Κι ας μην είσαι μητέρα, κι ας μην έχει ξεπηδήσει το μητρικό ένστικτο εκ των έσω, ένα πιτσιρίκι θα σε κάνει να δεις τη ζωή αλλιώς. Στη δική μου περίπτωση, η βαφτισιμιά μου έχει τον πρώτο λόγο. Κάθε φορά που δε νιώθω στα καλά μου, εκτός απ' τις στάνταρ επισκέψεις που κάνω, θα τρέξω στην Αθηνούλα.

Δυόμισι ετών, η όμορφη, «ζαχαρένια» Αθηνά, που ήδη έχει μάθει ν' αλλάζει τραγούδια στο youtube, βρίσκεται εν κινήσει όλη την ώρα. Δεν την ακούς, είναι απ' τα παιδάκια που σου τραβάνε την προσοχή δίχως να χρειαστεί να φωνάξουν για να τη διεκδικήσουν.

Έτσι κι αλλιώς, όταν είσαι μ' ένα τόσο μικρό παιδάκι, αυτό θα προσέξεις πρώτα. Στα της Αθηνάς, λοιπόν: Όσες έγνοιες και προβλήματα κι αν έχω, με το άγγιγμά της και με την ατάκα «νονά»,τις ξεχνάω. Απλώνει αυτά τα λιλιπούτεια, τα μικροσκοπικά χεράκια, σκάει ένα γελάκι, σκαρφαλώνει στο τραπέζι της κουζίνας, ούσα πεπεισμένη πως έτσι θα γίνει η πρωταγωνίστρια της βραδιάς και... τέλος.

Αυτό είναι. Έχω ξεχάσει τα SEO, που πριν από λίγες ώρες π.χ. και να είχα... πληρώσει τη Google που λέει ο λόγος, δεν πρασίνιζαν με τίποτα (για όσους δεν καταλαβαίνετε, κώδικες αναγνωσιμότητας για sites στο Internet είναι), έχω ξεχάσει τις εφορίες, τα ειρηνοδικεία και τις λοιπές μου υποχρεώσεις. Ο,τιδήποτε βαρετό, άρα και επίπονο -όπως και να το κάνεις- χρειάζεται, για να χαλαρώσω κοντά στις γιορτές τελικά, επιβάλλεται να κάνω. Τη λέξη «πρέπει», όπως και εσείς, φαντάζομαι, τη σιχαίνομαι. Με όλα τα γράμματα κεφαλαία.

Ξεκλέβοντας, λοιπόν, χρόνο προκειμένου να τον αφιερώσω στην παρέα του αγαπημένου μου παιδιού, της βαφτισιμιάς μου, νιώθω σα να ξαναγεννιέμαι. Αναζωογονούμαι και η wellness, η ευεξία είναι λες και έχει ποτίσει κάθε μόριο του κορμιού μου. Βγαίνω απ' το σπίτι των γονιών  της, στο Χαλάνδρι, με τέτοιο χαμόγελο που μόνο με αυτό του Joker θα μπορούσε να συγκριθεί. Με τη διαφορά πως εγώ δεν είμαι σε φάση κρίσης, αλλά τεράστιας, XXL χαράς.

Την ιδιότητα να μεταφέρουν την πραγματικότητα μόνο με αισιοδοξία την έχουν κάθε στιγμή τα ανήλικα. Κυρίως σε αυτές τις τόσο τρυφερές ηλικίες, που το μέγεθός τους και μόνο «προδικάζει» το ότι θέλουν περισσότερη προστασία γιατί είναι μεγαλόσωμες... σταλίτσες.

Ως γυναίκα νιώθω ολοκληρωμένη και δίχως παιδί -άλλωστε, ποιος είναι αυτός που θα μεταφράσει το fulfillment, την ολοκλήρωση για δικό μου ή δικό σου λογαριασμό. Όμως, όταν είμαι μαζί μ' ένα πιτσιρίκι, βλέπω τα πάντα απ' τη σκοπιά του. Αποτέλεσμα: κάθε αρνητισμός ξορκίζεται στο πυρ το εξώτερον.

Και δεν το κάνω (έτσι προκύπτει, δεν τίθεται στην προκειμένη ζήτημα αυθυποβολής) σκόπιμα. Ούτε ανήκω σε κάποια «σπάνια» κατηγορία ανθρώπων που τους συμβαίνει το ίδιο. Η «μαμά» επιστήμη με δικαιώνει. Περίτρανα. Ό,τι συμβαίνει σε μένα, ενώ περνάω χρόνο μ' ένα παιδί, συμβαίνει και με κάθε άλλον άνθρωπο. Οι γονείς, δε, στη θέα και μόνο του μπεμπέ τους, καθώς αποτελεί συνέχειά τους, αποβάλουν κυριολεκτικά κάθε άγχος. Βέβαια, εκείνοι, άλλες στιγμές έχουν διαφορετικά άγχη που αφορούν το μέλλον του παιδιού τους. Εκεί, ίσως, κάποιες στιγμές -κυρίως όταν τα οικονομικά του σπιτιού παίρνουν την κατιούσα- φρικάρουν. Όμως, το προκείμενο είναι ένα άλλο θέμα.

Ας μείνουμε στο τώρα και στη συναναστροφή μ' ένα υπέροχο μπεμπέ!

Σμουτς και καλό σας Σαββατοκύριακο.