία, που μετά από χρόνια πηγαίνει σε μια μεγάλη διοργάνωση με ποιοτικό ρόστερ, και στη Ρωσία, η οποία έχει το πλεονέκτημα να δώσει δυο από τα παιχνίδια της εντός συνόρων.
Μήπως ήρθε η ώρα;
Έχοντας πάρει λιγότερα απ’ όσα δικαιούται βάσει της αγωνιστικής αξίας και του ταλέντου των ποδοσφαιριστών του διαχρονικά, το Βέλγιο έχει παίξει μόνο σε έναν τελικό Euro, το μακρινό 1980, όταν έπεσε πάνω στη Δυτική Γερμανία του Ρουμενίγκε, του Στίλικε, του Χρούμπες. Ωστόσο υπάρχει μια ευτυχή συγκυρία για τους «διάβολους» του Ισπανού Ρόμπι Μαρτίνες, που κάθεται για πέμπτη χρονιά στον πάγκο τους: Οι περισσότεροι από τους αστέρες της ομάδας βρίσκονται στην καλύτερη ηλικία τους, συνδυάζοντας πλέον και την εμπειρία με το αστείρευτο ταλέντο. Ντε Μπρόινε, Λουκάκου, Ντεντόνκερ, Καράσκο, Αζάρ, βρίσκονται γύρω στα 30 έχοντας πολλές ποδοσφαιρικές παραστάσεις και μόνο ο Μέρτενς, που έχει «πατήσει» τα 34, θεωρείται «βετεράνος».
Αυτά σε ό,τι αφορά στο κομμάτι του κέντρου και της επίθεσης. Για την άμυνα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Βερμάλεν και Βερτόγκεν έχουν αφήσει πίσω τους τα «καλά» ποδοσφαιρικά χρόνια και γενικά η αμυντική λειτουργία του Βελγίου είναι ζήτημα. Απόδειξη και το πρόσφατο φιλικό με την εθνική μας από την οποία δέχθηκε γκολ, όταν οι διεθνείς μας σκοράρουν γενικά με το… σταγονόμετρο. Και είναι κάτι που πρέπει να λύσει ο Μαρτίνες, ώστε να μην έχουν στο… πιάτο το τέρμα του Κουρτουά οι αντίπαλοι επιθετικοί.
Fun Fact
Η εκπροσώπηση της… Αφρικής στο Euro! Με ποδοσφαιριστές που έλκουν την καταγωγή τους από το Ζαϊρ, το Κονγκό, το Μαρόκο, τη Μαρτινίκα, το Μάλι και την Ανγκόλα, το σίγουρο είναι ότι το Βέλγιο δεν χάνει το τρόπαιο της πιο «πολυεθνικής»… εθνικής.
Θυμούνται και… κοιτούν ψηλά
Ως μίνιμουμ στόχο βάζουν στη Δανία την πρόκριση στα νοκ άουτ. Έχοντας μετά από δεκαετίες ένα πλήρες εθνικό συγκρότημα, στην Κοπεγχάγη μιλούν ακόμα και για τις πιθανότητες ενός νέου έπους, 29 χρόνια μετά την κατάκτηση του Euro.
Όμως για τους παλιότερους, η πιο αγαπημένη εθνική Δανίας είναι από άλλο… Euro. Είναι η κόκκινη αρμάδα του Μόρτεν Όλσεν, του Φράνκ Άρνεσεν, του Έλκιερ, του Λέρμπι, των παιδιών του Σεπ Πιόντεκ, που έπαιξαν ίσως το θελκτικότερο ποδόσφαιρο εθνικής ομάδας σε επίπεδο Euro και δεν τον κατέκτησαν. Εκείνη η ομάδα που σκόρπισε τη Γιουγκοσλαβία, που γύρισε το 0-2 με με το Βέλγιο του Κέλεμανς και που αν και καλύτερη από την Ισπανία, αποκλείστηκε στα πέναλτι στον ημιτελικό, με μοιραίο τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της, τον Πρέμπεν Έλκιερ…
Τώρα, μεταξύ μας, η σημερινή Δανία δεν έχει Έλκιερ, δεν έχει Λάουντρουπ, δεν έχει Λέρμπι, δεν έχει Σίμονσεν. Έχει, όμως, τον γιο του πρωταθλητή του ‘92 να κάθεται στη θέση του κάτω από τα δοκάρια, και μια σειρά αξιόλογων ποδοσφαιριστών, που από τη μια δυσκολεύεσαι να βρεις ανάμεσα τους τον σούπερ σταρ, από την άλλη όμως δεν βλέπεις και κάποιον που να πεις ότι μπήκε σε αυτή την Εθνική με… βύσμα. Μια δυνατή άμυνα με τον, εξαιρετικό στον τελικό του Ch. League, Κρίστενσεν, τον Άντερσεν της Λυών και την αποκάλυψη στα μετόπισθεν της Αταλάντα Γιαν Μάελε. Ένα αξιόπιστο κέντρο, με τον Ντιλέινι, τον Έρικσεν της Ίντερ και τον Χόιμπεργκ, κατά πολλούς το καλύτερο μέσο που έβγαλε η Δανία τα τελευταία χρόνια. Και στην επίθεση; Ως πρώτες επιλογές προορίζονται ο Ντόλμπεργκ και ο Πόουλσεν που έκανε πολύ καλό πρωτάθλημα με τη Λειψία. Ωστόσο, κανείς δεν είναι Έλκιερ…
Fun Fact
Η αναμέτρηση με το Βέλγιο, σε μια ρεβάνς του εκπληκτικού 3-2 του 1984. Κέλεμανς και Βερκότερεν τα γκολ του Βελγίου, Άρνεσεν, Μπρίλε και φυσικά Έλκιερ οι σκόρε των Δανών.
Μυστήριο η Αρκούδα
Με χαμηλότερες προσδοκίες σε σχέση με άλλες διοργανώσεις αλλά, εντάξει, δεν ανταποκρίθηκε και πότε σε αυτές, η Ρωσία του φετινού Euro.
Θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω πολλά πολλά χρόνια για να βρούμε μια ωραία Ρωσία, που να τη θυμούνται οι φίλαθλοι, και σε αυτό το αξίωμα δεν αποτελεί εξαίρεση και η πρόσφατη Εθνική του Μουντάλ που διοργάνωσε η Ρωσία, επειδή έφτασε μέχρι τα προημιτελικά.
Θα γυρίσουμε στο 1988, και θα θυμηθούμε εκείνον τον εκπληκτικό τελικό, τον οποίο η UEFA έχει κατατάξει στη λίστα με τα 50 καλύτερα ματς του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Η ασυναγώνιστη Ολλανδία του Μίχελς των Γκούλιτ, Κούμαν, Βαν Μπάστεν, Ράικαρντ και τόσων ακόμα αστεριών θα συναντήσει τη Σοβιετική Ένωση του Λομπανόφσκι, εκείνου του απίθανου μαθηματικού που ταρακουνιόταν στον πάγκο και που στις ημέρες του το σοβιετικό ποδόσφαιρο γνώρισε μεγάλες στιγμές, τόσο σε εθνικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο με την αγαπημένη του Ντιναμό Κιέβου. Είχε όμως και στη διάθεση του υπερπαίκτες, τον δαιμόνιο Ζαβάροφ, τον πύργο Ντασάεφ, τους «δικούς μας» Προτάσοφ και Λιτόφτσενκο αλλά και το Μπελάνοφ, τον Σοβιετικό «φονιά» που όμως στον τελικό αποδείχθηκε μοιραίος, αστοχώντας σε πέναλτι. Η ολλανδική μηχανή θα κερδίσει 2-0 τους Σοβιετικούς.
Πάμε στο σήμερα, που η Ρωσία βασίζεται κυρίως στον Γκολόβιν, τον ποδοσφαιριστή που βοήθησε φέτος τα μέγιστα τη Μονακό να ξαναβρεθεί στα ψηλά του γαλλικού πρωταθλήματος. Δίπλα του ένας ακόμα Ρώσος με πολύ καλή χρονιά, ο Μίραντσουκ που με την Αταλάντα έκανε ρεκόρ καριέρας σε ασίστ.
Στις υπόλοιπες θέσεις ο Τσέρισεφ δεν έχει και πολλές επιλογές -άντε με εξαίρεση και τον γιό του που παίζει στη Βαλένθια- και η ομάδα θεωρείται ότι δεν έχει βάθος. Θα λέγαμε ότι και σε αυτή την εθνική ομάδα της Ρωσίας «καθρεφτίζεται» η δυσκολία που υπάρχει και σε συλλογικό επίπεδο, που παρότι και λεφτά, και ποδοσφαιρική δεξαμένη υπάρχουν, το ρωσικό ποδόσφαιρο δεν έχει οδηγηθεί κάπου.
Fun fact
Ο αειθαλής Ζιρκόφ της Ζενίτ, που στα 39 του θα συμμετάσχει στο 3ο του Euro.
Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα…
Τώρα για τη Φινλανδία τι να πεις; Ποια ποδοσφαιρική ιστορία να επαναφέρει η μνήμη; Ποιες εικόνες να κάνεις για την ποδοσφαιρομάνα, το Ελσίνκι, και τι να γράψεις για την Κιούπιο ή τη Λάχτι;
Ουπς! Να μια ωραία ποδοσφαιρική ιστορία. Η Φινλανδία για να φτάσει για πρώτη φορά στην ιστορία της σε τελική φάση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, χρειάστηκε να αντιμετωπίσει το εθνικό μας συγκρότημα. Η Ελλάδα χρειαζόταν νίκη για να μείνει στο κόλπο της πρόκρισης, οι ποδοσφαιριστές δηλώνουν πίστη στη νίκη και τελικά φεύγουμε από το Ελσίνκι με μια ήττα-τέλος στο όνειρο της πρόκρισης. Βέβαια, δεν ήταν και η μοναδική ήττα που έχουμε από τους… ψαράδες. Και στο nations league είχαμε χάσει 2-1 και παλαιότερα, με το συνολικό σκόρ Ελλάδα-Φινλανδία να είναι 3-4.
Κατά τα άλλα, οι Φινλανδοί μπορεί να γίνουν οι… Ισλανδοί του 2020 (έστω το 21…). Διαθέτουν τα ίδια χαρακτηριστικά με τους Βόρειους, δύναμη, πάθος, ομαδικότητα και… αυτά. Αστέρι τους θεωρείται ο γνωστός μας Πούκι, που είχε πετύχει γκολ σε βάρος της Εθνικής μας. Πολύ καλός και ο τερματοφύλακας Χραντέτσι, όπως και οι Καμαρά (Ρέιντζερς) και Γένσεν (Άουγκσμπουργκ).
Fun Fact
Με την Φινλαδία και με μια… πεντάρα έκανε ντεμπούτο στον πάγκο της Εθνικής ο Ότο Ρεχάγκελ (ήττα 5-1 στο Ελσίνκι).
