Η σεξουαλική κακοποίηση φαίνεται πως είναι παντού, ακόμα και εκεί που δεν πιστεύαμε πως είναι δυνατόν, δηλαδή δίπλα μας. Ωστόσο, αρκετά συχνά η μεγάλη οθόνη έχει μιλήσει για τέτοιου είδους ζητήματα.
Της Δέσποινας Τσίρου
Άλλοτε η σεξουαλική κακοποίηση γίνεται ο κεντρικός άξονας της ταινίας και άλλοτε περιγράφεται ανατριχιαστικά για να μας δείξει πόσο έχει επηρεάσει τη ζωή του θύματος. Δεν έχει σημασία αν η αναφορά ή η παρουσίαση της σεξουαλικής κακοποίησης/παρενόχλησης γίνεται με ανάλαφρο ή γκροτέσκο τρόπο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι συμβαίνει, και δυστυχώς όχι μόνο στις κινηματογραφικές παραγωγές.
Είναι αυτή η στιγμή που η τέχνη αντιγράφει ξεκάθαρα τη ζωή και κάποια στιγμή θα πρέπει να μας αφυπνίσει.
«Ρασομόν» (1950)
Δεκαετίες πριν, ο Ακίρα Κουροσάβα έφερε στο προσκήνιο τον ιαπωνικό κινηματογράφο. Η πλοκή βασίζεται πάνω σε τέσσερις διαφορετικές ιστορίες για τη δολοφονία ενός σαμουράι και τον βιασμό της γυναίκας του από έναν ληστή.
«Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι» (1972)
Μια αρκετά αμφιλεγόμενη ταινία, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων.
Ο Ιταλός σκηνοθέτης ομολόγησε πως η πρωταγωνίστρια (Μαρία Σνάιντερ) είχε άγνοια για το γύρισμα της σκηνής του βιασμού με το βούτυρο. Η συγκεκριμένη σκηνή δεν είχε τη συναίνεση της ηθοποιού (ήταν μόλις 19 ετών), καθώς ο Μπερτολούτσι με τον συμπρωταγωνιστή της Μάρλον Μπράντο της το απέκρυψαν.
«Ήθελα να αντιδράσει ταπεινωμένα... Δεν ήθελα η Μαρία να υποδυθεί τον εξευτελισμό της, την οργή της, ήθελα η Μαρία να νιώσει την οργή και τον εξευτελισμό. Μετά με μίσησε για όλη της τη ζωή», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης.
«120 μέρες στα Σόδομα» (1975)
Βασισμένη στο βιβλίο «120 μέρες των Σοδόμων» του Μαρκήσιου ντε Σαντ, ήταν η τελευταία ταινία του Πιερ Πάολο Παζολίνι πριν δολοφονηθεί. Τέσσερις άνδρες με μεγάλη δύναμη παίρνουν 18 νέους (9 αγόρια - 9 κορίτσια) και τα υποβάλλουν σε βασανιστήρια, όπως σοδομισμό, βιασμό και ξυλοδαρμό. Κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει δικαίως όλη την ταινία αποτρόπαια για όλα αυτά που διαδραματίζονται. Θέλει αρκετά γερό στομάχι για να την παρακολουθήσεις.
«Boys don't cry» (1999)
Η ταινία βασίζεται στη ζωή του Μπράντον Τίνα, ενός τρανς άνδρα που βιάστηκε και ξυλοκοπήθηκε άγρια από δύο γνωστούς του, οι οποίοι εντέλει τον σκότωσαν πυροβολώντας τον.
«Λίλια για πάντα» (2002)
Με τη μητέρα της να την έχει παρατήσει φεύγοντας στην Αμερική, η Λίλια γνωρίζει έναν άνδρα που της υπόσχεται μια καλύτερη ζωή. Μέσα από τα ψέματά του, η Λίλια καταλήγει σε κύκλωμα μαστροπείας. Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Λιθουανής Danguole Rasalaite.
«Μη αναστρέψιμος» (2002)
Η Μόνικα Μπελούτσι πέφτει θύμα βιασμού και ξυλοδαρμού διασχίζοντας μια υπόγεια διάβαση. Η δεκάλεπτη ωμή σκηνή της σεξουαλικής κακοποίησης και του ξυλοδαρμού δίχασε κοινό και κριτικούς για την αγριότητά της. Η ταινία έλαβε μέρος στο Φεστιβάλ Καννών το 2002 και κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Στοκχόλμης.
«Dogville» (2003)
Σε σενάριο και σκηνοθεσία του Λαρς φον Τρίερ, η Γκρέις (Νικόλ Κίντμαν) καταζητείται και βρίσκει καταφύγιο σε μια πόλη, με αντάλλαγμα να κάνει δουλειές για τους κατοίκους ώστε να μην την αποκαλύψουν. Τα πράγματα παρεκτρέπονται και η ίδια πέφτει θύμα βιασμού από τους άνδρες της πόλης.
«Το κορίτσι με το τατουάζ» (2011)
Σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Φίντσερ, η Ρούνι Μάρα πέφτει θύμα βιασμού από τον κηδεμόνα που της έχει ορίσει το κράτος και στη συνέχεια τον πληρώνει με το ίδιο νόμισμα. Η ταινία έλαβε πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ και δύο για Χρυσή Σφαίρα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
- 10 must-see ταινίες Ευρωπαϊκού Σινεμά (vids)
- Εισαγωγή στον κόσμο του Κορεάτικου Σινεμά – 5 ταινίες που αξίζει να δεις σήμερα κιόλας (vids)
- Ελληνικές ταινίες που έσπασαν τα ταμεία
