Lockdown νούμερο 2-Μεγάλες διαφορές στους δρόμους της χώρας-Γεμάτο κίνηση και αυτοκίνητα το κέντρο της Αθήνας

Όσοι ζήσαμε το lockdown των αρχών της Άνοιξης, είμαστε θαρρώ σε θέση να κρίνουμε τούτο το δεύτερο γενικό lockdown, μόλις τέσσερις μέρες μετά την επιβολή του. Πολλοί ανησυχούν – και δεν έχουν άδικο βλέποντας κάποιους άλλους συμπολίτες μας να αντιμετωπίζουν αυτήν την δεύτερη φάση του αναγκαστικού – για λόγους αυτοπροστασίας – θεωρητικού εγκλεισμού σαν… περίπατο στο πάρκο. Οι δρόμοι της πρωτεύουσας, κατάφορτοι από αυτοκίνητα, όμοια με μέρες της παλιάς κανονικότητας. Ένα αθλητικό κρεσέντο μας καταλαμβάνει ομαδικά – πάντα μετά τις εννέα το βράδυ και βγαίνουμε έξω όλοι μαζί να γυμναστούμε , οι επιστήμονες ωρύονται ότι «αν υποτιμήσουμε τώρα τη συγκυρία θα πληρώσουμε βαρύ τίμημα».

Για όλα αυτά οι αρμόδιοι «εξετάζουν νέα μέτρα». Ποια νέα μέτρα; Και πόσο πιο σκληρά από το αποκαλούμενο «γενικό lockdown»; Η απάντηση βγαίνει αβίαστα. «Μα ο κόσμος έχει απηυδήσει από την κλεισούρα», λένε πολλοί. Σωστό, Αλλά το διακύβευμα με το οποίο έχουμε να αναμετρηθούμε δεν φαντάζει, αλλά είναι απείρως πιο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο. Δημόσια υγεία και στο βάθος ζωή. Κι όταν υποτίθεται ότι έχει επιβληθεί γενικό lockdown και η πραγματική οικονομία έχει ήδη εισπράξει τα επίχειρα, αφού το λιανεμπόριο για μιαν ακόμη φορά μπήκε στη Μ. Ε. Θ. το να υπάρχουν γεμάτοι δρόμοι και πλατείες, το να παρατηρούνται μποτιλιαρισμένοι δρόμοι στην πόλη, είναι φαινόμενο με δυο αναγνώσεις: Είτε οι αρμόδιοι δεν μπορούν να δώσουν σε όλο του το εύρος το πραγματικό πρόβλημα, ή οι πολίτες – όχι στο σύνολο τους – επιδεικνύουν μια στάση ανυπακοής, από ασφυξία ή από έλλειμμα εμπιστοσύνης στους αρμόδιους.

Και στις δυο περιπτώσεις το πρόβλημα είναι θεσμικό: Γιατί αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας δεν είναι lockdown αυτοπροστασίας, αλλά διαδικασία κοινωνικού αυτοματισμού: Κάποιοι λένε πως το μήνυμα που εκπέμπεται, σε αυτό το - κάτι σαν - lockdown είναι περίπου το «Ζείτε ή πεθαίνετε με δική σας ευθύνη». Ο πολίτης έχει σίγουρα ευθύνη και το επιστημονικό προσωπικό δίνει την ψυχή του στη δύσκολη και πρωτοφανή μάχη. Το πολιτικό προσωπικό όμως δεν έχει το δικαίωμα ούτε να χαϊδεύει τα αυτιά του πολίτη δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της μη ευθύνης, ούτε να επικαλείται την ευθύνη του πολίτη , πριν αξιολογήσει τη δική του.