Ρώτησα, που λέτε, αγαπημένες κι αγαπημένοι, xθες βράδυ, μετά από ένα πολυθερμιδικό δείπνο, με πολλά γέλια και μουσικές που τραγουδήσαμε και που παίξαμε στο κινητό με τον σταθερό «συνταξιδιώτη» μου, τη γνώμη του: «Τι να γράψω στη Donatrella για μουσική;».
Μου απάντησε: «Τις επιρροές σου». «Αποκλείεται! Είναι τόσες πολλές, πολλοί – από Sinatra, Miles Davis, μέχρι Duran-Duran, Depeche Mode, Smiths, Pavarotti και Strauss… Και… Και… Και… Τι να πρωτογράψω...!;».
Ο λατρεμένος μου μεσιέ εννοούσε αυτούς/αυτές που μ’ επηρέασαν ως προσωπικότητα: Στη ζωή, την κοσμοθεωρία μου και όλα τα συναφή. «Κανείς απολύτως», αποκρίθηκα. «Αφενός δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή χωρίς μουσική – “καταστέλλει” υπερβολικά τα λανθασμένα πάθη, σου χαρίζει ευεξία, σε συγκινεί, σε φτιάχνει, όπως κι αν είσαι με απλούστερα λόγια –, όμως, μωρό μου, κανένας ήχος/καλλιτέχνης δεν με επηρέασε τόσο ώστε ν’ αλλάξω τη φιλοσοφία μου». Όχι βέβαια ότι δεν γνωρίζω ανθρώπους στους οποίους έχει συμβεί το αντίθετο… Αλίμονο κιόλας!
Music makes the people come together«ΟΚ», μου απάντησε, «τότε γράψε τι σημαίνει για σένα μουσική. Έτσι απλά κι ωραία». Αυτό λοιπόν κάνω. Έτσι απλά (το «ωραία» δεν είναι στα χέρια μου να το κρίνω – θα ήταν ομφαλοσκοπικό και δεν μου ταιριάζει, στην προκειμένη τουλάχιστον).
Τη μουσική, λοιπόν, φίλες-φίλοι τη χρειάζομαι καθημερινά. Και τον χορό – οπωσδήποτε πολύ συχνά. Μπορεί να μην βάζω κάθε 24ωρο κάποιο κομμάτι/σάουντρακ/όπερα, whatever στο youtube, δεν υπάρχει, ωστόσο, ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να μην τραγουδήσω. Να μη σφυρίξω έστω στις 6 γάτες μου -γιατί τους αρέσει- το «Για μας κελαηδούν τα πουλιά» (dedicated, btw, πάντα…) ή τη μουσική απ’ τα «Στρουμφάκια» (σταθερή αξία στον «γατο-πλανήτη»).
Είναι λύτρωση. Αν και ήταν σχεδόν απίθανο να κατορθώσω να βάλω μουσική το δύσκολο -εξαιρετικά- Σαββατοκύριακο που πέρασε (τρελός φόρτος εργασίας), νομίζω πως αν το είχα πράξει, το άγχος μου θα είχε ελαχιστοποιηθεί.
Η μουσική είναι βάλσαμο, αντίδοτο στις αντιξοότητες, ένα σοβαρό -πολύ- κομμάτι της ζωής, αντιστρεσογόνο ασύγκριτο. Γι’ αυτό, για φινάλε, θα στραφώ στους λατρεμένους -παιδιόθεν-U2: «Elevation» (ανάταση). Και στον Nat King Cole: «Smile».
Γελάτε, τραγουδάτε, χορεύετε! Αν είστε θετικοί, όλα μόνο θετικά μπορούν να πάνε. Είναι η νομοτέλεια του σύμπαντος και όσο κι αν το επιδιώκουν κάποιοι, δεν αλλάζει.
