Ο γνωστός ηθοποιός Γιάννης Κουκουράκης μίλησε στη δημοσιογράφο Ειρήνη Ζουρνατζή για τις διαφορές που έχει με το ρόλο του Κωνσταντή που υποδύεται στις «Άγριες Μέλισσες».

Παράλληλα, αναφέρθηκε στην αναγνωρισιμότητα, τονίζοντας πως δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός, ενώ δε δίστασε να ευχαριστήσει το τηλεοπτικό κοινό για την αγάπη που του δείχνει.

Είναι αλήθεια ότι έγινε ηθοποιός «από έρωτα»;

Ναι, αλήθεια είναι. Και η άγνοια μου για τον χώρο αυτόν, ωστόσο, ήταν εντέλει ο μεγαλύτερος σύμμαχος μου. Γιατί όλα τότε – δηλαδή η προετοιμασία για εισαγωγικές εξετάσεις στις ιδιωτικές δραματικές σχολές, όπως και η συμμετοχή μου στις εξετάσεις του Εθνικού θεάτρου, απ’ όπου και αποφοίτησα – τα έκανα χωρίς να έχω φιλοδοξίες και άγχος για την όποια επιτυχία. Οπότε όλα ήρθαν κάπως σαν νερό στο αυλάκι, χωρίς να τα πιέσω ή να το έχω πόθο διακαή.

Έχεις σκεφτεί ποτέ μήπως σε «στοιχειώσει» λίγο ο Κωνσταντής;

Ποτέ. Δεν μου πέρασε σαν σκέψη καθόλου ως και σήμερα, που διανύω δυο χρόνια μελετώντας αυτόν τον ρόλο καθημερινά και ζώντας κατά κάποιον τρόπο παράλληλα μαζί του.

Τι κοινά έχει ο Κωνσταντής με τον Γιάννη; Ή σε τι διαφέρετε;

Είναι δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι από πλευράς ιδιοσυγκρασίας, ανοχών, σκέψεων, αντιδράσεων, τοποθέτησης. Στην πραγματική ζωή δεν θα έκαναν πολλή παρέα νομίζω. Το κοινό τους είναι ότι είναι παιδιά επαρχίας και ξέρουν τι θα πει γη, χώμα, μεροκάματο στα χωράφια. Ίσως και ότι δεν πολυψειρίζουν τα πράγματα. Αλλά ως εκεί.

Η σχέση με το κοινό, το feedback που παίρνεις;

Έχω λάβει πάρα πολλά μηνύματα και μακάρι να μπορούσα να απαντήσω στο καθένα ξεχωριστά. Έχω πάρει πάρα πολλή αγάπη και χρωστάω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους. Μα και πάλι νιώθω πως αρκετό δεν είναι. Έχω μεγάλη ευγνωμοσύνη μέσα μου κι έχω συγκινηθεί αρκετές φορές. τελευταία λαμβάνω γράμματα που έρχονται για μένα στο στούντιο, λουλούδια… Είναι πάρα πολύ όμορφο αυτό, γιατί χτίζεται μια επαφή εμπιστοσύνης και με τιμά πολύ. Είναι τιμή μου να λαμβάνω τέτοια αγκαλιά.

Σε αγχώνει τι θα κάνεις επαγγελματικά μετά τις Άγριες Μέλισσες;

Όχι. Η δουλειά που διάλεξα να κάνω έχει διαρκώς εναλλαγές. Και έχω αποδεχτεί αυτήν της τη φύση, αλλιώς θα είχα καταλήξει στο τρελάδικο. Σαφώς και υπάρχουν στόχοι που έχω θέσει για το μέλλον και πορεύομαι με βάση αυτούς.

Πως χειρίζεσαι πλέον την τόσο μεγάλη αναγνωρισιμότητα;

Δεν έχει αλλάξει κάτι στη ζωή μου, ούτε στον τρόπο που αλληλεπιδρώ ή συμπεριφέρομαι. Η αναγνωρισιμότητα ποτέ δεν ήταν στόχος ή αυτοσκοπός μου. Με έχω πιάσει αρκετές φορές να νιώθω κάπως περίεργα όταν αντιλαμβάνομαι ότι μιλάνε για μένα στον δρόμο ή με κοιτάνε κάπως. Πως να το πω, με πιάνει ένα στρες, ρε παιδί μου. Άλλες φορές πάλι δεν το νιώθω έτσι. Είμαι στο 50 – 50. Μάλλον πάει ανάλογα με το πως με βρίσκει εκείνη τη στιγμή.