Πάει ένας χρόνος που μας άφησε ο Μανώλης Γλέζος. Με άπειρη, πραγματική και βαθιά θλίψη που κανένα τσιτάτο του τύπου «ήταν πλήρης ημερών» δεν μπορούσε να απαλύνει, τον αποχαιρέτησα πέρσι, τέτοια μέρα, τον τελευταίο Παρτιζάνο.
Και, ακόμα ως και σήμερα καμιά «δικαιολογία» της φύσης, δεν μπορεί να αναπληρώσει σύντομα και επαρκώς το κενό που αφήνει.
Ο Γλέζος, ο εμβληματικός αγωνιστής, ο πολίτης του κόσμου, ο ακαταπόνητος πατριώτης, έφυγε κι είναι δύσκολο καθώς αφήνω τις λέξεις να τρέχουν λεύτερες, στο χαρτί, για τον Απειρανθίτη, να ξεχωρίσω ποια λέξη ήταν η πιο πολύτιμη, ποιο νόημα ήταν πιο βαθύ, από όσα μου είπε εκείνη την ημέρα του Γενάρη του 2014 που μου έδωσε ένα από τα πιο βαριά παράσημα της δημοσιογραφικής μου διαδρομής.
Και αναφέρομαι πάλι σε αυτήν γιατί αξίζει να γίνεται αυτό σε κάθε ευκαιρία.
Μια συνέντευξη με τον Μανώλη Γλέζο, για λογαριασμό της εφημερίδας «Παρασκήνιο» είχε κλειστεί, στις δύσκολες μέρες του μνημονίου με την κοινωνία που στέναζε και τις μνήμες από παλιότερα, θανατερά Γερμανικά τερτίπια να ξυπνούν και να στροβιλίζονται βασανιστικά. Μπαίνοντας στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Βουλή είχα μπροστά μου τον άνθρωπο που χόρεψε αγκαλιά με τον Λάκη Σάντα, ποδοπατώντας την μισητή σβάστικα, εκείνη τη μέρα Μαγιού του 4, στην Ακρόπολη.
Είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο – σύμβολο, του αγώνα, της Ελευθερίας, της προόδου που γέλασε τρεις φορές το θάνατο και βγήκε δεκάδες νικητής σε μάχες με κατακτητές, βασανιστές κι όποιον απαξίωνε τηνίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Όποιον τολμούσε να κακοπράξει την πατρίδα.
Μου είπε ωραία πράγματα στη συνέντευξη κι ακόμη πιο μνημειώδη με κλειστό το μαγνητόφωνο. Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, εκείνην την εποχή κι ευρωβουλευτής μετά, κι όμως με τα οφίτσια δεν τα είχε ποτέ καλά.
Ο πρώτος Παρτιζάνος της Ευρώπης, όπως τον χαρακτήρισε ο στρατηγός Ντε Γκωλ, ο άνθρωπος που ήρθε καιρός που διάλεξε να προσφέρει στον τόπο του την Απείρανθο της Νάξου, από τις βελούδινες πολυθρόνες της κεντρικής εξουσίας μοιράστηκε τότε μαζί μου θύμισες αγώνων, φυλακών, βασανιστηρίων, μαχών που δεν δικαιώνονταν αλλά «έπρεπε να δοθούν».
Ο πατριώτης που ήταν πάντοτε δίπλα στον άνθρωπο που μίλαγε για το χθες έχοντας μονίμως το μυαλό και το βλέμμα στο μέλλον.Ο άνθρωπος που πρόβλεψε σ εκείνη τη συνέντευξη ότι ακολούθησε, μετά το Δεκέμβρη του 14 χωρίς να λαθέψει, θες από πείρα, θες από διορατικότητα, κάθε του κουβέντα έμοιαζε με πύρινη ρομφαία.
Έβαλε τότε φωτιές στο πολιτικό σκηνικό, με όσα μου είπε, στριφογυρίζουν τώρα στο μυαλό μου το ίδιο καυτές με τότε.
Ο άνθρωπος που δεν δίστασε να δώσει ζωντανές και τιτάνιες πολιτικές μάχες στα 90 του, όταν πήγε στο Ευρωκοινοβούλιο, με 500 000 προσωπικές ψήφους ταξιδεύοντας με τραίνο ως τις Βρυξέλες και το Στρασβούργο.
Και δεν δίστασε να τα βροντήξει όταν διέβλεψε εξελίξεις που δεν δικαίωναν το όραμα του.Ο άνθρωπος που εν τέλει κουβάλησε συμβολισμό, ακόμη και τη μέρα της αναχώρησης του. Έφυγε πέρσι σαν σήμερα, την ίδια μέρα μ’ εκείνη που 68 χρόνια πριν, ταξίδεψε στο σύμπαν των συμβόλων, από βόλι εκτελεστή αυτός, ο Νίκος Μπελογιάννης…
Ένα σφιγμένο «αντιο» κι ένα βαθύ προσωπικό ευχαριστώ, είπα στο πρώτο άκουσμα του φευγιού του στον Μανώλη Γλέζο. Καθόλου, αρκετά, ομολογώ.
Αλλά δεν έχει λέξεις τόσο επαρκείς για μια τέτοια απώλεια, που ακόμα και σήμερα, ένα χρόνο μετά το κενό που άφησε φαντάζει δυσαναπλήρωτο σαν το χάος…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ- Ναουάλ αλ-Σααντάουι: Πέθανε η σπουδαία Αιγύπτια φεμινίστρια και συγγραφέας
- Ο «Πρώτος Παρτιζάνος της Ευρώπης»- Ποιος ήταν ο Μανώλης Γλέζος (pics+vids)
- Νίκος Μπελογιάννης: 69 χρόνια από την εκτέλεση του
