Εκατομμύρια λέξεις, εκατομμύρια συναισθήματα, εκατομμύρια ζωές σε μία. Προφανώς κάποιοι θα χρειάζονταν εκατομμύρια ζωές για να γευτούν όσα η Μαλβίνα Κάραλη.

Αριθμός ταυτότητας: Ν 246935. Όμορφο θηλυκό. Συγχρόνως, ένα κορίτσι σουρεάλ κι αιρετικό. Εγκέφαλος ιδιοφυής. Προσωπικότητα πληθωρική, σαρωτική. Πριν απ’ όλα, ένας υπέροχος, δοτικός άνθρωπος. Για όσους την έζησαν εκτός πλατό ή γραφείου (έστω, λίγο), για όσους συνεργάστηκαν μ’ εκείνη, ο χαμός της υπήρξε πολύ δύσκολος. Για όσους την έζησαν ελάχιστα παραπάνω, αξεπέραστος. Ο καρκίνος τής τρύπησε τα σωθικά. Έλιωνε. Έσβησε πολύ νέα, τον Ιούνιο του 2002, στα 48. Και λείπει σε όλη την Ελλάδα. Ακόμα και τώρα…

Δεν ήταν μόνο το χιούμορ της, πηγαίο μεν, βιτριολικό δε, αλλά και ότι βοηθούσε –χωρίς τυμπανοκρουσίες. Πάρα πολλοί, από 35-50 περίπου ετών σήμερα, δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες, που γνώρισαν τη Μαλβίνα, της ζήτησαν είτε βοήθεια για να βρουν δουλειά, είτε τη συμβουλή της σε συναισθηματικά ζητήματα… Δεν τους χαλούσε χατίρι. Όλους τους «χάλασε» όμως ο χαμός της. Εκείνη την ακολουθούσε η – κεκλεισμένων των δημοσιογραφικών θυρών– φήμη πως στήριζε συναδέλφους και μη. Όταν δενόταν παραπάνω με κάποιους, έβγαζε και το «μαμαδίστικο». Τους φίλευε στο σπίτι της, στο κέντρο της Αθήνας. Άριστη οικοδέσποινα, μαγείρευε τα πάντα, από κινέζικο μέχρι Τhai και ινδικά, όπως εξάλλου είναι γνωστό, άψογα. Σπεσιαλιτέ της, το αρνάκι με κους-κους.

Οι φίλοι της ήταν «η πιο σταθερή αξία. Αν είναι να υπερασπιστώ το φίλο μου, θα ψευδομαρτυρήσω, θα ψευδορκήσω. Θα σκοτώσει και θα είμαι μαζί του. Υπήρχε μια σκηνή στο «Café Bagdad» που ο Τζακ Πάλανς ρωτάει την ηρωίδα: “Θες να με παντρευτείς;” και αυτή λέει: «Πρέπει να ρωτήσω τη φίλη μου». Έχω κλάψει μ’ αυτή την ατάκα», έλεγε. Μητέρα της Μελίτας (που ακολούθησε τα δημοσιογραφικά «τερτίπια» της), της Μαριαννίνας και του Μίνωα ανέκαθεν έτοιμη να χιμήξει σε όσους τολμούσαν να τα πλήξουν.

Σύμφωνα με ιδιόχειρο βιογραφικό της, γεννήθηκε στο Ισραήλ, μεγάλωσε στην Αθήνα, ήταν συλλέκτρια πανεπιστημιακών ενάρξεων (Κυβερνητική, Μαθηματικά, Ιστορία Τέχνης). Αρθρογράφος στη «Γυναίκα», στα «Επίκαιρα», στο «Κλικ», στην «Απογευματινή», στη «Βραδυνή», στον «Επενδυτή», στο «Symbol». Κέρδισε κρατικό βραβείο σεναρίου για τις «Κρυστάλλινες νύχτες» της Τώνιας Μαρκετάκη που την αγαπούσε και τη σεβόταν. Έγραφε επί μακρόν στο «Penthouse» και στα «καλιαρντά» –στη γλώσσα των gay. Από τις αγαπημένες της, η Έλενα Ναθαναήλ. Της πήρε συνέντευξη το ’75 αποκαλώντας την «ωραία Ελένη».

Κολλητή της, η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η «εθνική σταρ» αποτέλεσε πηγή έμπνευσής της, όπως κι ο Γιώργος Χειμωνάς και η Ελένη Βιτάλη, οι τρεις μεγαλύτερες αδυναμίες της. Στο βιβλίο της για την Αλίκη έγραφε τα στραβά της, εξυμνούσε όμως και την ομορφιά της: το μπρίο, το υπέροχο στήθος και τα αγαλματένια πόδια της. Από τους επιστήθιους φίλους της, ο εκδότης της Lifo Στάθης Τσαγκαρουσιάνος (το «Μalvina weekend» φιλοξενείται στην ιστοσελίδα του εντύπου). Ανάμεσα στους πιο πιστούς φίλους της, ο συγγραφέας Αντώνης Τσιπιανίτης και ο Γιώργος Τράγκας με τον οποίο συνεργαζόταν για καιρό στη «Χώρα».

Με τον τρόπο που αποθέωνε κάποιους, άλλους τους γκρεμοτσάκιζε στα Τάρταρα. Δεν τη φίμωνες με τίποτα. Είχε το ταλέντο ν’ απογειώνει και να βγάζει τον καλύτερο εαυτό τους σε όσους την περιέβαλαν. Αθυρόστομη, φορώντας πάντα μαύρα, η φυσική ξανθιά πρασινομάτα με τα μακριά στιλπνά μαλλιά, που κατέληξε μελαχρινή με αγορίστικο μαλλί κι έφτιαξε «σχολή» με τις ατάκες-σλόγκαν της, αγαπήθηκε απ’ όλη την Ελλάδα. Έγινε το αδιαμφισβήτητο πουλέν των media: Τέλη ‘80s στην κρατική τηλεόραση, μετά SEVEN X, ΣΚΑΪ, MEGA, ΑΝΤ1, STAR… Τόσες εκπομπές που «χτύπαγαν» κόκκινο στην AGB. Πούλαγε τρελά, ό,τι κι αν έκανε.

Η Μαλβίνα του σαλονιού και του λιμανιού συναναστρεφόταν τους πάντες, αρκεί να της έκαναν «κλικ». Αγαπησιάρα, τρυφερή, έλεγε «ευχαριστώ», φωτογραφιζόταν ως αιρετική-εναλλακτική νοικοκυρά. Δεν την ένοιαζε αν τη «καλιάρντευαν», το γούσταρε. Όπως γούσταραν οι (και καλά) celebrities να πηγαίνουν στις εκπομπές για να μάθουν «τι εστί Μαλβίνα». Να δανειστούν ένα ψηγματάκι απ’ την πολυσχιδή προσωπικότητά της. Γιατί πάντα σχεδόν μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχε εκείνη, παρά οι καλεσμένοι της.

Μιλούσε για Ρολάν Μπαρτ, Μισέλ Φουκό και Ζακ Ντεριντά με την ίδια άνεση που ασχολιόταν με την trash TV. Ένα μικροσκοπικό πλάσμα που τυλιγόταν σαν γάτα στην πολυθρόνα και της εξομολογούνταν τα εσώψυχά τους οι οικείοι της. Το τσίρκο της Μικρής Οθόνης το περιέπαιζε, το εκτιμούσε όμως κιόλας με τον δικό της τρόπο. Για τον πρόσθετο λόγο ότι την πλήρωνε –κι αδρά. Έλεγε: «Δεν με αγαπάει ο κόσμος. Το κοινό δεν σε αγαπάει ποτέ, αγαπάει την επιτυχία, όπως μισεί την αποτυχία. Δεν είμαι αφελής». Κι όμως… Εκείνη δεν πίστευε στην αγάπη. «Μου έχει ξεφτιλίσει τη ζωή, μου την έχει χαντακώσει, έχει κοντέψει να με στείλει στα τρελάδικα. Πιστεύω μόνο σε μία έννοια: τη συμπόνια». Εστέτ, έλεγε: «Κάθε πρωί που ξυπνάω, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο νου είναι η “7η Σφραγίδα”, η θρυλική ταινία του Μπέργκμαν. Έχω γεράσει πρόωρα, κάπου στα 25».

Μικρή, όπως έχει πει στη Lifo, ήθελε να γίνει κομμώτρια. «Έβλεπα τις Αρσακειάδες να θέλουν να σπουδάσουν Ιστορία της Τέχνης. Έβγαζαν μια φυλλάδα που την έλεγαν “Παρουσία”. Εγώ έβγαζα μια δικιά μου που την έλεγα “Τα Σοσόνια”». Όσο για το πάλκο; Βγήκε στα μπουζούκια τη σεζόν ’95-96. Οι αφίσες στη Μεσογείων και στην Αγίας Παρασκευής τεράστιες. «Βγαίνω στο πάλκο γιατί είναι όλη μου η μνήμη. Αυτή που θα ήθελα να είμαι. Θα ήθελα να έχω γεννηθεί φτωχιά σε μια άνυδρη περιοχή, όπως την έδωσε ο Δαμιανός στην “Ευδοκία”. Όλοι με τον ίδιο πλάγιο λόγο μιλάμε, της Ευδοκίας, και το ίδιο πόρνες είμαστε». Δεν πίστευε στον Θεό, «από τριών-τεσσάρων ετών» κι έλεγε προβοκατόρικα για κάποιους: «Τα ήξερα όλα από τότε. Δεν πιστεύω σε τίποτα».

Αν ανατρέξετε στο ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ ( http://www.ert-archives.gr/V3/public/d--index-archive-tv-movies.aspx) κι εκεί όπου λέει «τίτλος» επιλέξετε «Οι Νότες και τα λόγια», θα παραπεμφθείτε σε 12 εκπομπές της Μαλβίνας για την ΕΤ-1. Σεζόν, ’88-’89. Θέμα, το ελληνικό τραγούδι των καιρών. Από εκείνη την εποχή μέχρι το all time classic «Χώσ’ το τεμάχιο, μάστορα» στην ιδιωτική τηλεόραση, υπήρξε απόλυτα σουρεάλ. Στο μουσικό «σχήμα» της έκανε focus στην Έφη Σαρρή, που στα μέσα των ‘90s ήταν στα φόρτε της. Φουλ λαϊκό, μες στον νταλκά και το τσιφτετέλι, με τη Μαλβίνα να κρατάει το ντέφι. Έκανε τα απωθημένα της πράξη και μαγκιά της. Γυμνή απέναντι στο φακό δεν ένιωθε, έτσι όμως αισθανόταν όταν έγραφε.

Πιο πολύ όταν την πληροφόρησαν για την αρρώστια της. Λόγια δυνατά, που τυπώθηκαν και περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Σαββατογεννημένη»: «Λαμπρά δοκίμια για τις περιπέτειες της καρδιάς και της συνείδησης. Και ταυτοχρόνως το κρυπτικό ημερολόγιο ενός γλυκού και μαύρου κοριτσιού, που έφυγε νωρίς», όπως θα πει, μεταξύ των άλλων, στον πρόλογο του βιβλίου ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος. «Η ηρωίδα του γύρισε σπίτι της. Έκανε τα τηλεφωνήματα της επόμενης μέρας. Διευθέτησε τους λογαριασμούς. Άδειασε τα ντουλάπια της. Τα έφτιαξε. Καθάρισε το ψυγείο. Έκανε παρκέ. Ξεσκόνισε. Κάθισε μετά στην πολυθρόνα της. Με ένα πλεκτό. Είδε λίγη τηλεόραση. Και πριν πέσει στα ατσαλάκωτα σεντόνια της, κατάπιε εκατό υπνωτικά. Συγύρισε τα κουτιά πριν πέσει. Ύστερα ο ανεξύπνητος. Επιθυμία θανάτου η απόλυτη τάξη. Όταν είσαι μέσα σου χάλια, λέει η μικρή, σκορπίζοντας απλόχερα τα ψίχουλά της, το μάτι σου στέκει μόνο στο ελάττωμα. Ανύπαρκτη ζωή, ρυπαρή ζωή, ζωή-ύβρις. Τότε ανακαλύπτεις παντού το ρύπο. Απορρυπαντικά. Για τις νεκρές ψυχές εφευρέθηκαν».

Ταξιδιάρικο πουλί κι αδέσμευτο, γινόταν γκέισα για τους άνδρες της, απίστευτα περιποιητική. Όμως, ήταν κάθετη. «Άνδρας που δεν είναι εδώ, δεν ήταν ποτέ εδώ», έλεγε η Μαρία-Ελένη Σακκά (όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Μαλβίνας Κάραλη). Ο πρώτος γάμος της με τον Κάραλη –τελικά κράτησε και το επίθετό του μέχρι τέλους–, ο δεύτερος με τον σκηνογράφο Γιώργο Πάτσα και ο τελευταίος με τον συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλο. Από τους μεγάλους της έρωτες, αυτός με τον Μενέλαο Καραμαγγιόλη, που φιλοξενήθηκε στα πρωτοσέλιδα άπειρων εντύπων. Χύθηκε πολύ μελάνι και για τα ερωτικά της. Λίγες μέρες αφότου άφησε την τελευταία της πνοή στο «Ερρίκος Ντυνάν», tributes, αφιερωματικά παντού και κάποια έντυπα που σε έκαναν ν’ ανατριχιάζεις, με ρεπορτάζ απ’ το… νεκροκρέβατο!

Όταν η ασθένεια της χτυπάει την πόρτα –σημειωτέον, δεν ήθελε καμιά επαφή με τους γιατρούς, τους φοβόταν όπως ο διάβολος το λιβάνι– φεύγει έντρομη για τις ΗΠΑ και στέλνει κείμενα από εκεί. Επιστρέφει και νοσηλεύεται στο «Ερρίκος Ντυναν», εκεί όπου άφησε την τελευταία της πνοή.

Στο φινάλε της αυλαίας της ζωής του το ανήσυχο πλάσμα που μαχόταν για ό,τι υπερασπιζόταν σαν λέαινα, αυτό το πλάσμα που μετάλλαξε τον Κώστα Σημίτη σε «Τάπερμαν» (κάτι που τον είχε ενοχλήσει, δεν κινούνταν στο ίδιο μήκος κύματος και αλίμονο), που σατίριζε την Ελισάβετ, ναι, ακόμα και τότε έλαμπε... Την πλαισίωναν άλλωστε οι αγαπημένοι της. Η λέαινα είχε πια γαληνέψει έχοντας πρώτα αγκαλιάσει τους δικούς της… «Γλίτωσα πλέον και δεν είμαι σαν εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια και αγάπη. Κυρίως αγάπη. Στο μέτωπο αγγίγματα-φιλιά. Και πλάι στα χείλη. Εγώ, που μέχρι πέρσι, αν με άγγιζες εξ αποστάσεως, φώναζα “πίσω μου σε έχω σατανά (…). Εγώ χόρτασα. Ένα χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταποδώσω και τα πάντα. Εγώ. Όχι πια ορφανή. Γεμάτη. Επαρκής. Μισοσίγουρη. Και “ωραία”. Όπως με ήθελα. Με μακριά μαλλιά. Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη», έγραφε λίγο καιρό πριν το «the end».

Στην κηδεία της στο Α΄ Νεκροταφείο, ιντελιγκέντσια και τραβεστί, περιθωριακοί και mainstream, όλοι ήταν εκεί. Ο χρόνος πέρασε και είναι πανδαμάτωρ. Λειτουργεί λυτρωτικά. Όχι για όλους, όμως. Για κάποιους ακόμα οι μνήμες εξακολουθούν να είναι νωπές για την κυρία του «Mea Culpa» (Seven X), για τη «Μalvina Hostess» (MEGA) ή τη σαρωτική Μαλβίνα του «Malvina Rixten» (STAR), που και απ’ τον ουρανό στέλνει το πλατύ της χαμόγελο.