Αφορμή για την ανάρτηση της μητέρας του μικρού Δημήτρη, η οποία κάνει το γύρο του διαδικτύου, στάθηκε η απαράδεκτη στάση μιας μαμάς που βλέποντας ότι πρόκειται για παιδί ΑμΕΑ έσπευσε να απομακρύνει το δικό της παιδί από κοντά του. 

Η μαμά του Δημήτρη θέλει να πει σε όλους τους γονείς ότι είναι καθήκον τους να εξηγούν στα παιδιά ότι υπάρχουν και άλλα παιδιά ακριβώς σαν αυτά μόνο που γεννήθηκαν με ξεχωριστές ανάγκες. Έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες επιθυμίες και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να περιθωριοποιούνται.

Όπως χαρακτηριστικά έχει γράψει «Το να είσαι γονέας παιδιού με ξεχωριστές ανάγκες σημαίνει ότι πρέπει να πας πάνω και πέρα ​​από αυτό που μπορεί να κάνουν άλλοι γονείς, αλλά κάνεις ακριβώς αυτό που θα έκανε οποιοσδήποτε άλλος γονέας: φροντίζεις το παιδί σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, γιατί αυτό είναι ακριβώς αυτό που κάνει ένας γονέας. Το να είσαι γονέας παιδιού με ξεχωριστές ανάγκες είναι δύσκολο, αλλά δεν είναι κάτι που φοβάσαι. Είναι ένας ρόλος γεμάτος σκληρά πράγματα. Να κοιτάς μόνο πόσο χαριτωμένα είναι τα πολύτιμα παιδιά μας. Προσφέρουν διαφορετικά πράγματα για να κάνουν τον κόσμο μας ένα καλύτερο μέρος».

«Κανένα παιδάκι µε ειδικές ανάγκες και αναπηρία να µη νιώσει ποτέ μοναξιά και λιγότερη χαρά από τους άλλους συνοµήλικούς του»

Η ανάρτηση της μητέρας

«Υπάρχει παιδί πάνω στη γη που δεν χαίρεται την παιδική χαρά;
Μμμμ… δεν νομίζω, όχι σίγουρα δεν υπάρχει! Και τώρα θέτω μια ερώτηση:

Ποιος μπορεί να στερήσει από τα παιδιά που έχουν αναπηρία, ορατή ή αόρατη, την είσοδο τους στην παιδική χαρά;;

Η πρώτη σου σκέψη θα είναι να μου πεις «κανείς».

Λοιπόν, άσε με να σε βοηθήσω με την δεύτερη σκέψη …

Έχεις σκεφτεί όμως ότι με το να κοιτάς με λύπηση ή επίμονα το παιδί και τους γονείς τους αυτόματα στερείς το δικαίωμα τους να χαρούν στην παιδική χαρά;

Έχεις σκεφτεί ότι αν δεν έχεις μιλήσει στο παιδί σου για την αναπηρία δεν θα παίξει με ένα παιδί που έχει όποιας μορφής αναπηρία;

Ίσως το κάνει πέρα, σίγουρα δηλαδή, ίσως φύγει μακριά του φοβούμενος ότι κάτι πάει στραβά, ίσως το κοροϊδέψει κιόλας (το χειρότερο όλων ),ίσως του κάνει άσεμνη ερώτηση….

Βλέπεις πως πάλι έχεις στερήσει την είσοδο ενός παιδιού με αναπηρία στην παιδική χαρά;

Με βλέπεις με τον Δημήτρη και τραβάς το παιδάκι σου από το χέρι να φύγεις; Εμετικό το λιγότερο. Ντροπιαστικό, όχι για εμένα, για εσένα.

Έτσι όπως βλέπεις τον Δημήτρη στην φωτογραφία σε κάνει να θες να τρέξεις μακριά του; Ναι, τρέξε. Κινδυνεύεις να πάθεις κακό από υπερβολική δόση χαράς. 

Σε ρωτάει το παιδί σου «Γιατί αυτό το παιδάκι είναι έτσι;» Και του απαντάς «είναι μικρό και νυστάζει»

Γέλασα απίστευτα, γιατί είμαι η Μαρία και δεν δίνω σημασία. Κάποια άλλη μαμά όμως ίσως κατεβάσει το κεφάλι και δεν ξαναβγεί στην παιδική χαρά. (Ίσως και εγώ… σε κάποια χρόνια αν έχω κουραστεί, δεν ξέρω.)

Βλέπεις πως πάλι στερείς την παιδική χαρά από ένα παιδί και το χειρότερο το μεταδίδεις και στο παιδί σου, δηλαδή το διαιωνίζεις κιόλας. Παραπάνω σου εξήγησα πως αυτόματα χωρίς ίσως να το καταλάβεις στερείς το δικαίωμα ενός παιδιού με αναπηρία, ορατή ή αόρατη, από το να είναι στην παιδική χαρά.

Γιατί; Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να το κάνεις αυτό; Δικαίωμα στην παιδική χαρά έχουν όλα τα ΠΑΙΔΙΑ αλλιώς δεν θα λεγόταν παιδική χαρά αλλά κάπως διαφορετικά υποθέτω...»

Πηγή: www.infokids.gr

Το είδαμε στο :https://www.amea-care.gr/