Sandinista! Σαν σήμερα η έκδοση του τριπλού δίσκου πρόκληση των CLASH
Στις 12 Δεκεμβρίου του 1980 η μουσική βιομηχανία σοκάρεται με τον μουσικό πειραματισμό μίας πανκ μπάντας που παίζει τα... πάντα
Ένα χρόνο μετά την έκδοση του London Calling, του (διπλού) δίσκου των CLASH που έκανε γνωστή την μπάντα στα πέρατα της γης και που απαγκίστρωσε το βρετανικό συγκρότημα από την Punk νοοτροπία, άπαντες θεωρούσαν πως στην επόμενή τους δουλειά θα κάνουν άλλο ένα ευκολόπεπτο ροκ(αμπίλικο) εμπορικό βήμα προς τη δόξα και την καταξίωση, για να εξαργυρώσουν ακόμη περισσότερο την επιτυχία τους. Μόνο που οι ειδικοί της μουσικής σκηνής της εποχής δεν βρίσκονταν στο καλλιτεχνικό και μαρξιστικό μυαλό του Τζο Στράμμερ.
Για ένα χρόνο και κάτι, τα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος μεταφέρονταν μεταξύ Μάντσεστερ, Νέας Υόρκης, Λονδίνου και Τζαμάικα προκειμένου να ετοιμάσουν τη νέα τους δουλειά. Μία δουλειά που έμεινε στην ιστορία για 36 λόγους, όσα και τα τραγούδια που συμπεριλήφθηκαν στον τριπλό τους δίσκο που βγήκε στην αγορά σαν σήμερα, 12 Δεκεμβρίου, του 1980.
Και ο τίτλος αυτού SANDINISTA!
Η μουσική βιομηχανία υποδέχθηκε εκείνη τη μέρα με ενόχληση τον ακραία πολιτικοποιημένο και μουσικά πειραματικό δίσκο με τον τίτλο SANDINISTA!, έναν δίσκο τριπλό στην τιμή του ενός, με εντολή Στράμμερ, ο οποίος δεν έπαιζε τα παιχνίδια των δισκογραφικών. Ο ηγέτης των CLASH δεν μπορούσε να δεχθεί πως η CBS είχε μετατρέψει τον προηγούμενό τους δίσκο σε διπλό για να αυξήσει την τιμή του, κι ενώ ο συνολικός χρόνος των τραγουδιών ξεπερνούσε μόλις κατά πέντε λεπτά τη μία ώρα.
Οι CLASH παρήγαγαν έξι δίσκους και τα πιο εμπορικά τους τραγούδια συμπεριλαμβάνονται σε όλους τους άλλους, πέραν του SANDINISTA! Σε αυτές τις 2,5 σχεδόν ώρες η μουσική ρέει χωρίς κανένα πλαίσιο, υπάρχουν τραγούδια στα οποία δεν μπορείς να βάλεις ταμπέλα για το τι ακριβώς ακούς και στα περισσότερα εξ’ αυτών, ο Στράμμερ συμπεριλαμβάνει έντονο και ακραίο πολιτικό στίχο, με τον οποίο εναντιώνεται στο φασισμό, το ρατσισμό, τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, τον καταναλωτισμό, τη στράτευση, την ακρίβεια, τον μικροαστισμό, το εμπόριο ναρκωτικών.
Στράμμερ, Σίμονον, Τζόουνς και Χίντον συνεργάστηκαν με αρκετούς ακόμη καλλιτέχνες για το συγκεκριμένο δίσκο που πήρε το όνομα του εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου της Νικαράγουα, κατά της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
