Ένας γλυκύτατος άνθρωπος, σεμνός, κύριος και πάνω απ' όλα εξαιρετικός ηθοποιός. Ένας χαμηλών τόνων αντικομφορμιστής. Ως το κόκαλο.

Ο λόγος για τον Γιώργο Κοτανίδη που άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 74 ετών, προκαλώντας θλίψη όχι μόνο στο καλλιτεχνικό στερέωμα της χώρας, αλλά και σε όλη την επικρατεία. 

Ο διάσημος ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας το τελευταίο χρονικό διάστημα.

Ο Γιώργος Κοτανίδης γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1945 στη Θεσσαλονίκη και η είδηση του χαμού του, λίγες μέρες πριν τα γενέθλιά του ήταν ό,τι πιο δυσάρεστο για τους οικείους του.

Ο Γιώργος Κοτανίδης, γεννημένος στην Θεσσαλονίκη φοίτησε δύο χρόνια στην Κτηνιατρική Σχολή του ΑΠΘ, όπου μπήκε κατά λάθος, και ασχολήθηκε κυρίως με τη δημιουργία φοιτητικού θεάτρου και κινηματογραφικής λέσχης (ΦΟΘΚ). Στην Αθήνα τελείωσε τη Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου το 1970 και αμέσως συμμετείχε στη δημιουργία του «Ελεύθερου Θεάτρου», όπου έμεινε ως το 1975. Από τότε, συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και σκηνοθέτες, ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους σε όλα τα θεατρικά είδη. Πολλούς ρόλους, επίσης είχε παίξει σε ελληνικές και διεθνείς κινηματογραφικές παραγωγές.

Στη διάρκεια της «επταετίας» συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα, ενταγμένος στην επαναστατική αριστερά. Βασανίστηκε και φυλακίστηκε επανειλημμένα. Την περίοδο 1980-85 συμμετείχε στη δημιουργία του εκδοτικού οίκου «Ιθάκη» που εξέδωσε βιβλία για το θέατρο, τον κινηματογράφο και τη μουσική. Ο Γιώργος Κοτανίδης ασχολήθηκε και με τη συγγραφή.

«Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, αλλά τα πρώτα δώδεκα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στη Δράμα όπου είχαν πάει οι γονείς μου μωρά, σαν πρόσφυγες. Εκεί γνωρίστηκαν. Το πρώτο μου σχολείο το έλεγαν «Εβραίικο», βρισκόταν στο κέντρο της Δράμας.Ύστερα, μετακομίσαμε σε καινούρια γειτονιά κι αναγκάστηκα να αλλάξω σχολείο. Το σχολείο, εκεί, το λέγαμε «Ορφανοτροφείο», γιατί έρχονταν παιδιά κι από ένα μεγάλο ορφανοτροφείο στη Δράμα. Το σχολείο και οι δάσκαλοί του μάς έδιναν πολλές δυνατότητες έκφρασης. Θυμάμαι ότι υπήρχε μια μεγάλη σκάλα μπροστά στην τεράστια αυλή: στην κορυφή της σκάλας είπα το πρώτο μου ποίημα. Εκεί έγινε η αρχή.

Παρά τη φτώχεια, έχω εξαιρετικές αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια. Η Δράμα ήταν από τις πόλεις που δέχθηκε τους πρόσφυγες και δεν είχε κόντρα μαζί τους. Ηταν σαν να είχαν ζήσει αιώνες μαζί. Στη γειτονιά μου συνέβη κάτι καταπληκτικό: έβγαλε αρκετό κόσμο στην τέχνη και το πνεύμα.

Επειδή ήμασταν αμέσως μετά τον Εμφύλιο, εκεί πήρα και τις πρώτες μου πληροφορίες για το πολιτικό ζήτημα. Ο πατέρας μου ήταν αξιωματικός από την πλευρά του Eθνικού Στρατού. Ένας πολύ δημοκρατικός άνθρωπος. Θυμάμαι την ημέρα που γύρισε. Είχε πολεμήσει με τους νικητές κι όταν επέστρεψε μού έφερε δώρο έναν κόκκινο μπερέ. Ο κόκκινος μπερές ήταν σήμα των Κομμουνιστών.»

Ο αγαπητός ηθοποιός  έπαιζε στη σειρά «Έρωτας μετά» και όπως κάποιοι σχολίασαν « μπορεί ν' αποχώρησε απ' το σίριαλ, λόγω προβλημάτων υγείας».

Τον Μάρτιο του 2017 είχε νοσηλευτεί και, κλινήρης έγραφε: «Ύστερα από επέμβαση "κήλης άμφω" στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο "Γεώργιος Γεννηματάς" απολαμβάνω τεμπελιάζοντας το βιβλίο του φίλου Πέτρου Αυλίδη "Τεμπέλης Κομπλέ". Η εμπειρία και οι εντυπώσεις μου στο εν λόγω Κρατικό Νοσοκομείο είναι εξαιρετικές. Γιατροί και νοσηλευτές σε υψηλό επιστημονικό επίπεδο και γεμάτοι ευγένεια και ενδιαφέρον για τους ασθενείς. Κρατούν την υγεία στο επίπεδο που πρέπει. Ενημερώνω τους καλούς μου φίλους ότι δεν είναι κάτι σοβαρό!»

Αξέχαστο σε όλους, δε, για φινάλε, θα μείνει το μότο του:

«Προσπαθώ να είμαι αυθεντικός και να μη στολίζω τον εαυτό μου με περιττά πράγματα. Ακολουθώ χωρίς συμβιβασμούς αυτό που εγώ πιστεύω ότι είναι καλό και ωραίο». 

Καλό ταξίδι.

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ NEWS2U ΣΤΟ INSTAGRAM