Ο Ντιέγκο Μαραντόνα αποχαιρέτισε τα επίγεια και θα παίζει πλέον μπάλα στις αλάνες του ουρανού, για να μάθει λίγα μυστικά και ο... Θεός.
Η σφαίρα, μυστηριώδες τρισδιάστατο αντικείμενο, δεν θα μπορούσε να μην είναι σαγηνευτική όταν μοιάζει –αντικειμενικά– με τη Γη, το στέρεο περιβάλλον μας, και τον ανθρώπινο εγκέφαλο, το κέντρο λειτουργίας μας.
Οι νευρώνες μας αλλά και ο Ευκλείδης βοήθησαν τον homo sapiens να θυμηθεί πως, εκτός από σοφός, παραμένει και erectus. Τον βοήθησαν να καταλάβει πως η σφαίρα, εκτός από τον τροχό, μπορεί να γεννήσει μερικά ακόμη χρήσιμα αντικείμενα. Και τι πιο χρήσιμο από μια σφαίρα, από τη… σφαίρα την ίδια, δερματοποιημένη.
Άνθρωποι σαν τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα μάς έκαναν να λατρέψουμε το ποδόσφαιρο, να μην κλαίμε, αλλά να γελάμε από τον πόνο όταν μάτωναν τα γόνατά μας, να θέλουμε να λερωθούμε και να γυρίσουμε σπίτι σαν κι αυτόν, γεμάτοι λάσπες.
Και σοφός και όρθιος
Όλοι εμείς που κατατάσσουμε το ποδόσφαιρο στις τέχνες, ψάχνουμε τους ποδοσφαιριστές- ποιητές - αρχιτέκτονες - τενόρους και συγγραφείς που να μπορούν να δικαιολογήσουν αυτή την πολιτισμοποίηση του σπορ. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Γκαουντί, ο Ελύτης, ο Παβαρότι και ο Λόρκα μαζί, ήταν, είναι και θα είναι, ο καλύτερος εκπρόσωπος αυτής της θεωρίας που θέλει το ποδόσφαιρο να είναι η 10η τέχνη!
Αυτό που διαφοροποιεί τον Μαραντόνα από κάθε άλλο ποδοσφαιριστή στον πλανήτη δεν είναι φυσικά το ότι ήξερε μεγάλη μπάλα. Το ρήμα «ήξερε» δεν μπορεί να καλύψει το φαινόμενο Ντιέγκο. Όσο ταλέντο και να έχει κάποιος στο ποδόσφαιρο, δεν μπορεί να συμπεριφερθεί στην μπάλα με τον τρόπο που το έκανε ο «Θεός».
Στην πραγματικότητα, το ποδόσφαιρο είναι συνισταμένη τριών βασικών παραγόντων. Ο πρώτος, η επαφή του ποδιού με την μπάλα, στο σωστό σημείο της μπάλας, με την κατάλληλη δύναμη, στο κατάλληλο σημείο του παπουτσιού. Ο δεύτερος είναι η κίνηση χωρίς το τόπι, η γνώση της τακτικής του ποδοσφαίρου, οι συμπεριφορικές αντιδράσεις ανάλογα με το λεπτό του αγώνα, το σκορ, τις εντολές του προπονητή, την κίνηση του αντιπάλου, όλα αυτά που συνθέτουν μια 90λεπτη αφοσίωση και υποταγή στη φανέλα και στο συμβόλαιο. Ο τρίτος είναι τα συναισθήματα: Η ομαδικότητα, ο αλτρουισμός, το πάθος και η θέληση για τη νίκη, η ηγετική συμπεριφορά, η σκληράδα όταν χρειάζεται.
Ο Μαραντόνα ήταν κυρίαρχος και των τριών αυτών συνιστωσών και είχε πάνω του και αυτό το «θείο» που μετέτρεπε το 3 σε 3,14… Είχε αυτό το κάτι παραπάνω, το μαγικό, που τον ευθυγράμμιζε με τη μαγεία της σφαίρας. Ήταν γητευτής της μπάλας, μιας μπάλας που υποτασσόταν και αδιαφορούσε για τη βαρύτητα όταν την κατηύθυνε ο Μαραντόνα. Είχε τη σοφία και το υψηλότερο ανάστημα, παρά το 1,65 του.
Ο άρρητος Ντιέγκο
Το άγγιγμα: Ανατριχιαστικό! Με το κεφάλι, με τον ώμο, κοντρόλ με τους οπίσθιους μηριαίους. Έκανε αναρίθμητα γκελ, με τσίχλες και με πορτοκάλια. Με λυμένα κορδόνια πετούσε την μπάλα στον ουρανό και αυτή, τηλεκατευθυνόμενα, επέστρεφε στη σιγουριά του ποδιού του. Σέντρα ραμπόνα πριν καν εφευρεθεί. Φάλτσα αδιανόητα, σκαψίματα και κρεμάσματα δίμετρων τερματοφυλάκων. Γκολ από κόρνερ, κλειστές ντρίμπλες, εκνευριστικές προσποιήσεις, βασανιστικά πλασέ. Δεν ήταν ταλέντο, δεν το δούλεψε, ήταν κάτι έμφυτο, σαν να είχε μπάλα στην κοιλιά της μάνας του.
Η γνώση: Μετρούσε τους αντιπάλους του σαν τον βόα. Καταλάβαινε το κενό στην αντίπαλη λειτουργία, υπολόγιζε τον άνεμο και το μήκος του χόρτου, τη σκληράδα του τερέν. Γνώριζε πώς να κινηθεί, πώς να ξεμαρκαριστεί. Σαν τον καλό σκακιστή, κοιτούσε τρεις-τέσσερις κινήσεις μπροστά. Τον πρώτο παίκτη τον ξεπερνούσε σαν να μην υπήρχε. Όταν χρειαζόταν, ήταν ελεύθερος σκοπευτής, χορευτής Μπολσόι, σκιέρ σε κατήφορο, όταν η ομάδα του ήθελε γκολ και δεν έβρισκε ‒ βλέπε ημιτελικό με Αγγλία. Σε άλλα ματς ήταν στρατάρχης, δημιουργός, οργανωτής, όταν οι συμπαίκτες του ήθελαν καθοδήγηση και πάσες για να βάλουν τρία γκολ στον τελικό του Μουντιάλ και να νικήσουν την ασυναισθημάτιστη Γερμανία.
Η ηγεσία: Το γνώριζε πριν καν ενηλικιωθεί. Ότι ήταν ο καλύτερος στον κόσμο. Δεν δίστασε να κουβαλήσει αυτό το βάρος. Άργησε, γιατί τα κλοτσίδια που δεχόταν στη Βαρκελώνη, η ντόλτσε βίτα που του πρόσφεραν οι μάνατζερ και η κόκα τον επηρέασαν αγωνιστικά και ψυχολογικά. Έπειτα από έναν χρόνο στη Νάπολη, όμως, ενεργοποιήθηκε ξανά στον ιππόκαμπο του εγκεφάλου του το παιδικό του όνειρο. Η κατάκτηση της κορυφής του κόσμου. Το αποφάσισε και το κατάφερε. Ως ηγέτης της Αργεντινής κατέκτησε τον κόσμο. Και ως ηγέτης της Νάπολι έσπασε το κατεστημένο. Δύο εξαιρετικά δύσκολα εγχειρήματα, ακατόρθωτα, αν κανείς ανατρέξει στο παρελθόν και μελετήσει τις υπερδυνάμεις της εποχής σε επίπεδο εθνικών ομάδων και Καμπιονάτο.
Εκτός αγωνιστικού χώρου
Όταν το είναι σου δεν παραμένει μέσα σου, όταν είναι εξαγωγικό λόγω ταλέντου και όταν επιδρά σε πέντε δισεκατομμύρια δέκτες, ανθρώπους-μαγνήτες, δεν μπορείς να είσαι ταπεινός και φυσιολογικός. Θα είσαι άστατος και επαναστατικός.
Ο σούπερ σταρ που επηρεάζει μάζες και μιλά φωναχτά δίχως την ανάγκη μικροφώνου –το οποίο χρειάζεται ο πολιτικός και για να κάνει το ψέμα πιστευτό– μπορεί να επηρεάσει τους θιασώτες του σε τεράστιο βαθμό. Δύο πράγματα δύναται να σχολιάσει και να επηρεάσει ο αστέρας λοιπόν. Πρώτον, το πιο δυναμωτικό σαμπουάν για ταλαιπωρημένα μαλλιά. Δεύτερον, το αν οι ΗΠΑ θέλουν να κατακτήσουν και τη Λατινική Αμερική, μετά το πονηρό σχέδιο εργαλειοποίησης του Μεξικού.
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα δεν μασούσε. Ούτε καρπωνόταν παράλληλα χρήματα από χορηγίες και διαφημίσεις. Ήταν θρασύς επαναστάτης, ένα αγκάθι Against Modern Football, που όχι μόνο υπενθύμιζε στους κοστουμάτους της FIFA ότι το ποδόσφαιρο είναι σπορ αλάνας και όχι σαλονιού, αλλά το έκανε και με την αντι-ιμπεριαλιστική παντιέρα που έφερε μαζί του στους αγώνες και στις δηλώσεις, εκνευρίζοντας το λόμπι που λυμαίνεται το κορυφαίο κοινωνικό γεγονός του πλανήτη.
Ο Μαραντόνα ουδέποτε έκρυψε τις αδυναμίες του, παραδέχτηκε την αλόγιστη χρήση κοκαΐνης, αλλά μέχρι τον θάνατό του φώναζε πως δεν ντοπαρίστηκε το 1994 και πως απλά τον παγίδεψε η μαφία της FIFA.
Όπως τον παγίδεψε και η Καμόρα, μη επιτρέποντας σε έναν ποδοσφαιριστή να καθορίζει τα πράγματα και τις οικονομικές ισορροπίες του παγιδευμένου στη μαφία ιταλικού Νότου. Ίσως να μην μπορούσε να φανταστεί, όταν επέλεγε τη Νάπολη, επειδή του θύμιζε το Μπουένος Άιρες, ότι τα λεφτά της μεταγραφής ήταν αιματοβαμμένα.
Ουδεμία σύγκριση
Ποτέ άλλοτε στην ανθρωπότητα ένας θάνατος δεν βούβανε τόσο κόσμο. Η Μητέρα Τερέζα, ο Γκάντι, ο Τζον Λένον επηρέασαν μάζες, ο Μαραντόνα, όμως, εκπροσωπούσε κάτι φαινομενικό, κάτι που ενώνει έναν ολόκληρο πλανήτη. Ήταν και παραμένει ο «Θεός του ποδοσφαίρου».
Δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη θανούσα προσωπικότητα, όχι ως προς την προσφορά του, αλλά ως προς την επιρροή του. Κάθε δάκρυ θλίψης του Αργεντίνου, του Ναπολιτάνου, του Σεβιγιάνου, αλλά και του Πατησιώτη, του Καμερουνέζου ή του Νεοζηλανδού είναι στην ουσία η αντίδραση στις χαρές που πρόσφερε αυτός ο άνθρωπος σε όλο τον πλανήτη.
Δεν συγκρίνεται με κανέναν άλλο ποδοσφαιριστή. Ούτε Πελέ, ούτε Κρόιφ, ούτε Μέσι και Ρονάλντο. Ο Μαραντόνα είχε μαζεμένες όλες τις ποδοσφαιρικές δεξιότητες για τις οποίες διακρίνονται άλλοι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι ούτε καν μεμονωμένα δεν μπορούν να τον ξεπεράσουν. Η αθλητικότητα του Ρονάλντο, το γεγονός ότι πηδάει 2,5 μέτρα και ότι θα παίζει μέχρι τα 40, διότι δεν καπνίζει ούτε Άικος, ή το ότι ο Εμπαμπέ είναι πιο γρήγορος δεν συνιστούν συγκριτικές καταστάσεις.
Ο Μαραντόνα δεν μπαίνει σε σύγκριση, γιατί έτσι! Δεν μπαίνει σε σύγκριση. Είναι ο υπερποδοσφαιριστής των ονείρων μας, ο σούπερ ήρωας με το ΔΕΚΑ στην πλάτη αντί για μπέρτα.
Ω ΚΟΣΜΙΚΕ ΧΑΡΤΑΕΤΕ
Το γκολ στον προημιτελικό με την Αγγλία στο Μουντιάλ του 1986 δεν θα ξεχαστεί ποτέ από κανέναν ποδοσφαιρόφιλο. Η περιγραφή του Αργεντινού σπίκερ ανατριχιάζει!
Και να τος τώρα πάλι ο Μαραντόνα, μαρκάρεται από δύο… ο Μαραντόνα πατάει την μπάλα και την πετάει μπροστά, τρέχει από τα δεξιά… η ιδιοφυία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, περνάει και τρίτο παίκτη και μπορεί να πασάρει την μπάλα στον Μπουρουτσάγκα, πάντα όμως Μαραντόνα κρατάει την μπάλα. Ιδιοφυία! Ιδιοφυία! Ιδιοφυία! Έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι… Γκοοοοοοοοοοοολ!!! Γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ!!!
Θέλω να κλάψω! Θεέ μου, ζήτω το ποδόσφαιρο! Γκολάρααααααα!!! Ντιεγκόοοολ!!! Μαραντόνααα!!! Κλαίω, συγχωρέστε με, δεν μπορώ. Μαραντόνα!!! Σε μία κούρσα που θα μείνει στην ιστορία. Η καλύτερη φάση όλων των εποχών.
Ω κοσμικέ χαρταετέ, από ποιον πλανήτη μας έρχεσαι; Το να αφήσεις πίσω σου όλους αυτούς τους Άγγλους, το να κάνεις τη χώρα μας μία γροθιά, να φωνάζουμε όλοι μαζί για την Αργεντινή.
Αργεντινή-Αγγλία 2-0. Ντιέγκο!!! Ντιέγκο!!! Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα!!! Ευχαριστώ Θεέ μου για το ποδόσφαιρο, γι’ αυτά τα δάκρυα, γι’ αυτό το… Αργεντινή-Αγγλία 2-0.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
