Η γνωστή ηθοποιός Μέλπω Κωστή μίλησε στη δημοσιογράφο Μαρία Ανδρέου για την απώλεια του γιου της και πώς την αντιμετώπισε.

Οι αρχαίοι Έλληνες όριζαν την τραγωδία… όταν οι νόμοι της φύσης ανατρέπονται. Όπως όταν ένας γονιός χάνει το παιδί του… Ξεπερνιέται ποτέ ο πόνος αυτός;

Θέλει πολύ χρόνο για να περάσει ο πόνος και να διακοπεί η συναισθηματική σύνδεση. Χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά, γιατί αυτή η απώλεια είναι αφύσικη και δεν τη χωράει ο ανθρώπινος νους. Αλλά το μυαλό μας και η ψυχή μας έχουν μεγάλη δύναμη και εμείς στη ζωή μας λειτουργούμε ένα πολύ μικρό κομμάτι τους. Νομίζουμε ότι ξέρουμε τις δυνατότητες της σκέψης μας, του σώματος μας, δεν τις γνωρίζουμε όμως. Ο άνθρωπος που πενθεί πρέπει να βρει τα θετικά κομμάτια της ζωής και να συνεχίσει να περπατά στο δικό του μονοπάτι. Είναι εγωιστικό να πω “χάθηκε το παιδί μου, πονάω, κατεβάζω ρολά”, να αφεθώ σε αυτό το θλιβερό βίωμα, να χαθώ από τη φασαρία του κόσμο και να μη με νοιάζει κανένας άλλος άνθρωπος, ούτε τα άλλα μου παιδιά, ο άνδρας μου, οι φίλοι μου, οι συνάδελφοι μου, ο κόσμος όλος… Είμαι η μοναδική που έχασε το παιδί της για να τα εγκαταλείψω όλα; Προφανώς και όχι. Η ζωή συνεχίζεται. Και πως θα συνεχιστεί; Κρατώντας το μυαλό μου απασχολημένο με πολλή εργασία και διάβασμα. Εγώ απευθύνθηκα και σε γιατρό και έκανα ψυχοθεραπεία. Ζήτησα ψυχολογική υποστήριξη.

Ο ξαφνικός θάνατος δεν είναι κάτι πολύ «παγωμένος»;

Είναι ένα τεράστιο σοκ! Δεν έχεις τον χρόνο να συμφιλιωθείς με την ιδέα του θανάτου ή της απώλειας, όπως όταν κάποιος νοσεί σε ένα νοσοκομείο και σου περνάει και αυτή η ιδέα από το μυαλό. Ο θάνατος, όπως έχω μιλήσει και με τον πνευματικό μου και με ιερείς, είναι το πέρασμα στην αιώνια ζωή. Οι απώλειες στη ζωή είναι μια μεγάλη εμπειρία, ένα μεγάλο μάθημα. Τι μας μαθαίνουν; Την ουσία της ζωής και της στιγμής. Για μένα είναι σημαντικό πως θα αναστηθούμε, ενώ είμαστε ζωντανοί. Και με την ανάσταση εννοώ την αλλαγή μας. Πως θα ξεφύγουμε από το άγχος, τη ματαιοδοξία μας, τις ανησυχίες για το μέλλον μας και θα κοιτάξουμε το παρόν και το σήμερα. Αυτή είναι η μεγάλη μας ευκαιρία στη ζωή, να μη χάνουμε το σήμερα. Στο «Πάτερ ημών», σε αυτή τη δυνατή προσευχή, ο Χριστός μάς είπε «παρακαλάτε τον Θεό για το σήμερα».

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγωνιζόμαστε για το αύριο, πόσο μάλλον όταν έχουμε συλλογική συνείδηση. Και εγώ την Πρωτομαγιά πήγα στο συλλαλητήριο με τη μάσκα μου, κι ας φαντάζω… ντεμοντέ, για τα εργατικά δικαιώματα όλων μας. Για τον κλάδο μας ήθελα να φωνάξω. Η Ελλάδα μας είναι τα θέατρα της. Με κλειστά τα θέατρα και τον πολιτισμό νομίζουμε στην Ελλάδα ότι έχουμε δημοκρατία; Φταίμε που έχουμε αφήσει κάποιους οι οποίοι δεν αγαπούν τον πολιτισμό να αποφασίζουν για εμάς. Η Μελίνα Μερκούρη είναι η μοναδική υπουργός Πολιτισμού που έφερε – με αγώνα της για την επαναφορά των Γλυπτών του Παρθενώνα – τον ελληνικό πολιτισμό στην κορυφή της ειδησειογραφίας παγκοσμίως. Όπως και – να μου το θυμηθείτε – ο Σπύρος Μπιμπίλας θα μείνει στην ιστορία ως ο καλύτερος πρόεδρος στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών. Καθαρός άνθρωπος. Δεν υπάρχει άνθρωπος να μιλήσει για αυτός και να πει για το ήθος του.