Παιδιόθεν, η μαμά μου μού έλεγε να κάνω παρέα με κοριτσάκια που είναι όμορφα, έξυπνα, χαρωπά, από κοινωνική κάστα τουλάχιστον του επιπέδου μας. Α, και ψηλά - για να μη νιώθουν κάπως απέναντί μου, που είμαι 1,78 μ. Ποτέ δεν την άκουσα και να σας πω την αλήθεια δεν έχω μετανιώσει γι' αυτό. Τη θεωρούσα και τη θεωρώ υπερβολική. Κριαρίνα γαρ, ε, είναι στη φύση της.

Σημασία έχει η αγωγή που παίρνεις απ' την οικογένειά σου και αν πρόκειται για ωραίους ανθρώπους, νορμάλ, open minded, δεν πέφτεις έξω. Σπάνια. Κι ας είναι η άλλη κοντή, με στραβά δόντια ή με "κονβόι" μπότοξ για να "πνίξει" για λίγο τις ρυτίδες. Το μυστικό -για μένα- καθώς στην προκειμένη ποτέ, μα ποτέ δεν έχω πέσει έξω, είναι η πρώτη εντύπωση. Αν ένας άνθρωπος μού έκανε με το "καλημέρα" -και μου κάνει-, είναι για πάντα. Μάλιστα, ισχύει για κάθε είδους σχέση, όχι μόνο για τη φιλία, που ιερότερο (μετά τον αληθινό, τον ανιδιοτελή έρωτα και βέβαια την αγάπη της μητέρας για το παιδί, δεν γίνεται να υπάρχει ανώτερη διότι ξεπηδά απ' τα σπλάχνα της) δεν έχω.

Ας προχωρήσω σε αυτό το hot θέμα. Και θεωρώ πως είναι hot γιατί πολλές, οι περισσότερες εικάζω, την έχουμε "πατήσει" από (λυκο)φίλες. Κάπως έτσι κι εγώ και μάλιστα υπήρξε κρούσμα την τελευταία εξαετία. Η Τ., η Β., η Μ., η Π. Ποτέ άλλοτε δεν είχα τέτοια θέματα γιατί πρόσεχα. Άλλο παρέα, άλλο φίλη.

Στο διά ταύτα: Η πρώτη εντύπωση, σε καθεμιά απ' αυτές τις γυναίκες ήταν get away, "δεν σου κάνουν", που θα 'λεγε και η mamma Jenny. Και όχι λόγω του ότι είχαν ή δεν είχαν πτυχίο πανεπιστημίου -αυτονόητο-, αλλά διότι ήταν (και είναι) γι'... αλλού. Όχι για μένα. Πώς διαλύεται λοιπόν και για πόσο γελοίους λόγους - τις περισσότερες φορές, η τελευταία ήταν σοβαρότατη και συγχώρεση δεν πρόκειται να υπάρξει σε καμία ζωή μου, πολλώ δε μάλλον σε αυτή- μια γυναικεία, θεωρητικά ασάλευτη, φιλία. Στην περίπτωση της Τ. που έχει περάσει απ' το Deree και κάποτε την πότιζαν γαλατάκι Νουνού οι νταντάδες και το διατρανώνει ακόμα και τώρα -δεν υπάρχει-, ο λόγος ήταν πως της πήρα τη δουλειά. Ναι, ναι, συνάδελφος η "κυρία". Δημοσιογράφος. Άσχετο που εκείνη είχε ήδη εργασία εκείνο το διάστημα -και έχει- ενώ εγώ όχι τότε.

Δεν μου είχε πει για τη συγκεκριμένη περίπτωση, απ' την οποία κιόλας βγήκα ζημιωμένη κατά τι (άσχετο, αλλά ισχύει), όμως θεώρησε πως το πόστο μου, ανεξάρτητα πάλι απ' το αν είχα πολλά περισσότερα credentials καθότι και expert στη μόδα (είναι και τα πτυχία και η προϋπηρεσία, αλλά δεν βαριέσαι μωρέ, οι Αρσακειάδες -λέμε τώρα- είναι ακαδημαϊκοί και δεν το 'χουμε πάρει χαμπάρι) τής ανήκε. Βαριέμαι όμως !!!

Δεν ασχολήθηκα περαιτέρω και κάπου εκεί η φιλία έλαβε τέλος. Την εν λόγω "κυρία" εξ αρχής, που λέτε, όχι πως δεν την είχα δει με καλό μάτι, πως κάτι μού "έκανε", αλλά μού ήταν αδιάφορη. Η δε συμπεριφορά και τα γελάκια της τα δήθεν και οι γνωριμίες με όλα τα "γαλάζια" και "πράσινα" και "κόκκινα" καμάρια της πολιτικής που τα διατυμπάνιζε, οοουυυυ, πιο boring πεθαίνεις. Έλα που σε δεύτερο χρόνο με "πλεύρισε", ίσως γιατί πάντα ενέπνεα εμπιστοσύνη στον πλανήτη και είπα "Οk, δώσε μια ευκαιρία".

Λάθος. Όπως και στις υπόλοιπες περιπτώσεις, στις οποίες αναφέρομαι ευθύς αμέσως. Πάμε στην Β., που είναι το πιο φλύαρο πλάσμα που έχω γνωρίσει έως τώρα στη ζωή μου. Κι εγώ μιλάω, ναι, (*πολύυυυ, αν και ξέρω εκατοντάδες "λαλίστατους", τόσο που μοιάζω φειδωλή), αλλά εκείνη μου θυμίζει Μαδριλένα. Με τέτοια ταχύτητα και τόσα ασύλληπτα πολλά κι άσχετα πράγματα από αυθεντική πρωτευουσιάνα της "viva Espagna" ακούς. Tους αγαπώ τους Ισπανούς, είναι φιλόξενοι, ευγενικοί, γλυκύτατοι, αλλά εμείς, οι Έλληνες, σε σχέση ιδίως με τους Μαδριλένους, είναι σα να μην μιλάμε. Για τέτοια ακατάσχετη βερμπάλα μιλάμε.

Τη Β. δεν την έχω στην καρδιά μου τόσο μακριά διότι δεν τη θεωρώ κακεντρεχή. Το γέλιο της είναι πηγαίο. Απλώς, είναι ελαφροϊσκιωτη, τρελόγκα, στον κόσμο της. Και, όχι, δεν είναι Ιχθύς - ψαρίνα δεν μ' έχει προδώσει/ "πουλήσει". Επειδή όμως η Β. είναι ελαφροϊσκιωτη, ένα τσακ παραπάνω χαζοβιόλα απ' ό,τι χρειάζεται, φτιάχνει σενάρια με το μυαλό της. Και ένα σενάριο που της καρφώθηκε και στο οποίο ήταν παρούσα και διάσημη Ελληνίδα, top-model με τρελή καριέρα στο εξωτερικό, μιλάμε για Armani και βάλε (Βίκυ Κ., love you!) με αφορούσε. Και δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα - προφανώς. Και κάπου εκεί χάσαμε το contact και καλώς συνέβη (φυ-σι-κά) διότι αν είναι να εκτελώ χρέη ψυχολόγου κάθε φορά που πρόκειται να δω μια "φίλη", ξεχνάω τα δικά μου προβλήματα. Ούτως ειπείν, "καήκαμε". Άσε που βρίσκεις και τον μπελά σου εκ του μη όντος.

Πάμε στην τρίτη, τη Μ. που με "πονάει" περισσότερο απ' τις προηγούμενες γιατί είναι έξυπνη. Aν και νυμφομανής (αθεράπευτη), έξυπνη. Κάποια στιγμή, στο Χαλάνδρι, ενώ διασκεδάζαμε σ' ένα μπαρ, ακούγοντας Depeche Mode νομίζω, ένας τύπος που της άρεσε μού έπιασε κουβέντα -πλην όμως για μουσική συζητούσαμε. Που λέτε, εκείνη νόμισε πως κάτι παραπάνω συνέβη μεταξύ μας και κάπως έτσι, απλά, μ' ένα καβγά, με συνοπτικές διαδικασίες, απ' το πουθενά, για ένα άτομο που δεν θυμάμαι καν το πρόσωπό του, τελείωσε η φιλία μας. Το χαρακτήρισα γελοίο - ειδικά επειδή τη θεωρούσα και τη θεωρώ έξυπνη. "Περιβαλλόμαστε από βλάκες", έλεγε και ξανάλεγε ο αξέχαστος καθηγητής μου στο Πάντειο, ο Δημήτρης ο Ποταμιάνος και συμφωνώ απολύτως. Άρα, αν συναναστρέφεσαι έναν έξυπνο, δεν θα προστατέψεις αυτή τη σχέση;

Κι όμως και στην προκειμένη, η πρώτη εντύπωση, όπως και στις άλλες, δεν ήταν θετική. Η πλάστιγγα έγερνε προς το αδιάφορο. Στη συγκεκριμένη, δε, επειδή ό,τι κι αν έχει συμβεί την εκτιμώ, θα της προτείνω να προσέχει περισσότερο πώς συμπεριφέρεται στις εξόδους της γιατί παρεξηγείται λόγω του attitude της. Και απ' τους άντρες, που τελικά τη νοιάζουν. Όχι, ποτέ (των... ποτών) δεν θα επέστρεφα σε μια τέτοια φιλία. Δηλητηριασμένη απ' τους ωκεανούς των άκυρων σεναρίων. Προφανές.

Ας ρολάρω και στην τελευταία, την πιο δύσκολη συναισθηματικά, περίπτωση· το εννοώ. Πρόκειται για ένα άτομο που εξαφανιζόταν και εμφανιζόταν κατά το δοκούν στη ζωή μου εδώ και 31 χρόνια. Από παιδί. Γράφω για την Π. Η Π., λοιπόν, είναι στην πραγματικότητα η μόνη που με πλήγωσε. Μου κάρφωσε μαχαίρι στην καρδιά. Και ό,τι έκανε, είναι μη αναστρέψιμο. Την ήξερα από έφηβη, αφότου ενηλικιωθήκαμε όμως, κάναμε παρέα. Λέγαμε τα πάντα όλα η μία στην άλλη όταν βρισκόμασταν.

Ωστόσο, η πρώτη εντύπωση και στην προκειμένη σωστή ήταν: Stay away. Γιατί να μη βγαίνουμε μαζί απ' το σχολείο, αλλά στη πορεία; Κάτι μού έφταιγε. Και είχα δίκιο, όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος. H Π. αδιαφόρησε μπροστά στον θάνατο: Όλοι θα μοιραστούν τη χαρά σου; ΟΚ, ίσως όχι, υπάρχουν και ζηλόφθονοι, στη λύπη όμως, θα φανούν οι ανιδιοτελείς φίλοι. Υπερθεματίζω το ανιδιοτελείς. Εκεί, λοιπόν, η "κυρία" έλαμψε διά της απουσίας της. Και όχι μόνο εκείνη, όλη της η οικογένεια. Έφυγε ένας απ' τους πιο οικείους μου και δεν πήρε ένα τηλέφωνο, όχι εμένα, την μητέρα μου ίσως αν κάτι τής έφταιξε σε μένα έτσι ξαφνικά;!

Κι όμως, της έδωσα -και σ' εκείνη και στους άλλους δύο που περίμενα να φανούν άνθρωποι αν μη τι άλλο- πίστωση χρόνου. Ένα μήνα. Μετά, από μένα τουλάχιστον, τέλος. Όχι βέβαια ότι και τώρα έδειξε ή έδειξαν πως αντιλήφθηκαν πόσο φάουλ είναι, πως έδειξαν ενδιαφέρον και όχι ότι περιμένω να τηλεφωνήσει/ ουν. Όσα προβλήματα κι αν έχεις, όταν ένας δικός σου άνθρωπος αντιμετωπίζει απώλεια, τηλεφωνείς. Εκτός αν είσαι ανήμπορος, κάτι που εδώ ασφαλώς δεν ισχύει. Η κατάσταση είναι για μένα, "φίλη" μου, που έχεις και το όνομα της μητέρας μου, μη αναστρέψιμη. Σαν τον θάνατο.Το θράσος, δε, να ρωτάει πώς είμαι αγαπημένο μου πρόσωπο, δείχνει κατώτερη νοημοσύνη. Δεν θα της διαμηνύσω να μην αναφέρει καν ποτέ πια το όνομά μου vis a vis, το κάνω τώρα.

*Εννοείται πως υπάρχει γυναικεία φιλία. Όπως υφίσταται και μεταξύ αντρών και γυναικών. Απλώς όλες και όλοι κρατήστε την πρώτη εντύπωση. Σπάνια λαθεύει.

*H λήψη είναι deconstructive, αισθάνομαι πως εμπεριέχει το στοιχείο της αποδόμησης που επιδίωξα να μεταφέρω, αφού βασικά αναφέρθηκα σε περιπτώσεις διάλυσης γυναικείων φιλιών. Όσο για το γελάκι, ναι, είμαι αισιόδοξη! Eννοείται, επίσης, το μέλλον κάθε φιλίας είναι άγνωστο, άρα μη πληκτικό. Αυτό είναι και το ωραίο του case study.

**Κορίτσια, να προσέχετε με ποιες κάνετε παρέα και βασικά τι τούς εκμυστηρεύεστε. Άλλες είναι για ένα κρασάκι ή για το dancefloor και τέλος, άλλες για μια ζωή, άλλες για τίποτα. Mακριά κυρίως από ζηλιάρες και χαζές. Το τελευταίο κι αν το αντιλαμβάνεσαι με το "καλημέρα".