Στ' αλήθεια, οι φίλοι, οι κολλητοί και οι συνάδελφοι δεν ήξεραν; Ούτε να γελάσουμε ειρωνικά δεν μας πρέπει

Της Μαύρας Σαραντοπούλου

Οι καταγγελίες κακοποίησης και παιδεραστίας που βαραίνουν τον Δημήτρη Λιγνάδη δεν έχουν να κάνουν με μια μεμονωμένη περίπτωση. Έχουν να κάνουν με ένα απόστημα δεκαετιών, που τρέφει και τρέφεται από το κυρίαρχο, βαθιά άρρωστο σύστημα.

Δεν ήξεραν στ' αλήθεια όλοι αυτοί οι κύριοι και οι κυρίες της πολιτικής ζωής το ποιόν του εν λόγω σκηνοθέτη; Φυσικά και ήξεραν. Όλοι ξέραμε. Εμείς όμως, οι απλοί πολίτες, οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες, οι θεατές δεν είχαμε τις αποδείξεις, ούτε την πρόσβαση στις καταγγελίες, ούτε κι είναι η δουλειά μας αυτή.

Άρα ευθύνες υπάρχουν. Ευθύνες που δεν αποδόθηκαν. Στόματα που εσκεμμένα δεν άνοιγαν και συγκάλυπταν ημετέρους και φίλους. Συγκάλυπταν τη σήψη και την παρακμή μιας κοινωνίας βαθιά σεξιστικής, πατριαρχικής, ρατσιστικής, όταν βεβαίως επρόκειτο για τους άλλους και όχι για εμάς.

Ας μη γελιόμαστε όμως. Ο Λιγνάδης δεν είναι ούτε το δέντρο ούτε το δάσος. Και μην πιστέψει κάποιος ότι το σκάνδαλο αυτό που ήρθε στο φως της δημοσιότητας είναι αθώο και ξεσκεπάστηκε γιατί κάποιοι ένιωσαν τύψεις ή κάποιοι αποφάσισαν να κάνουν τη δουλειά τους.

Ο Λιγνάδης είναι η μία περίπτωση που χρησιμοποιεί το σύστημα για να χτυπήσει ένα άλλο κομμάτι του συστήματος, προς ίδιον όφελος.

Η σπουδαιότητα είναι αλλού.  Είναι στην πλειονότητα των πολιτών αυτής της χώρας που φωνάζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «ως εδώ». Ως εδώ με την κοινωνική αρρώστια, ως εδώ με τη διαφθορά, ως εδώ με τη συγκάλυψη.

Αυτό το κοινωνικό κύμα, όλα αυτά τα παιδιά που μίλησαν –πόση δύναμη έχουν στ' αλήθεια–, αυτοί γυρίζουν το γρανάζι της κοινωνικής εξέλιξης. Όλοι αυτοί οι δυνατοί άνθρωποι σήμερα τσαλακώνουν το παλιό και χτίζουν το καινούριο.

Μπράβο τους!