Η επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή να συναναστρέφεται με ανθρώπους της τέχνης και του πνεύματος, οι οποίοι προέρχονταν από την αριστερά μπορεί να ξένιζε πολλούς από τους πολιτικούς «συνοδοιπόρους» της εποχής του –μιας, έτσι κι αλλιώς, σκληρής εποχής.
Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος
Λίγοι, όμως, ξέρουν πως η καταβολή του μετέπειτα πατριάρχη της Αστικής παράταξης, ήταν μάλλον πιο ριζοσπαστική από όσο καθιερώθηκε στο κοινωνικό θυμικό στα χρόνια της πολιτικής – και βιολογικής του ωριμότητας. Ως νεαρός φοιτητής της νομικής, εντάχθηκε στη Σοσιαλιστική Ένωση Νέων και στις τάξεις της συνάντησε τον Κωνσταντίνο Τσάτσο και τον Ξενοφώντα Ζολώτα.
Για αυτό και όταν, πολύ αργότερα άρχισε να συναναστρέφεται στενά με ανθρώπους, όπως ο Μίκης Θεοδωράκη, Μάνο Χατζηδάκι και Οδυσσέα Ελύτη, αλλά και πολλούς άλλους με αριστερό αποτύπωμα, άκουγε με σεβασμό – πολλές φορές υιοθετώντας – κάποιες από τις προσεγγίσεις τους.
Η «σχέση εγκάρδιας φιλίας όμως που αξίζει να σημειωθεί ήταν εκείνη με τον αξέχαστο μεγάλο μας κωμικό Κώστα Χατζηχρήστο. Ο «άρχοντας του γέλιου» ήταν, όπως λένε πηγές της εποχής ένας από τους πιο συνειδητοποιημένους αριστερούς της γενιάς σε εποχές, δύσκολες με σκληρές διώξεις και αποκλεισμούς από του παρακράτος που τότε ήταν πιο ισχυρό και από το ίδιο το κράτος. Στα 1955 παντρεύεται την Ελληνίδα ηθοποιό Καίτη Οικονόμου – Ντιριντάουα (ψευδώνυμο προερχόμενο από περιοχή της Αιθιοπίας ) . Η Ντιριντάουα, γνωστή για την καίρια δράση της στο Ε. Α. Μ. είχε υποστεί διώξεις και εξορίες, στη Μακρόνησο, στη Χίο και στο Τρίκερι.
Κατά τη διάρκεια του έρωτα της με τον αγαπημένο μας «Θύμιο», ήταν απομονωμένη και αυτό έκανε τον Χατζηχρήστο να περάσει το κατώφλι του νέου τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, ευρισκόμενος σε απόγνωση: «Πρόεδρε φέρε την Καίτη πίσω και μετά. Δεν μπορώ, να σκεφτώ, να παίξω και να δημιουργήσω χωρίς αυτήν». Και δάκρυσε…
Ο Καραμανλής συγκινήθηκε και του απάντησε, θαυμάζοντας τον ως καλλιτέχνη, θετικά και στέρεα, αλλά με χιούμορ. «Εντάξει ρε κουκουε… Θα στη φέρω» , του είπε και τον άγγιξε στον ώμο. Και την έφερε. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε μια σχέση πιστής και παντοτινής φιλίας μεταξύ των δυο ανδρών.
Ο Κώστας Χατζηχρήστος, μάλιστα, συνήθιζε τα πειράγματα στον Καραμανλή σε κάθε ευκαιρία, πειράγματα που απολάβανε ο γενάρχης της καθ’ ημάς Συντηρητικής Παράταξης. ¨Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά είναι αυτό που μεταφέρει ο ίδιος ο Κώστας Χατζηχρήστος όταν είχε προσκαλέσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, σε μια πρεμιέρα.
«Ένα άλλο που θυμάμαι με τον σημερινό πρόεδρο της δημοκρατίας ήταν όταν έκανα πρεμιέρα στο θέατρο Μετροπόλιταν και τον είχα καλέσει. Κι εγώ και ο κόσμος περιμέναμε με αγωνία πότε θα ‘ρθει ο Καραμανλής για να αρχίσουμε την παράσταση. Αλλά η ώρα πέρναγε και ο Καραμανλής δεν ερχόταν.
Η αγωνία μου και η στεναχώρια μου, δε λεγόταν. Τελικά, μετά από 45 λεπτά ο Κ. Καραμανλής εμφανίζεται με τη συνοδεία του στην αίθουσα του θεάτρου. Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Χειροκροτήματα και χαιρετούρες. Εγώ μόλις είχα ανέβει στη σκηνή. Κατεβαίνω και τον αγκαλιάζω, τον φιλάω και του λέω:
«Μα γιατί άργησες; Σε όλες σου τις δουλειές αργείς έτσι;» Και πλάκωσε το γέλιο. Έτσι η παράσταση άρχισε και εγώ ευχαριστημένος έκανα ένα από τα καλύτερά μου νούμερα. Τώρα, ποιους άλλους πολιτικούς ξεχωρίζω. Λοιπόν, σχεδόν όλους. Και δεν θα αναφέρω ποιοι ήταν και ποιοι δεν ήταν. ...», αποκαλύπτει σε μια συνέντευξη του το 1992.
Η ζωή και το έργο του
Ο Κώστας Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1921 στη Θεσσαλονίκη.
Ήταν γόνος πολύτεκνης οικογένειας, η οποία εγκαταστάθηκε στο Παγκράτι.
Φοίτησε αρχικά στη Στρατιωτική Σχολή της Σύρου και τελείωσε τις σπουδές του στην Καβάλα. Εργάστηκε σε βαριετέ στο θέατρο "Μισούρι" του Πειραιά και στο θίασο της Νίτσας Γαϊτανάκη όπου έπαιξε στο "Στραβόξυλο" του Ψαθά. Από το 1945 έως το 1948 δούλεψε με το θίασο οπερέτας του Παρασκευά Οικονόμου και εμφανίστηκε στα βαριετέ "Πεύκα" με τον Γ. Οικονομίδη και "Όασις" με τον Μ. Τραϊφόρο.
Την περίοδο 1949-50 συμμετείχε στο μουσικό θίασο Κούλας Νικολαΐδου στο θέατρο "Βερντέν" της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Στο «Βερντέν» ο Χατζηχρήστος θα κάνει και την πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο ρόλο του βλάχου Θύμιου, ένα ρόλο που εμπνεύστηκε ο αδελφός της συζύγου του, ο Κώστας Νικολαΐδης, της συγγραφικής τριάδας Νικολαΐδη - Ελευθερίου - Λυμπερόπουλου. Από το 1953 έως το 1955 συνεργάζεται με την Καίτη Ντιριντάουα και τον Κούλη Στολίγκα. Το 1955, όταν ο θίασος ανεβάζει στο "Περοκέ" την επιθεώρηση "Κόκα-κόλα" των Γιαλαμά - Θίσβιου - Πρετεντέρη, πλέκεται και το ειδύλλιό του με την Ντιριντάουα.
Παντρεύτηκαν και απέκτησαν μία κόρη. Ο γάμος τους έλαβε τέλος το 1975 και η Καίτη Οικονόμου, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Ντιριντάουα, πέθανε το Φεβρουάριο του 1996. Στον κινηματογράφο, ο Χατζηχρήστος πρωτοεμφανίστηκε το 1952 με την ταινία "Ο Πύργος των ιπποτών" των Γ. Ασημακόπουλου - Ν. Τσιφόρου. Σημείωσε τεράστια επιτυχία και στο θέατρο. Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην καριέρα του ήταν ο "Ανθρωπος που γύρισε από τα πιάτα", που πρωτανέβηκε το χειμώνα του 1968-69 με συνθιασάρχες την Α. Φόνσου και τον Δ. Παπαγιαννόπουλο. Υπήρξε παραγωγός τριών ταινιών και σκηνοθέτης οκτώ.
Η πορεία του στο θέατρο συνεχίστηκε απρόσκοπτη μέχρι το 1983. Μετά από μακρά περίοδο απουσίας επέστρεψε την περίοδο 1994-95, παίζοντας στο δικό του χώρο (το "Θέατρο Χατζηχρήστου" στη στοά Πανεπιστημίου & Ιπποκράτους) την επιθεώρηση "Δεν ήξερες, δε ρώταγες" και την επόμενη χρονιά σε συνεργασία με τον Γ. Πάντζα το έργο του Κ. Παπαπέτρου "Τρελάθηκα και σώθηκα".
Η δύσκολη περίοδος της ζωής του άρχισε όταν έχασε ξαφνικά την Ελένη Πανταζή, την τέταρτη γυναίκα του, μόλις στα 42 της χρόνια. Υπέφερε από οικονομικά προβλήματα, ενώ τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο. Πέθανε από πνευμονική λοίμωξη στις 3 Οκτωβρίου 2001.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
