Ένα φεμινιστικό άγαλμα έξω από το ποινικό δικαστήριο του Μανχάταν έρχεται για να αντιστρέφει τον συμβολισμό του αρχαιοελληνικού μύθου της Μέδουσας.
Το φεμινιστικό άγαλμα του Αργεντινο-Ιταλού γλύπτη Luciano Garbati, το οποίο κατασκευάστηκε πριν από δέκα ολόκληρα χρόνια, κοσμεί πλέον (και μέχρι τον Απρίλιο) την είσοδο του ποινικού δικαστήριού του Μανχάταν (όπου και καταδικάστηκε ο Harvey Weinstein).
Το δημιούργημα του Luciano Garbati αναπαριστά τη Μέδουσα, μία από τις τρεις Γοργόνες, η οποία κρατά στα χέρια της το κεφάλι του Περσέα. Αντιστρέφοντας με αυτόν τον τρόπο τον συμβολισμό του αρχαιοελληνικού μύθου της Μέδουσας, η οποία δολοφονήθηκε από τον Περσέα.
Το άγαλμα είναι εμπνευσμένο από τον φεμινισμό και το κίνημα #MeToo. Και πλέον γίνεται το σύμβολο της νίκης των θυμάτων σεξουαλικών επιθέσεων και βιασμών.
Ποιος είναι ο αρχαιοελληνικός μύθος για τη Μέδουσα
Σύμφωνα με τις «Μεταμορφώσεις του Οβιδίου», ο Ποσειδώνας καταδίωξε και βίασε την ιέρεια της Αθηνάς, Μέδουσα μέσα στο ναό. Στη συνέχεια, η Αθηνά αρνούμενη να τιμωρήσει τον Ποσειδώνα, μεταμόρφωσε εκείνη σε τέρας. Ουσιαστικά, η Μέδουσα τιμωρήθηκε άδικα για ένα έγκλημα στο οποίο ήταν το θύμα και όχι ο πραγματικός θύτης.
Ο Περσέας ήταν εκείνος που αργότερα, κυνήγησε και σκότωσε τη Μέδουσα. Και χάρη στην ιδιότητα της να μετατρέπει σε πέτρα όποιον κοιτάζει, ο Περσέας χρησιμοποίησε το κομμένο κεφάλι της προκειμένου να φονεύσει το Κήτος, το οποίο απειλούσε την πριγκίπισσα της Αιθιοπίας Ανδρομέδα.
Luciano Garbati vs Benvenuto Cellini
Ο Luciano Garbati εμπνεύστηκε από το άγαλμα του 16ου αιώνα, «Ο Περσέας με το κεφάλι της Μέδουσας» (1545–1554), του Benvenuto Cellini.
Σύμφωνα με τον καλλιτέχνη (L.G.), το άγαλμα παρουσιάζει την Μέδουσα ως θύμα βιασμού, το οποίο παίρνει την κατάσταση στα χέρια του για την αδικία που έχει υποστεί. Ο Garbati ουσιαστικά αντιστρέφει τους ρόλους και παρουσιάζει την καταραμένη γυναίκα με τα φίδια αντί για μαλλιά, να κρατά το κομμένο κεφάλι του Περσέα.
Το έργο έχει σημαντική συμβολική σημασία, καθώς θυμίζει την αδικία και την διαστρέβλωση της πραγματικότητας μέσα από τις κοινωνικές δομές οι οποίες συνήθως υποστηρίζουν ή δικαιολογούν τον θύτη και όχι το θύμα
