Αυτό, όμως, δεν είναι είδηση καθώς η ποιοτική διαφορά της ομάδας του Πειραιά από τους υπόλοιπους θεωρητικούς «μνηστήρες» του τίτλου είναι περίπου χαώδης. Αλλά όχι μόνο για αυτό. Ακόμη και το ιστορικό χνάρι των αριθμών μαρτυρά το ότι το γεγονός δεν είναι είδηση – μα μια συνήθεια…
Τα 46 πρωταθλήματα σε 92 χρόνια ιστορίας εγχώριων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων, για την ομάδα με τους περισσότερους οπαδούς στην Ελλάδα, κάνουν πιο απλή την αριθμητική: Ένα πρωτάθλημα κάθε δυο χρόνια στο σύνολο της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής ιστορίας. Αυτή η στατιστική απεικόνιση τα λέει όλα και μας επιτρέπει να αφήσουμε παράμερα – για την ώρα – την αθλητική διάσταση του πράγματος.
Διότι, εν μέσω μιας ασφυκτικής πανδημίας που ξεμάκρυνε τους φιλάθλους από την ποδοσφαιρική δράση, οι οπαδοί του Ολυμπιακού βρήκαν τρόπο να είναι κοντά, να στηρίξουν την ομάδα τους. Εκτός από την αθλητική διάσταση, η αλληλεπίδραση αυτή γεννά και μια κοινωνική διάσταση. Την ημέρα του αγώνα Ολυμπιακού – ΠΑΟΚ , οπότε και επισφραγίσθηκε η μαθηματική κατάκτηση του τίτλου, από τον Ολυμπιακό, μετρήθηκαν 25 χιλιάδες εισιτήρια για μια εικονική φιέστα.
Ο Ολυμπιακός, δεν ήταν, ούτε θα μπορούσε να είναι ένα μοναχικό κουβάρι ποδοσφαιριστών που πανηγύριζαν την κατάκτηση ενός τίτλου για χάρη της τηλεοπτικής κάμερας. Έπρεπε να βρεθεί ο τρόπος να μετέχουν οι φίλαθλοι στη μεγάλη εικόνα. Και βρέθηκε. Κι ο κόσμος ήταν εκεί. Κι αε μην ήταν εκ συνθηκών εφικτό να βρίσκονται οι φίλαθλοι στο γήπεδο, εκεί που διεξαγόταν ο αγώνας. Η εξήγηση έχει κοινωνικό υπόβαθρο.
Η σχέση του Ολυμπιακού με τους οπαδούς του ξεφεύγει από την συνήθη οπαδική αλληλεπίδραση και αποτυπώνεται στον καμβά του συμβολισμού. Ο Ολυμπιακός ήταν και είναι σύμβολο για τον Πειραιά αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του μεγάλου λιμανιού – δεν είναι απλά και μόνο μια ποδοσφαιρική ομάδα. Έχει πρόσημο διαχρονικής πολιτικής επιρροής και κοινωνικής παρέμβασης.
Οι στιγμές θριάμβου, ή και οι προβληματικές στιγμές της ιστορίας του αποτελούν σημεία αναφοράς που αφομοιώνονται στην καθημερινότητα της κοινωνίας κι αφήνει αποτύπωμα ζωντανής, σχεδόν γονιδιακής, μνήμης. Την ίδια ώρα αυτή η ομάδα του Πειραιά μετατρέπεται σε μια, πρόσκαιρα τουλάχιστον, αταξική δομή όπου έχοντες και μη έχοντες βρίσκουν κοινό σημείο αναφοράς πανηγυρίζουν για το ίδιο πράγμα κραδαίνουν τον ίδιο συμβολισμό.
Όλα αυτά , που αποτελούν, εδώ και δεκάδες χρόνια, αδιάψευστη εικόνα, μεγαλώνουν τον πολλαπλασιαστή της αναντίρρητης επίδρασης συνολικά του ποδοσφαίρου, ως κοινωνικού φαινομένου . Και διατηρούν ασάλευτα τον Ολυμπιακό σε θώκο συμβόλου πέραν της ποδοσφαιρικής, ή γενικότερα αθλητικής υπόστασης…
