Η «άφαντη» υπουργός κι ο αμυνόμενος πρωθυπουργός

Έλαμψε διά της απουσίας της η υπουργός πολιτισμού στην συζήτηση με επίκεντρο το σκάνδαλο Λιγνάδη, το κορυφαίο θέμα που ταλανίζει το υπουργείο της και μαζί όλη την Ελληνική κοινωνία τις τελευταίες μέρες…

Ο πρωθυπουργός θέλησε να επιτεθεί αμυνόμενος, ή να αμυνθεί επιτιθέμενος.

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Η προσπάθεια πάντως να αμυνθεί μπαίνει σε κάθε συνδυασμό σκέψης που κάνει κάποιος προκειμένου να προσεγγίσει την σημερινή κοινοβουλευτική εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Δεν ήταν μια καλή ή πειστική παρουσία.

Περίσσεψε η προσπάθεια να αποτινάξει από πάνω του κάθε ευθύνη για όσα νοσηρά αποκαλύπτονται τις τελευταίες μέρες με το χώρο του πολιτισμού στο επίκεντρο, ως «πεδίο βολής».

Οκ! Πρωθυπουργός προτίμησε τη στρατηγική του «δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα» και πέρα από την οραματική μεγαλοστομία για το τι σκοπεύει να κάνει –από εδώ και πέρα, δεν μας είπε τίποτα για πραγματική ευθύνη, για τα ως εδώ.

Και για συγνώμη ούτε λόγος…

Ούτε απάντησε στην ουσία για πρόσωπα και καταστάσεις που έπαιξαν μείζονα ρόλο σε όσα εξελίσσονται. Οπότε από την πολυαναμενόμενη αυτή συζήτηση στη βουλή, δεν γίναμε σοφότεροι.

Το μόνο που πέτυχε ο κ. Μητσοτάκης ήταν να ακούσει από τον κ. Τσίπρα το αυτονόητο, ότι δηλαδή διαφωνεί με όλους όσους διακινούν τον –άθλιο– διαδικτυακό νεολογισμό «ΝΔ- παιδεραστές». Με αυτό το ζητούμενο ξεκίνησε την πρωτολογία του..

Από εκεί και πέρα δεν έπεισε για πολλά, όχι με βάση αυτά που είπε, αλλά κυρίως με αυτά που δεν είπε. Γιατί το «εγώ δεν ήξερα» πέραν του αν είναι πειστικό, πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά το αν επιτρέπεται για έναν πρωθυπουργό.

Ξέροντας ότι σε άλλες εποχές, μια φημολογία ήταν αρκετή για να απομονωθούν, να εκτεθούν να διαπομπευθούν άνθρωποι, γεννιέται αβίαστα ένα απλό ερώτημα.

Καλά, ούτε μια φήμη δεν είχε ακούσει για τον κ. Λιγνάδη, η κ. Μενδώνη τώρα που επιτέλους ξεκαθαρίστηκε ότι η αρμόδια υπουργός ήταν εκείνη που τον τοποθέτησε στο «πηδάλιο» του Εθνικού θεάτρου;

Η σημερινή συζήτηση στη βουλή φάνηκε σαν να ήταν μονάχα μια προσπάθεια οικειοποίησης του Ελληνικού #metoo.

Θα πρέπει να ψάξουμε πολύ για να δούμε ποια ακριβώς ήταν η πραγματική χρησιμότητα της. Αν η κοινωνία άκουγε κάτι που θα είχε μέσα την θαρραλέα και έμπρακτη ανάληψη ευθύνης της πραγματικής υπεύθυνης αρμόδιας υπουργού, η όλη διαδικασία θα είχε μια ουσιαστική αξία.

Αντ' αυτού, η αρμόδια υπουργός ήταν άφαντη από την αίθουσα της ολομέλειας, σαν να ήταν μόνο μια κομπάρσα στην όλη υπόθεση.

Φυγόμαχη κι ανεπαρκής ακόμη και σήμερα με τα ερωτήματα να αιωρούνται θηριώδη κι αναπάντητα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ NEWS2U ΣΤΟ INSTAGRAM