Ήταν Ιούνιος του 2013, όταν ξεκίνησα τη προετοιμασία για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Εντάξει, έλεγα, θα κάνω αυτό που λένε όλοι, δεν θα αγχώνομαι και θα διαβάζω με πρόγραμμα και μαντέψτε… Τίποτα από τα δύο δεν μπόρεσα να κάνω… Έφτανε η ώρα 4.00 το ξημέρωμα κι εγώ από τη μία είχα το αγροτικό ζήτημα και από την άλλη τον Αριστοτέλη.
Μία και μοναδική προσπάθεια θα έκανα, κι αν δεν περνούσα Αγγλική Φιλολογία -που ήθελα- θα επέλεγα ένα άλλο τμήμα, στην ανάγκη θα έμπαινα σε μια ιδιωτική σχολή, μιας και το ενδεχόμενο να δώσω δεύτερη φορά το είχα απορρίψει τελείως.
Ναι, είχα κάνει όλα τα σενάρια με το μυαλό μου. Και δώστου τα κλάματα, και δώστου η απώλεια βάρους γιατί έβγαζα τη μέρα μου με καφέ και σοκολάτα και δώστου τα ψυχοσωματικά…
Και περνούσαν οι μέρες και οι μήνες σαν νεράκι και παρακαλούσα να πέσει ο Βιζυηνός στη Λογοτεχνία, γιατί μέσα μου πίστευα πως το ‘χω άνετα (γελάστε ελεύθερα). Και φτάνουν οι κρίσιμες εβδομάδες της εξέτασης του ’14. Και μην σας τα πολυλογώ, έπεσε Βιζυηνός και «Το αμάρτημα της μητρός μου», όπου και έγραψα το χαμηλότερο βαθμό και πήγα και έδωσα ρεσιτάλ με 19.2 στη Βιολογία Γενικής Παιδείας… εν ολίγοις όλα τούμπα.
Για να σας γράφω από ΄δω, αντιλαμβάνεστε πως δεν πέρασα Αγγλική Φιλολογία, αλλά στο τμήμα Επικοινωνίας του Παντείου Πανεπιστήμιου με 17.110, με την σχολή εκείνη τη χρονιά να σκαρφαλώνει στα 17.107. Καρμικό; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται…
Το μήνυμα προς εσάς παιδιά που ξεκινήσατε σήμερα είναι ένα… δεν καθορίζεται η ζωή μας από τις Πανελλήνιες Εξετάσεις και από την τρίωρη απόδοσή μας σε τέσσερις κόλλες χαρτί. Συγχαρητήρια αξίζουν σε όλους, σε εκείνους που δεν θα γράψουν καλά και σε εκείνους που θα πετύχουν τους στόχους τους και θα ανταμειφθούν οι κόποι τους.
Σε μια δύσκολη χρονιά εν μέσω πανδημίας και διαδικτυακών μαθημάτων είναι αξιοθαύμαστη έτσι κι αλλιώς, η προσπάθεια που καταβάλλετε αυτές τις μέρες. Η ζωή τώρα ξεκινά, μην σταματάτε να δημιουργείτε και να εργάζεστε με φωτεινούς ανθρώπους που θα σας δώσουν έμπνευση…
