Το βράδυ του Σαββάτου, μέλη του Ρουβίκωνα, πέταξαν τρικάκια και έγραψαν με κόκκινο σπρέι το εξωτερικό του σπιτιού του ηθοποιού στην Αθήνα. «Φιλιππίδη βιαστή» έγραψαν στην είσοδο του σπιτιού του. Λίγη ώρα μετά εξέδωσαν ανακοίνωση.

Η ανάληψη ευθύνης 

Ο Πέτρος Φιλιππίδης καθ’ όλη την καριέρα του κατάφερε μεθοδικά να χτίσει την εικόνα του καλού γείτονα, του αφελούς και καλοκάγαθου αλλά συνάμα πνευματώδη, ανθρώπου που ο καθένας θα ήθελε για φίλο, συνάδελφο, γιατί όχι και αφεντικό, αφού όπως ο ίδιος δήλωνε ήταν πάντα διατεθειμένος μπροστά στο ταλέντο των νέων συναδέλφων να γίνει χαλί για να τους βοηθήσει και να πάνε μπροστά.

Μια εικόνα που απ’ ό,τι φαίνεται ήταν μια θεαματικότατη βιτρίνα, καπνοί και καθρέφτες για το κοινό, αφού ο ηθοποιός-σκηνοθέτης όχι απλά δεν υπήρξε παράδειγμα ανθρώπου προς μίμηση, αλλά ο ίδιος αναπαρήγαγε την κουλτούρα σεξουαλικής εκμετάλλευσης που ευδοκιμεί και στο χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης, όπως ήρθε να ξεσκεπάσει το κίνημα MeToo στην Ελλάδα.

Το κίνημα του MeToo μας αποδεικνύει ότι η κουλτούρα του σεξισμού και η έμφυλη κακοποίηση είναι διάχυτες σε όλους τους χώρους γύρω μας και αναπαράγονται ως απότοκα της πατριαρχίας, όχι μόνο από στερεοτυπικά μισογυνικά προφίλ, αλλά και από ανθρώπους που φοράνε την αγγελική μάσκα της αθωότητας και του προοδευτισμού.

Τέτοιες βιτρίνες δεν είναι σπάνιες στο φανταχτερό χώρο του θεάματος και του χρήματος, όπου οι επαγγελματίες με κακοποιητική ή εξουσιαστική συμπεριφορά θεωρούν ότι η επιτυχία και η ιεραρχική τους άνοδος τους δίνει το δικαίωμα της πάσης φύσεως εκμετάλλευσης, το οποίο όχι μόνο ασκούν βίαια πάνω σε συναδέλφους με λιγότερη ισχύ ή εξουσία, αλλά έχουν το θράσος να το επιδεικνύουν στα θύματα και στον επαγγελματικό τους κύκλο ως «δικαίωμα τρόπαιο».

Ο καλός γείτονας, ο αυτοδημιούργητος από το μηδέν, ο πιστός οικογενειάρχης, ο διανοούμενος και πνευματώδης, ο άριστος και πόσα άλλα προσωνυμία αρετών και φαντασιακών που έχουμε δει να καταρρέουν από το βάρος σκανδάλων και κακουργημάτων. Ομοίως και ο Φιλιππίδης, πιστός στην omertà των αρπακτικών αυτών των χώρων, λειτουργούσε πίσω από την αγαθή εικόνα του ως ένα από αυτά, λάμβανε μέρος στη σεξιστική κακοποίηση και εκμετάλλευση γυναικών και φρόντιζε να καλύπτει τα χνάρια καλά πίσω από το προσωπείο της επαγγελματικής του περσόνας».

'Οταν στα πλαίσια του #MeToo τα θύματα του θεατρικού και τηλεοπτικού χώρου ξεκίνησαν να υψώνουν τη φωνή τους και να καταγγέλλουν ονομαστικά τους θύτες τους σε πλήθος καναλιών και ειδησεογραφικών site, ο αγαθός βιαστής της διπλανής πόρτας έκρινε σκόπιμο να προβεί σε μια επίδειξη ισχύος προτού βρεθεί στο στόχαστρο και με ομάδα δικηγόρων προχώρησε σε εξώδικο κατά κάθε αναφοράς του ίδιου σε ΜΜΕ παντός τύπου.

Μια προσπάθεια τρομοκράτησης που αποδείχθηκε μάταιη, αφού δεν κατάφερε να αποθαρρύνει τα θύματα από το να τον καταγγείλουν στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών. Τα θύματα παύουν να νιώθουν πλέον μόνα. Τους επόμενους μήνες, καθώς βγαίνουν στη δημοσιότητα μεγαλύτερες κτηνωδίες, όπως αυτές της υπόθεσης Λιγνάδη, ο Π. Φιλιππίδης, όπως και πολλοί άλλοι θύτες, κατάφερε να κρυφτεί κάτω από τη σκιά τους και να θεωρήσει εσφαλμένα ότι είναι ασφαλής, καθώς η δικηγορική του ομάδα θα κέρδιζε χρόνο προσπαθώντας να εμποδίσει τις καταγγελίες από το να φθάσουν σε ένα εισαγγελικό γραφείο. Μια συνήθης πρακτική των εξουσιαστών σε όλους τους χώρους που κινούνται και εργάζονται είναι η συνεχής αποθάρρυνση και ο εκφοβισμός των θυμάτων έως ότου ξεχαστεί ένα περιστατικό και το θύμα καταδικαστεί σε χρόνια σιωπή και απελπισία.

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ. Ο ΦΟΒΟΣ ΝΑ ΑΛΛAΞΕΙ ΠΛΕΥΡΑ».